SNOW WHITE

Apple 2 : New School

2 : New School

- - -

[ Sunday, 10:15 A.M. ; White Mansion - Philippines ]

SNOW WHITE

"Finally," I said as I sat on the couch and closed my eyes. I'm so effin' tired.

We finally arrive after sixteen and half hours of flight and then almost three hours of trip from airport to mansion. I felt like my body is so heavy and head is starting to ache. I'm having a jetlag. Fuck it.

"Princess, you're room is ready. You should get some rest now." Levi said. I remain my eyes close. "C'mon Snow, lalong lalala ang jetlag mo kung hindi ka pa magpapahinga ng maayos ngayon." Sabi pa niya at tinapik niya naman ng mahinhin ang pisngi ko.

I groan and stand up. Tamad na tamad akong naglakad papunta sa hagdan. Dumilat ako at tinitigan ang mahabang daan na lalakbayin papunta sa malambot at malamig na kama ko. Ang gusto ko lang naman ay magpahinga pero bakit ang dami pang pagsubok na dadaanan?

I sighed. Narinig ko naman ang pagtawa ni Kurt. Sinamaan ko nga ng tingin, pero imbis na manahimik ay lalo pa nitong nilakasan ang tawa. Pag nga naman may kapatid kang abnormal. Napailing nalang ako at lumingon kay Levi na nakangiti lang sa 'min, he just shrugged.

Binalik ko ang tingin sa hagdan at ginawa ang unang hakbang pero sadyang mabigat talaga ang pakiramdam ko at lalo yatang lumakas ang gravity dahil hinila agad ako nito pababa. "O ano buhay pa ba?" natatawang asar ni Kurt matapos akong saluhin. Inirapan ko nalang siya at inayos ang sarili. Kaya ko to!

Hahakbang na sana ako muli nang biglang humarang sa harap ko ang abnormal kong kapatid. Napatingala naman ako sa batok niya dahil nakatalikod siya sa 'kin at mas matangkad siya fyi. "What now, Kurt? Freaking move, I want to rest now." Walang gana kong sabi dahil pagod na talaga ako.

Lalagpasan ko na sana siya nang bigla siyang umupo bahagya at hinawakan ang pulsuhan ko. "C'mon, I'll carry you," he suddenly said out of nowhere. Nabato naman ako dahil sa gulat. Seriously? "Tsk, walang oras para maging pabebe. Sakay na!" pang-aasar niya. Hinampas ko nga sa likod. No choice, dahil pagod na pagod na ako sumakay nalang ako. "Sasakay rin pala." Rinig ko pang bulong niya.

Hindi ko na nagawang sumagot dahil tinatamad na ko. I actually feel comfortable right now. I close my eyes as he started to walk upstairs. When is the last time I rode at their backs? When I was 12? Or maybe 10, I can't remember. After our parents passed away, hindi na kami ganon nagkakabonding. After they died, both of them started to train as the company heir and how will they manage our business in a young age. Simula noon naging busy na silang dalawa. But I'm still grateful for the both of them, hindi naman sila nag kulang sa 'kin. Sadyang matigas lang talaga ang ulo ko.

At the age of fifteen, dito na siguro ako tuluyang nagbago. Ito rin kasi ang taon ko kung saan tuluyan na silang nawalan ng time sa 'kin. Naka-graduate na sila pareho ng time na 'to kaya mas naging seryoso na sila sa trabaho. Gabi na sila umuuwi, minsan nga hindi na dahil may mga business rin kami outside the country kaya hindi basta pwede pabayaan. Tanggap ko naman, but I can't help to feel lonely.

I'm lonely but still grateful. Dahil sa kanilang dalawa, hindi mawawala sa amin lahat ng pinaghirapan ng family namin. We're rich, yes, but It doesn't mean that we're happy either. Maraming ahas sa paligid. Nakaabang, handa ng manuklaw pero dahil sa mga kapatid ko nagawa nilang maipagtanggol ang companies namin. I am proud of them. I wish I could be proud of myself too. I'm just a stubborn, pigheaded and good for nothing daughter. And... enough with the dramas. I hate dramas.