Lost

Chapter 13

Romaisa's perspectief

Ik lig in de armen van Amine en samen kijken we televisie. Damin is naar zijn voetbal training gegaan en Djenna is gaan genieten van de Sauna met Rania.

'Amine.' Zeg ik ineens. 'Ja.' Zegt hij. Ik kijk hem aan en meteen kijkt hij me aan. 'Wanneer vertellen we het Djenna?' Vraag ik hem. Mijn hart begint hevig te kloppen. Elke keer als ik Djenna zie moet ik aan Adnane denken. Het is wel mijn ex-man waar ik echt van hield. Ze weet nog steeds niks en het is al een volwassen vrouw van 23.

'Binnenkort. We hebben echt een fout gemaakt om het niet eerder gezegd te hebben.' Zegt Amine. Ik knik. 'Ik houd zo veel van haar Romaisa. Ze is gewoon mijn dochter. Ik wil dat ze me zo blijft zien.' Zegt hij met een brok in zijn keel. Ik kijk hem aan en voel de tranen omhoog komen.

'Ssstt niet huilen. We gaan het haar vertellen.' Zegt hij en drukt een lange kus in mijn haar. Na een korte stilte gaat mijn telefoon af. Ik ruk me uit Amines armen en pak mijn telefoon van de tafel. 'Met Romaisa El Faldi met wie spreek ik?' Vraag ik als ik heb opgenomen.

'Hallo mevrouw El Faldi dit is ziekenhuis De Maas en we hebben net uw dochter opgenomen in het ziekenhuis. Zou u zo snel mogelijk willen komen.' Hoor ik een vrouw aan de andere kant van de lijn. Mijn hart gaat te keer en ik voel me opeens zwakjes. Ik hang meteen op en kijk Amine aan. Hij staat meteen op. 'Romaisa wat is er?' Vraagt hij.

'Djenna.... ze ligt in het ziekenhuis.' Is het enige wat ik kan zeggen. Hij kijkt me eventjes aan, maar hersteld zich snel en rent meteen naar de schoenenkast en pakt zijn schoenen. Ik pak zo snel mogelijk een hoofddoek en wikkel die om mijn hoofd.

————

Aangekomen in het ziekenhuis rennen Amine en ik naar de Balie. 'Hallo, waar ligt Djenna El Faldi.' Zegt Amine meteen. De vrouw zegt niks en tikt meteen op der computer. 'Kamer 245 op de 4e verdieping.' Is het enige wat ze zegt en meteen rennen we naar de lift.

Ik druk meteen op de lift en blijf steeds op de knop drukken in de hoop dat hij sneller komt wat toch niet gaat gebeuren. De liftdeuren gaan open en meteen stap ik in. Ik druk op het knopje waad 4 opstaat.

'Wat denk je dat er met haar is?' Vraag ik Amine. 'Ik zou het niet weten als het maar goed met der komt.' Is wat hij zegt. Mijn hart klopt meteen sneller. Denkend aan het moment toen ik mijn vader verloor. Toen ik mijn zus verloor. En toen ik Adnane verloor. Ik kan niet nog iemand verliezen.

'Romaisa kom.' Haalt Amine me uit mijn gedachtes. Ik schud mezelf wakker en loopt hem meteen achterna. Als we bij kamer 245 aankomen zie ik Rania zitten en huilen. Ik stop met lopen en kijk haar enkel aan. Ik voel mijn hart steeds sneller kloppen en krijg een raar gevoel in mijn maag.

Ik krijg meteen een hevige koppijn en krijg de neiging om over te geven. Langzaam voel ik me bleekjes worden. 'Rania.' Zeg ik. Ze kijkt op en zie hoe haar ogen helemaal rood zijn geworden. 'Gelti Romaisa.' Zegt ze en omhelst me stevig.

Ik sta in shock, maar doe mijn armen om haar heen. 'Wat is er met haar gebeurd?' Vraag ik en voel een traan langs mijn wang glijden. Ze legde me alles uit en ik voel een brok in mijn keek opkomen. Waarom doet iemand zoiets?

'Hebben ze de camera beelden bekeken?' Vraagt Amine. Rania knikt. 'Ja, maar ze zagen niets. De camera waar het bij die deur gericht was, was uitgeschakeld.' Zegt ze en veegt een traan weg. 'Het komt goed schat.' Zeg ik en omhels haar weer.

————

'Djenna's perspectief'

Ik probeer te ademen, maar dat gaat heel lastig. Ik haal diep adem en adem het rustig uit. Mijn adem ritme gaat steeds beter tot ik normaal adem.

Ik open langzaam mijn ogen en hoor een paar stemmen praten. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. 'Ze is wakker!' Hoor ik Damin zeggen. Ik zie niets. Het is heel wazig. Ik knipper nog eens een paar keer en zie dat heel mijn familie hier staat.

Mijn moeder, vader, Damin, Rania, Dalila, tante Soumaya etc. 'Hey schat! Hoe is het met je?' Vraagt mijn moeder me en pakt mijn hand vast. 'Het gaat goed yemma.' Zeg ik en glimlach kort. 'Hey schat. Ik wilde je even zien en steunen, maar wij gaan weer. Je hebt eventjes rust nodig.' Zegt tante Soumaya die met oom Soufian was gekomen.

'Gaan jullie al?' Zegt mijn moeder. Mijn oom knikt. 'Romaisa. Je weet dat we je in alles steunen. Djenna heeft rust nodig. Wij geven haar druk. We komen een andere keer langs.' Zegt oom Soufian.

Mijn moeder knikt en geeft ze een kus. Ze vertrekken dan en blijf over met Rania, Dalila, mijn moeder etc. Mijn moeder legt haar hand op mijn voorhoofd. 'Schatje toch. Wat is er gebeurd?' Vraagt ze me. 'Ik weet het niet ma.' Zeg ik enkel.

Na een lange tijd vertrekt iedereen en blijf ik alleen. Rania en Dalila moesten naar huis en de rest van de familie is eten gaan halen. Ik ga langzaam rechtop zitten en pak mijn telefoon erbij. Ik zie dat ik een berichtje heb van Farid.

Farid: hey schat. Ik heb het gehoord ik kom vanavond even langs. Beterschap zine❤️ app me snel terug.

Ik krijg een kleine glimlach totdat ik iemand op de deur hoor kloppen. Ik kijk op en krijg een grote glimlach van oor tot oor. 'Samir.' Zeg ik enkel. Hij heeft een bos bloemen en een beertje in zijn handen.

'Mag ik binnenkomen?' Vraagt hij me. Ik knik. Hij komt naar binnen en pakt een stoel erbij. Hij gaat naast me zitten en legt de bloemen en de bos bloemen op mijn bed. 'Voor jou.' Zegt hij met een glimlach.

Mijn hart klopt hevig. 'Dit had toch niet gehoeven Samir.' Zeg ik met een rood hoofd. Hij glimlacht. 'Je kent me Djenna. We zijn toch...' hij zegt even niks. Hij kijkt naar mijn hand en een beetje droevig, maar hersteld zich gauw. 'We zijn beste vrienden Djenna. Ik was bezorgd.' Zegt hij en kijkt me glimlachend aan.

Mijn hart klopt hevig, maar ik reageer er voor de rest niet op. 'Ja. Dat zijn we zeker.' Zeg ik en kijk hem aan. Hij blijft me even aan. 'Nou ik ga dan maar weer. Ik wilde je alleen even zien, omdat ik bezorgd was.' Zegt hij en glimlacht kort.

Hij staat op en verlaat de kamer. Terwijl hij de kamer verlaat blijf ik hem, maar aankijken.