Lost

Chapter 16

Ik loop met een kloppend hart de richting van de lift. Ik ben net klaar met werken en Farid wilt me zien. Ik wilde niet gaan en vertelde hem dat ik boos was, maar hij zei dat het belangrijk was. Hij zei dat het een tijdelijke 'afscheid' was.

Ik druk op de knop en wacht op de lift. Vandaag in de ochtend toen ik wakker werd kreeg ik een berichtje van die ano met dit erin:

Je moet iets voor me brengen. Breng alle foto's van je moeder naar het steegje bij je werk om 16:00. Ben je er niet en breng je niets dan zien we nog wat er met Rania gaat gebeuren.

Ik zuchtte diep en liep de lift in. Ik hoor me telefoon en zie dat het Farid is. Hij schrijft dat hij beneden staat en hij me graag wilt zien. Ik rol met mijn ogen, maar voel me algauw rood worden. Waarom word ik zo snel rood?

Ik loop de lift uit en zie Farid al buiten staan. Ik loop naar buiten en als hij me ziet krijgt hij een glimlach. 'Hey prinses.' Groet hij me en wilt me een knuffel geven, maar ik houd hem tegen. 'Nikste prinses met wie ging je gisteravond uit eten?' Vraag ik hem.

'Wat? Oo dat. Dat was met mijn moeder. Ik mag toch wel een gezellig diner hebben met me moeder?' Zegt hij lachend. Ik word rood van schaamte en kijk meteen weg.

Hij pakt me bij mijn kin. 'Hey kijk me aan. Ik begrijp je hoor. Ik zou ook flippen, maar hiervoor riep ik je niet. Ik ga op zakenreis voor een maandje, dus wilde ik afscheid nemen voordat ik wegging.' Zegt hij.

'O.' Zeg ik enkel. 'Waarom vertel je me dat nu pas?' Vraag ik hem. 'Omdat ik het ook net pas hoor. Het is een belangrijke trip ik moet gaan.' Zegt hij. Ik zucht diep en kijk weg. Ik ga hem wel missen van Farid is echt een lieverd.

Ik voel tranen in me opkomen, maar houd ze tegen. 'Ik ga je missen.' Zeg ik met een brok in mijn keel. Hij glimlacht en blijft me aankijken. 'Ik jou ook.' Zegt hij en knuffelt me stevig. Ik weet niet wat te doen, dus blijven we even zo staan tot ik me losmaak van hem.

Hij geeft me een voorhoofd kus. 'Ik wil zo graag de tijd met je spenderen nu, maar ik moet gaan pakken en afscheid van derest nemen.' Zegt hij. Ik knik en begrijp hem helemaal. Ik moet sowieso naar dat steegje.

Hij loopt weg en gaat zijn auto in. Ik zie hoe hij langzaam verdwijnt met zijn auto en als hij helemaal is verdwenen loop ik richting het steegje. Ik ga gewoon die foto's neerleggen en ben gelijk weg. Ik wil dat Rania niets overkomt.

Ik ren letterlijk naar het steegje en zet de envelop met alles erin op een bak die ik daar zie staan. Ik draai me om en dan staat de enige echte anonieme persoon voor me. Mijn hart begint razend snel te kloppen dat ik de kloppen bij mijn hoofd voel. Ik voel mezelf bleekjes worden en begin moeilijk te ademen.

De anonieme persoon heeft een masker op en je kan gewoon helemaal niet zien wie het is. Ik begin keihard te gillen, maar hij rent naar mij toe en doet zijn handen voor mijn mond. Hij haalt een mes uit zijn zak en legt het bij mijn keel. Ik probeer zo weinig mogelijk te bewegen, maar mijn ademhaling gaat heel lastig.

'Hey Djenna hoe is het? Heb je me gemist?' Vraagt hij me. Ik blijf stil en beweeg me niet. 'Je hebt je niet aan de afspraak gehouden. Je moest Rania en Amir uit elkaar drijven wat je dus niet deed.' Zegt hij me en laat me dan los.

Ik blijf hem aankijken en durf niets te zeggen. Uiteindelijk deed ik dat toch. 'Wie ben jij, en w..wat moet j..e.' Zeg ik stotterend. Hij begint te lachen. 'Het gaat er niet wie ik ben, maar wat jij hebt gedaan en wie jij bent.' Zegt hij dan.

'Hoe bedoel je?' Vraag ik hem dan. Hij loopt mijn kant op en pakt de envelop. 'Ik waarschuw je, als je iets tegen iemand zegt is het over met Rania.' Zegt hij en gooit een andere envelop naar mij.

Ik open de envelop en zie allemaal foto's en gegevens van Rania. Alles gewoon zelfs over haar privé leven met haar familie. Dingen die ik niet eens weet. Ik kijk op en zie dat de kan weg is. Ik voel tranen opkomen, maar houd ze tegen en begin in en-uit te ademen.

Als ik wat gekalmeerd ben loop ik naar mijn auto en probeer niet zo opvallend te doen wat me niet echt lukt. Ik rijd zo snel mogelijk naar huis totdat Dalila me appt. Ze zegt dat het heel belangrijk is en dat ik echt moet komen.

Ik app haar waarom, maar ze zegt dat ik het daar wel zie. Zonder twijfels rijd ik haar kant op, maar iets houd me tegen. Iets in me zegt dat ik niet moet gaan.

'Agh wat kan er gebeuren. Heb zojuist erger meegemaakt.' Zeg ik en zet quran op. Het maakt me zo rustig en houd je heel kalm.

Aangekomen bij Dalila pak ik mijn tas uit mijn auto en klop ik bij haar thuis aan. De deur is open en ik steek mijn hoofd zonder twijfel uit bij de ingang. 'Hallo? Dalila? Ben je hier?' Zeg ik, maar geen gehoor. Ik doe de deur helemaal open en loop de woonkamer in. 'Dalilaa? Ben je hier?' Vraag ik dan. 'Da...' ik kan haar naam niet uitspreken, omdat ik opeens iets hards voel aankomen tegen mijn achterhoofd, waardoor ik flauwval...