Lost

Chapter 11

Aangekomen bij Dalila zie ik dat Rania bij haar auto aan het wachten is. Ik pak mijn tas en stap uit. Ik doe de portier dicht en maak hem dicht. Ik zet de sleutels in mijn tas en loop Rania's richting op.

Als ze me ziet loopt ze opgelucht mijn kant op. Meteen slaat ze haar armen om mij heen. 'Djenna gaat het? Ik schrok.' Zegt ze. Ze laat me los en kijkt me bezorgd aan. Ze legt haar hand op mijn arm. Ik schud met mijn hoofd. 'Ja, ja het gaat. Ik heb de persoon net kunnen afschudden. Gaan we naar binnen.' Zeg ik en loop alvast naar de deur van Dalila.

Ik druk op de bel en wacht tot er iemand open doet. De buurt waar ze woont is het best donker en ziet er niet zo vriendelijk of vrolijk uit. Misschien wilde ze daarom niet dat we kwamen.

De deur word geopend en zie Dalila ons met een glimlach aankijken. 'Hey schatjes kom binnen.' Zegt ze en geeft ons de 4 gebruikelijke kusjes. Ik loop naar binnen en doe mijn schoenen uit. Ik loop de woonkamer in en zie de moeder van Dalila.

Als ze mijn kant op loopt glimlacht ze. Ze groet me met de 4 gebruikelijke kusjes. Nadat ze dat heeft gedaan blijft ze me aankijken. Ik begin me ongemakkelijk te voelen en glimlach enkel. Ze blijft me aankijken totdat Dalila en Rania de woonkamer inkomen. 'Hoe heet je?' Vraagt ze me.

'Ik ben Djenna en dit is Rania.' Stel ik ons voor. 'Djenna.' Zegt ze enkel. 'Ja?' Vraag ik haar. 'Ma, wat is er?' Vraagt Dalila. 'Niets, Djenna komt me heel bekend voor daarom keek ik je even aan.' Zegt ze lachend. 'Vanwaar komt ze je bekend voor?' Vraagt Dalila gelijk en legt haar hand op haar heup. Als ik zo deed tegenover mijn moeder was ik nog lang niet jarig.

'Uhm, ja van zo'n vestiging. Ja dat was het met allemaal dames.' Zegt ze en knikt. Ik knik enkel. 'Ga zitten.' Zegt ze. 'Wij gaan het eten alvast voorbereiden. Als er iets is roep je.' Zegt Dalila en verdwijnt met haar moeder de keuken in.

'En wat vind je?' Vraagt Rania me. 'Ah gewoon. De arme dame kwam me gewoon bekend voor. Meer niet.' Zeg ik schouderophalend. Ik hoor mijn telefoon trillen dat ik een sms'je heb gekregen. Ik pak mijn telefoon uit mijn tas, maar zie de brief ook liggen.

Meteen gaat mijn hart te keer. Ik kjk Rania aan die even op haar telefoon zit. Arme meid, ze is zo een trouwe vriendin. Ik kan haar dit niet aandoen. Waarom moet ik haar dit aandoen? Ze verdient dit niet. Ik ga haar dit dus echt niet aandoen.

Ik negeer het briefje en pak mijn telefoon. Ik zie een berichtje van Farid en een onbekend nummer.

Farid: Kan ik je morgen zien? Wil graag wat leuks met je doenx

Onbekend: Hey Djenna met Samir. Wil even vragen of je morgen iets te doen hebt. Ik wil namelijk een beetje bijpraten met je. Alle leuke tijden samen weer ophalen. Laat me het snel weten.

Ik lees de berichten en mijn hart gaat te keer bij de berichtjes. Met wie zou ik moeten gaan? Met Samir of Farid? Samir heb ik al jaren niet gezien en heb hem ontzettend gemist. Maar Farid verdient ook een beetje aandacht van me. Ik ga wel met Farid en spreek een andere x met Samir.

Ik: Samir kan het de volgende dag? Dan gaan we in de pauze lunche na mijn werk.

Ik: Ja isgoedx haal me rond 18:00 opx.

Dit is wat ik op ze reageer en op dat moment komen Dalila en haar moeder binnen met Bestilla. Rania legt haar telefoon ook weg en samen gaan we gezellig aan tafel eten en kletsen. Er hangt wel een beetje een rare sfeer, maar negeer het en probeer van mijn eten te genieten.

———

'Oke dag. Dankjewel voor het geweldige diner.' Zeg ik nog voordat Rania en ik wegrijden. We rijden de oprit uit en Rania belt me. Ze rijd precies achter me.

'Hey en hoe vond je het?' Vraagt ze me. 'Ja ging wel. Was gezellig.' Zeg ik en richt me op de weg. 'Weet je het zeker? Zo klinkt het niet.' Zegt ze. 'Wat vond jij er dan van?' Vraag ik. 'Ja was oké. Haar moeder was er niet helemaal bij. Ze was geloof ik een beetje ziekjes.' Zegt Rania.

'Ja ze was een beetje bleekjes. Dalila heeft ons nooit over haar moeder verteld? Misschien dat haar moeder ernstig ziek is? Want ze leek niet bepaalt lekker in haar fel.' Zeg ik. 'Ja, maar haar moeder is wel een knappe dame al zeg ik het zelf.' Zegt Rania.

'Ja ze ziet er jong uit. Zeker heeft ze Dalila op een jonge leeftijd gekregen.' Zeg ik. 'Ja , zou kunnen.' Zegt ze. 'Maar ik moet nu de afslag naar links nemen.' Zegt Rania. 'Ja doe dat maar ik moet rechtdoor blijven rijden.' Zeg ik en zo blijven Rania en ik bellen totdat we thuis aankomen.

———

Als ik thuis kom open ik de deur en doe mijn schoenen uit. Ik loop de woonkamer in waar ik mijn moeder zie drinken van een kopje soep en tv kijken. Mijn vader heeft haar in zijn armen. Echt schattig dit. 'Hey ma, voel je je al wat beter?' Vraag ik haar. Ze knikt. 'Een beetje.' Zegt ze.

'En hoe was het bij Dalila thuis?' Vraagt mijn vader. 'Was gezellig, lieve moeder heeft ze.' Zeg ik en doe mijn jas uit. Mijn moeder knikt en zegt niets. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en zie een berichtje van Rania.

Rania: Djennaa morgen Sauna? Heb het daar serieus gemist!

Ik: ja, hoor zie je rond 14:00 voor mijn deur. Niets vergeten net als altijd

Rania: JAAAA ik zal er zijn.

Rania en ik gingen elke maand naar de sauna, maar laatste tijd hadden we het heel druk, dus gingen we niet. Ik ga een lekker genieten morgen. Tenminste dat dacht ik.

Sorry dat ik lang niet schreef. School is echt stres. Dit jaar TE veel toetsen🙄 ik schrijf binnenkort nog een deeltje❤️