Solgun

Kaçış

"Bağırdım bayım!
Çığlık çığlığa, susmadan..
Kabule etmek ister gibi tekrar tekrar.
Sevmeleri için bağırdım bayım!
Gerçekleri haykırdım..
İçim yana yana..
Anlattım kendime herşeyi baştan sona."
Ulaşılmaz bir haldeyim.
Sığınıcak betonlar, soru sorabileceğim bir tek ben varım.
Arayıp da canım acıyor diyebileceğim kimseler yok.
Farkında değilim ama,
Göz yaşlarımı bile dizlerim siliyor aslında.
Gece vakti hava ılık.
Tenimde yıkılan umutlarımın izleri.
Bir de kahrolasıca yalnızlık.
'Beni bana anlatsana diyebileceğim birileri olmalıydı.
Sarılıp uyuyabileceğim.
Beraber susucağımız biri.
Olmadı.
Hiç olmadı.'
"Ve ben yine sustum.
Mümkünmüş gibi sustum,
Cayır cayır yana yana..
Ağlayıpta sustum.
Hıçkıramadan..
Yapma demeden dur diyemeden sustum.
Bir sabah güneş yüzüme vurmayı kestiğinde, sustum.
Ben sustum bayım.
İçim acıya acıya kendimi yaka yaka sustum."
yavaş yavaş yok olmak istedim.
Anlayanım yoktu, olmasam da olurdu elbet.
Sahi ya ?
Ben hep hızlı hızlı yürürdüm
Bir nasılsından korkar,
Kaçardım.
Öyle olmalıydı çünkü.
Sorulan sorular geçmişime dokunurdu.
Yanıt bulamazdım.
Ben, bana acıdan başka bir bok getirmedim.
Çevremedeki kim varsa çaresizlikten başka hiçbirşey sunmadı.
Evet kaçtım.
Herşeyden herkezden!
Zorundaydım..
Çünkü,
beklenmeyen her yaşanmışlık kapıma uğradı.

-Ben seni seviyorum demeden sustum bayım.