Lost

Chapter 4

Uitgeput laat ik mezelf op de bank vallen. Ik ben kapot. Moest een uur extra werken voor een iets hoger loontje. Ik pak de afstandsbediening die toevallig naast me ligt en zet de tv aan.

Als ik naar de klok kijk zie ik dat het 20:00 is. Ik zucht diep. Ik blijf naar de televisie kijken tot ik mijn maag hoor knorren. Ik heb echt honger. Ik sta met moeite op en loop naar de keuken.

In de keuken zie ik daar een lekker stukje Bestilla staan. Met grote ogen kijk ik ernaar. Mijn mond valt open en mijn maag begint weer te knorren. Ik pak een bord en loop richting de bestilla. Ik schep een beetje op mijn bord. Een beetje? Nee echt veel😂

Ik open de koelkast en vind daar een redbull met een briefje erop geplakt. Ik pak de Redbull en haal het briefje ervan af.

'Je vader en ik zijn na werk op je gaan wachten, maar je kwam niet. Je moest zeker wat langer werken dus heb ik wat bestilla voor je over gelaten. Damin is bij een paar vrienden gebleven. Geniet van je eten schat.
Xx Romaisaa Aka moeder'

Ik glimlach naar het briefje en leg het op tafel. Wat houd ik van mijn moeder zeg. Ik loop naar de woonkamer waar de tv nog aanstaat en begin te kijken en te eten van mijn bestilla.

Na een tijdje word ik gebeld. Ik zie dat het een onbekend nummer is. Ik neem op. 'Hallo.' Zeg ik met een mond vol. 'Hahah hey.' Hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik herken deze stem en begin te hoesten.

'Farid?' Zeg ik tussen het hoesten door. 'Whahaha gaat het? Je stikt bijna.' Zegt hij lachend. 'Ja hoor.' Zeg ik als ik weer ben gestopt. 'Hoe kom je aan mijn nummer?' Vraag ik hem. 'Ik kon het niet laten dus vroeg ik het aan Sharina je vriendin? En die gaf je nummer dus aan me.' Zegt hij lachend.

Omg deze Sharina ook. Dit is typisch iets voor haar. 'Oke, maar vat het niet verkeerd op maar ik wil niks met een jongen te maken hebben.' Zeg ik. 'Hoe oud ben je als ik vragen mag?' Vraagt hij. 'Ik ben 23 jaar oud.' Zeg ik dan. 'En hoe wil je dan gaan trouwen zonder iemand te leren kennen op die leeftijd?' Oke daar had hij wel gelijk in.

'Oke daar heb je gelijk in.' Zeg ik en zo startte we een eindeloos gesprek. We hebben uren zitten te bellen en het is een leuke man. Hij praktiseerd zich goed in de Islam en doet zijn best voor zijn moeder. Helaas is zijn vader Allah y Rahmoe overleden. Hoe? Wilde hij het liefst niet zeggen. Het deed hem pijn. Hij heeft hem niet lang gekend.

Na een lange gesprek hang ik op. Het is al 22:00 en mijn ouders zijn nog steeds niet thuis. Ik ga loop net de gang in totdat ik de hoor dat iemand op de deur klopt. Ik loop ernaartoe en kijk door het gaatje. Niemand.

Mijn hart klopt uit het niets sneller. Ik durf dit dus echt niet. Vooral als ik alleen thuis ben. Ik blijf kijken door het gaatje nog steeds niemand. Ik zie wel dat er een pakketje voor de deur staat.

Ik leg mijn hand op de deurklink en open de deur gewoon. Ik kijk om me heen en zie letterlijk niemand. Ik kijk naar de deurmat en zie een pakketje. Ik pak het pakketje op en doe de deur meteen dicht en loop de woonkamer in. Ik leg het pakketje op tafel.

Er staat geen naam of iets op. Ik loop naar de keuken en pak een mes. Ik open het pakketje en als ik zie wat er inzit staat mijn hart in een keer stil. Mijn hart breekt letterlijk door tweeën.

Hoe kan iemand zoiets sturen. Dit is toch niet normaal? Hoe komt die persoon überhaupt hieraan en wat moet dit voorstellen. Ik pak de foto met trillende handen op en blijf staren naar de foto.

Het is een foto van mijn moeder die huilt. Ze zit op een bed in een vieze kamer en huilt. Ze heeft allemaal blauwen plekken op haar lichaam en ze bloed. Wat moet dit voorstellen? Om dit te zien breekt mijn hart letterlijk. Ik zie dat er een briefje in het pakketje ligt. Ik pak het op en lees het.

De brief:

'Je moeder was toch niet 1 van de braafste meisjes in de stad. Waarom zou dit zomaar zijn gebeurd? Daar kom jij ooit wel achter. Vertel dit aan je moeder en al haar geheimen met foto's en bewijzen komen viraal op internet en worden naar alle mensen in jullie omgeving gestuurd. Houd je in de gaten schatje. Wat jij alleen hoeft te doen is naar mij luisteren
XXx.'

Ik blijf het briefje een hele tijd lezen en begin tranen in mijn ogen te krijgen. Waarom gebeurd mij dit? Ik blijf vragen in mijn hoofdstellen die niet beantwoord worden. Ik blijf een tijdje met tranen in mijn ogen naar de brief kijken totdat ik de deurklink hoor. Ik stop de foto en het briefje in het pakketje en pak het op en ren de gang in.

'Djenna?' Hoor ik mijn moeder, maar ren de trap op. 'Moet even wat doen.' Zeg ik snel. Ik leg de doos onder mijn bed en veeg de tranen weg.

Ik loop de trap af en zie mijn moeder me bezorgd aankijken. Als ik haar aankijk vol ik een brok in mijn keel. Ik voel hoe mijn hart in tweeën scheurt.

'Djenna.' Zegt mijn moeder en legt haar hand op mijn arm. Ik kijk haar aan en zie mijn lieve moeder me aankijken. 'Wat is er?' Vraagt ze me. Ik kijk haar aan en wil der alles vertellen, maar durf het niet.

'Mama, ik moet je wat vertellen.'

-Sorry dat ik heel lang niet schreef. Had het druk met school en vergaat wattpad helemaal. Ik ga me best doen om wat valer te schrijven-

XxAmina