Solgun

Vurgun

Yaşatılanlar saçma ve anlamsızdı. Suçumuz varmıydı bilmiyorum ama yaşatılanlar ağırdı..
Kapımızı çalan güzel haberler olmadı ya da ne bilim sevinçten kapıyı koşupta hiç açmadık.
İstemezmiydik böyle olmasını?
İsterdik..
Hemde çok istemiştik.
Hayalde saklıydı bizim sevinçlerimiz. Çünkü dışa vurucağımız bir mutluluğumuz yoktu ..
Beklediğimiz biri hiç olmadı.
Sanki,
Yalnızlıkla bütünleşmiş gibiydik.
Suskunduk.
Susmamız gereken olayalar anlatamadığımız anılarımız vardı. Derinlerimiz kazıldı..
Beni, bana gömdüler.
En kötüsü de neydi biliyormusun?
Sahip çıkamadığım beni bana bırakmış olmalarıydı..
Düşe kalka diye bir durumla karşılaşmadım.
Düşüpte kalkamayanlardandım. Benim kademem farklıydı.
Ben bir vurgundum.
Darmadağın olmayan bir trajedi hiç duymadım.
Ya da benim algılarım hiç açık olmadı. Tecrit edilmiş gibi değilde bir suçlu gibiydim.
Sahibim yoktu daima tektim.
Yalnzlık bana mahkümdu ya da ben ona köle.
Karanlık alışkanlıktı artık korku yoktu. Ama düşünceler her geçen gün tazeliğini korkuyordu.
Korku düşüncelerimde saklıydı.
Kendini tanıma isteği hergecen gün artarken inadına uzaklaşıyordum maziden.
Yok olmayı diler gibiydim. Unutabilsem var olmicakmışım gibi geliyordu.
Akıl geçmişteyken gelecek sadece bir boşluktu.
Ve boşlukta boğulmak yakıyordu.
Tatdığın yaraların acısı farklıydı.. Hepsi birbirinden ağırdı.
Ve soğuk, serum gibiydi sanki..
Soğuğu seviyordum..
Üşümek güzeldi..
Titremek ve hasta olmak 'yaşam belirtisiydi.'