Solgun

Neden çekip gittin

Arıyorum artık bazı şeyleri,
Gülüşün gibi,
Sesin, soluğun, ellerime bulaşan tenin gibi.
Kapanmayan, birçok yarayla bıraktın beni.
Ardında ne kokun, ne de dudakların kaldı..
Bari diyorum, beni bana bıraksaydın ha ?
Unutturmasaydın eski beni.
Aklımın binlerce evresine, bulaşmasaydın.
Sadece, kendini götürseydin giderken.
Ne anlamı kaldı, şimdi ilkbaharın.,
Ne anlamı kaldı ey aşk, bitmeyen sevdaların.
Bak, inanmıyorum artık yalanlara.
Ders çıkarsamda, yaşattıklarından.
Özlüyorum saflığmı.
Gözlerim açık olsada, kapalı bir dünyaya sahiptim.
Saçlarının, tel tel üstüme bulaştığı.
Sakallarına takılan saçlarımdan huylansanda dokunmadığın, ellerini belimden çekmediğin zamanları.
bak, bunları hissetmeyide özlüyorum mesela.
Aslında seni özledim.
Biliyorum tamı tamına değildim bu dünyada.
Eksikti bir yanım, ama biliyordumki seninle birlikte bir yanım daha fazlaydı.
Kusursuz değildim , biliyorsun.
Baktığın gibi, bakamıyordum sevdiğim insana.
Beni izliyomusun, bilmiyordum.
Kiminle, nerdesin görmüyordum.
Meselaa bir gün, yanımdan geçsen sen olduğnu bile anlamicam artık.
Gözlerin gözlerime rastlasada, farketmiyeceğim.
Neden diye sorgulamak istesemde, sorgulayamicam.
Biliyorum.
Neden sana bakamadığmı.
Neden senin yanında olmak istediğimde, olamadığmı..
Yanımda olmanı istediğimde, olamicağnı biliyorum...
Allahın vermediği bir parçadan, daha acı yokluğun.
Dışarı çıkarken tek dayanağım olan sopadan bile, daha güçlüydü varlığın anlamadın.
Anlamıyorsunda.
Güvensizlik içinde yaşarken, biranda sana tutunmam ve beni itmen ne kadar acı, bilmiyorsun.
Ne kadar basitmiş, bir insandan kopmak.
Gitmek istesemde, bildiğim bir yolum yok.
Yardımın lazım.
Ezberlediğim, bütün sokakları unutmaya başladım.
Beni doğru yola götürmen gerek.
Neden, bu kadar aciz hissetmeme sebep oluyorsun.
Eskiden önemsemediğim karanlık, sen yokken daha çok üstüme gelmeye başladı.
Artık kafaya takmaya başladım, gözlerimi..
Dünyanın en iyi insanı olarak sıfatlandırdığım adam, yok artık başucumda.
Çokmu çirkindim.
Veya bacaklarımmı çarpıktı, bilmiyordum.
Gözlerim açık durunca, çokmu şekilsizdi acaba.
Hiçbirini soramamıştım utancımdan.
Haketmiyordunki, benim gibi birini.
Onlarca insan varken, neden ben diye sorguluyordum hep.
Bir kanıt bıraksaydın ardında.
Neden gittiğne dair bir ipucu olsada, yeterdi.
Beni böyle kabul eden sen değilmiydin ?
Alışmıştım ben hayatıma..
Yaşamak istemesemde eksik parçalarımla, yaşıyordum sonuçta.
Neden dokundunki, bırakıcağın bir hayata?
Diğer insanlar gibi basit değildi, unutmam nasıl anlamadın.