Lost

Chapter 9

We zijn twee maanden verder en het gaat Alhamdoulilah goed met me. Ik heb niks meer gehoord van die ano persoon. Soms kreeg ik nog rare foto's van mijn moeder een maandje terug, maar voor derest niets meer.

Wat betreft Farid en ik. Het gaat goed. We hebben geen relatie. Ik wil hem eerst goed kennen en als hij serieus met me is mag hij mijn ouders gaan ontmoette. Ik vind dat het beste.

'Eeyh Djenna.' Zegt Dalila ineens. 'Ja' zeg ik en kijk op. Ze kijk van haar telefoon mijn kant op. 'Wat dacht je om een keer met Rania naar mij te komen. Mijn moeder ontmoette weet je.' Zegt Dalila. Ik kijk haar verbaasd aan. Ze nodigde ons altijd uit bij haar als haar moeder weg was. Nooit als haar moeder thuis was.

'Halloooo?' Zegt Dalila en zwaait met haar hand voor mijn gezicht. Ik schud mezelf wakker. 'Uhm, ja isgoed.' Zeg ik enkel en ga verder waarmee ik bezig was. Als ik daar klaar mee ben hoor ii de deurbel afgaan.

'IK GA!' Schreeuw ik zodat mijn moeder niet naar beneden hoeft te gaan. Als ik de deur open doe zie ik Rania met een glimlach van hier tot Tokyo. Ze is serieus TE blij, want haar glimlach maakt me een beetje bang. 'So jij bent vrolijk kom naar binnen.' Zeg ik. Ze knikt blij en loopt naar binnen. Dalila kijk Rania aan met een blij van. 'Wat is er met jou?'

'Waar...' Voordat ik mijn zin kan afmaken onderbreekt Rania mij met haar geschreeuw. 'AMIR GAAT MIJN HAND VRAGEN!' Schreeuwt ze eruit. Mijn mond valt meteen open en die van Dalila ook. 'ZEG WOLLAH?!' Schreeuwen we tegelijkertijd.

'JAAA!' Schreeuwt ze en we springen op haar. 'OMG ZO LEUK!' Schreeuwt Dalila blij. 'Wat is hier gaande?' Vraagt mijn moeder. We laten Rania meteen los. Rania is helemaal rood.

'Gaan jullie het me nog vertellen wella?' Zegt mijn moeder en doet haar hand op haar heup. Net dat ik mijn mond open deed om wat te zeggen, moest Dalila me onderbreken. 'Gelti Romaisa, Amir u neefje gaat hand van Rania vragen.' Zegt Dalila gelijk.

Rania is helemaal rood geworden. Ik kijk Dalila met aan met een wenkbrauw omhoog. 'Wat, we mogen niet liegen. Is haram.' Zegt Dalila schouderophalend. Mijn moeder blijft Rania, maar aankijken en zegt niks. 'Gelti wollah het spijt me, sorry, ik schaam me.' Zegt Rania met een rode kop.

'Waarom? Is normaal. Ik wist wel dat jullie elkaar leuk vonden. Awh jullie zijn zo leuk samen.' Zegt mijn moeder en komt tussen ons in zitten. Iedereen kijkt haar verbaasd aan. 'Wat? Denken jullie serieus dat ik Amine ontmoette door mijn ouders?' Zegt mijn moeder.

'Hoe heeft u hem ontmoet?' Vraagt Dalila. 'DALILA WAT VRAAG JE DAT?!' Zeg ik en geef Dalila een klap. 'Nee, nee leuke vraag. Wil me graag aan die tijd herinneren. Was geweldig.' Zegt mijn moeder. Nu ik er zo over na denk. Ik wist niet eens hoe ze elkaar ontmoette. Wil het wel eens weten.

'Ik was ongeveer 22. Ik had een hele erge ruzie met een vriendin van me. Ze heette toevallig Rania.' Begint ze. Ze haal diep adem en begint te glimlachen. 'Nou ik was in het park en zat op een bankje waar toevallig Rania ook zat.' Gaat ze door.

'Mag haar nu al niet.' Zegt Rania. 'Hahah dit is nog niks.' Zegt mijn moeder lachend. 'Dus ze begon me uit te schelden. En weet dat ik daar niet tegen kan. Ik was zo boos geworden dat ik aan haar haren trok. We begonnen gewoon midden in het park te vechten waar allemaal mensen bij waren.' Zegt ze lachend.

'Zie je het voor je? Een stel 20 jarige dames vechten in het park.' Zegt ze. 'Op dat moment kwam Amine en haalde hij mij en Rania uit elkaar.' Zegt ze. 'Hij vertelde me om rustig te blijven. Die bitch werd door een man weggetrokken en zag haar daarna nooit meer. Amine en ik raakte aan de praat en zo leerde we elkaar kennen. Net op het moment toen we afscheid namen werd ik geraakt door een auto en lag in het ziekenhuis.' Zegt ze en zucht diep.

'Woow.' Zeggen we alle 3 tegelijkertijd. 'Echt romantisch, maar ook zielig.' Zegt Rania met open mond. 'Amine belde de ambulance en bleef de hele tijd bij me. Ik ben hem daar elke dag dankbaar voor.' Zegt ze. Mijn moeder haalt haar telefoon uit haar zak en scrolt door haar galerij.

'Kijk. Dit zijn Amine en ik toen we elkaar 2 weken kende.' Je ziet een foto met mijn beeldschone ouders. Mijn moeder heeft een boeket rozen in haar hand. Ze glimlachen allebei hun witte tanden bloot. Ze zijn zo mooi mashAllah.

'Woow, Djenna als jou vader onze leeftijd was hè. Hij is echt een knapperd.' Zegt Dalila bewonderend. 'Gelti u bent echt knap mashAllah. Ik zag echt niet aankomen dat u er zo uitzag.' Zegt Rania bewonderend. 'Haha dankjewel lieverds.' Zegt mijn moeder blij.

Ze begint verteld allemaal dingen die ze hebben meegemaakt en kijk mijn moeder verliefd aan. Mijn vader en zij hebben zo veel meegemaakt en toch zijn ze samen. (Romaisa heeft toch niet alles verteld)

'Wow, jullie zijn echt goals.' Zegt Rania die een traantje weg pinkt. Mijn moeder kijkt ze aan en glimlacht. 'Ik houd van hem tot mijn laatste adem.' Zegt ze en zucht. 'Oke saffi genoeg emo gedoe, Rania kom jij morgen bij mij thuis dineren?' Vraagt Dalila haar.

Rania denkt even na en kijkt me aan. Ik knik als teken dat ik ga. 'Ja, isgoed ik kom.' Zegt ze en knikt als bevestiging. 'Mooi zo, word gezellig!' Zegt ze en gaat snel weer op haal telefoon.

Jaaaa ik weet het saai saaai. Maar het komt nog mensen. Beetje geduld hahaha