Solgun

Acı

"Canımı acıttın.
Canım öyle bir acıttınki
Canıma acıdım canım bana acıdı!"
Yine bir gece yarısıyla birlikteydim.
Yıldızlar gülerek bakıyorlardı yüzüme.
Acıyorlardı değilmi bana ?
Bana herkez acıyordu değilmi?
Sen bile acıyordun.
Bağırmak istedim.
Yeter demek istedim.
Demek istediğim herşey bir anda içimde toplandı.
Yine hiçbirşey yapamadım.
Bağıramadım.
Ama yinede benden habersiz iki kelime firar etti dudaklarımdan,
-acıma acıma.
Sahi?
Acımda bana acıyormudur  ?
Kendime sorduğum bütün sorular canımı yakıyordu.
İnsanların sorularında kaçarken kendi sorularıma yakalanıyordum.
Ne acı değilmi?
Kendi kendime enkaz olabiliyordum.
Öptüğün elmacık kemiklerim fazlasıyla ıslaktı.
Galiba umutlarım yolunu bulmaya çalışıyordu.
Tabi bıraktığın umutlarımdı onlar hatırladınmı ?
Acıdın mı onlarada ?
Elmacık kemiklerime de acıdınmı ?
Ellerime, gözlerime de acıdın mı ?
Biliyormusun bilmiyorum.
Fakat acıdığın kadar acıttın.
Sonra ne oldu biliyormusun?
Sustum.
Oluşacak bütün saçmalıklara sustum
Susmam gerekiyordu !
Acımamaları için susmam gerekiyordu..
En kötüsü neydi biliyormusun ?
Sana sustum.
Senle birlikte içime sustum.
Kaçmam gerekiyordu.
Sorulardan, cevaplardan, sokaklardan , insanlardan en çokta senden !
Kaçmalıydım.
Ve kaçmıştım da.
"" Sahi ?
Nerden bile bilirdim senden kaçarken aklı kaçıracağmı ? ""
Yaktın.
Benle birlikte bütün hayallerimi.
Sen, olabileceğmiz bütün bizi yaktın.
Umutlarım yok oldu  !
Göz yaşlarım kaldı geriye.
Bileğimdeki acılar kaldı.
Senden bana kalan sadece bir hiç kaldı..
Ve olmayan yoluma bir hiç olarak devam ediyorum.
Hadi ama (!)
Ay ışığının altında iğne damar yoluma fazlasıyla yakışıyordu.
Sokak lambasının cızırtısından başka kimse eşlik etmiyordu ölüm fermanıma.
Ne kadarda yalnızmışım.
Senden sonra bana yakışan en güzel şeydi yalnızlık.
Tabi birde içi çaresizlikle dolu şişeler.
Hergün dünden daha fazla bana bıraktığın çaresizliğmi içiyordum
Ben hergün biraz daha fazla seni içiyordum.
Hergün biraz daha fazla sana bulanıyordum.