30 Days with Him

Chapter 4

“Annyeong Haseyo!” (Hello)

Nagulat ako sa sinabi ni Mama kay minhyun. Alam pala ni Mama ang annyeong haseyo?! Natawa lang ako kay Mama.

Nagulat akong di pinasin ni Minhyun si Mama.

“Mejo suplado pala Lara”

“Oo nga ma! Pagbigyan mo nalang, pinag-antay ko kasi sa airport eh!”

“Tulog ka kasi ng tulog! Yan tuloy!”

Tatlo lang ang kwarto namin. Isa para kay Mama, isa para kay buboy at isa sakin. Buti nalang nalinisan ko na ang kwarto ni buboy at pumayag siya na sa kwarto muna ni Mama matulog.

Di kalakihan ang kwarto ni Buboy, kasing laki lang din ng pink kong kwarto na maraming poster ng kpop. Sana di Makita ni Minhyun ung mga poster na un, nakakahiya..

Nag-aayos na si Minhyun ng mga damit niya, buti nalang din at may space sa baba ng aparador ni Buboy, dun ko muna pinalagay ang gamit niya.

“Can I help you” Nagenglish muna ako baka mas lalong di niya ako maintindihan pag nagkorean ako.

Di pa umiimik si Minhyun, pero tinutulungan ko siyang ilagay yung mga damit niyang pangsummer sa aparador.

“Annyeong Haseyo, Lara-imnida” (Hello, I’m Lara)

“Geurae Lala” (Yes, Lala. Lala kasi yung ibang koryano, bulol sa “r”)

“No, it’s La~rrra~”

Di na ko pinansin ni Minhyun. May pagkamataray di pala siya. Sinabi na pala sakin before ni mayor na kailangang matuto ni Minhyun magtagalog kahit basic, kaya gumawa ako ng tagalog to Korean kahit basics lang pero nakaprint ito sa isang page na papel. Binigay ko kay minhyun yung isang papel na may translation.

“I hope, you will learn Filipino”

Di pa rin umiimik si Minhyun pero kinuha niya ang papel na binigay ko at umalis ako para maghanda na ng meryenda niya. Naalala kong di pa pala ako kumakain at baka di parin kumakain si Minhyun kaya naghanda na ko.

-Minhyun’s pov-

Iniisip siguro ng lala este lara na un na di ako marunong mag-english. Nakakabwisit pala ung taong napuntahan ko. Matawagan ko na nga muna si Mate…

Kring.. kring.. kring..

“Mate!”

“Minhyun hyung! How are you? Are you fine?”

“Not that much, the girls that guided me is not that beautiful”

“Really? My guide is very beautiful, she is Korean that can speak Chinese language!”

“You are very lucky”

“Why? Your guide is not Korean?”

“Yes, she can speak Korean but not that much”

“My guide said that if I want to go in Disneyland tomorrow, I can go”

“Really? I want to go with you and meet the beautiful girl with you”

“Just visit me after 1 month. Keke”

“Okay, I will do my best not to get mad with the girl that guided me! Haha”

“Okay, okay, goodbye~”

“Bye~”

Krrr~ tumutunog na ang tiyan ko. Wala pa kayang pagkain? Haay, nakakahiya silang puntahan. Titiisin ko nalang muna yung gutom ko at magpapractice muna ng gitara.

-lara’s pov-

Habang hawak ko ang tray na may pagkain para kay minhyun, narinig ko siyang kumakanta ng mahina habang naggigitara. Sabi na nga ba, singer siya, ang ganda ng boses niya. Gusto ko siyang itanong pero parang napakasuplado niya. Kinakanta niya yung “Severely” ng ftisland?? Waaah! Ang ganda, napapakanta ako.. “Jidokhage, neomu jidokhage neoman saranghaenabwa” naririnig ko na ung chorus. Sinasabayan ko lang ang acoustic version niya ng severely.

Kumatok na ko sa kwarto niya at binuksan yung pinto. Hininto niya ang paggigitara niya at pagkanta. Kinuha na niya ang pagkain na nasa tray at kinain..

“Jal mokgeseumnida” (Let’s eat)

“Jal mokgeseumnida” yun lang din ang nasagot ko.

Tinitignan ko lang siya kumain. Pati pagkain niya, ang cute niya. Sana masarapan siya sa niluto ni Mama na Spaghetti.

“Mashida?” (Delicious?)

Di parin siya umiimik sa sinasabi ko. Parang nagmumukha akong tanga pag di niya sinasagot ang mga sinasabi ko sakanyang Korean. Feeling ko, tinatawanan niya ako pag nakatalikod ako.

After 5mins.,

“Lala, masalap”

Naalala kong nilagay ko sa papel na binigay ko sakanya kanina na meron dung translation ng mashida=masarap. Tumawa ako ng malakas sa bulol niyang pagkasabi.

“Hahaha! No, Masarrrap!”

“Okay, masalap”

Di ako tumigil sa kakatawa, namumula na ata ako at parang nahihiya lang si minhyun. Binigay niya sakin yung plato na kinainan niya at lumabas na ko. Pagpunta ko sa kusina para hugasan ang pinagkainan niya, napansin kong kinukuha niya yung ibang hugasan sa lamesa. Nakalimutan kong di ko pala niligpit yung pinagkainan ko kanina. Kinuha ko agad sakanya yung plato na kinuha niya sa lamesa.

“No, don’t do that, you’re a visitor”

“?.?”

Question mark lang ang mukha niya sa sinabi ko sakanya. Di ata niya naintindihan. Syempre, English. Haay, nahihirapan ako. Di ko alam yung Korean na sinabi ko sakanya! Umupo lang siya sa upuan ng dining table at tinitignan akong maghugas.

Saktong tapos na kong maghugas ng lumabas ng bahay si Minhyun, parang gusto niyang umalis pero di lang niya masabi sakin..

“Wait”

Patuloy lang na naglakad palabas ng bahay si Minhyun. Paglabas ng bahay, nawala sa paningin ko si Minhyun.

“Ate, may nakita ka bang taong lumabas sa bahay namin?”

“Ah, meron, dumeretso dun”

Baka maligaw yun. Baliw na koryano yun. Di ata natatakot maligaw!

Deretso lang akong naglalakad, di ko talaga makita si Minhyun.. Ano ang gagawin ko? Pano pag nawala siya? Lagot ako kay Mayor at Mr. Lee. Isang buwan siya dito, hindi isang araw! TT.TT