Rocking a Doctor's Heart

Chapter 6

Hindi ko alam paano natapos ang lunch na iyon at humantong kami sa tapat ng banko. He read the message of Dad's secretary kaya ang sabi niya ay dito ang sunod naming pupuntahan. Tahimik na kami after that.

He went with me inside the bank.

"Good afternoon Miss Fonseca," bati ng manager ng banko at giniya kami sa isang opisina roon. "We have already blocked the lost ones immediately when the secretary notified us. You're Dad called and we are happy to give you a new set of cards."

Napangiwi ako sa kanyang sinabi. "Dad called? Are you sure?" I sarcastically asked. I wonder how they knew me without asking for ID.

"Yes, Ma'am," he said smiling.

Hindi na ako nang ungkat pa at nagpasalamat nalang. I withdraw cash afterwards and the whole time Dame was just silently watching me from my back.

Pagkalabas ng banko ay hinarap ko siya.

"I can go from here. Bumalik ka na sa ospital," sabi ko sabay lahad ng pera. "For my lunch and slippers."

His serious face became harder and eyes more intense. "How many times—"

"Okay lang. Hindi rin naman matutuloy ang interview so you can't shut me off right now. Get this para mabawasan man lang ang utang na loob ko sa 'yo," I said meeting his dark intense glare.

Matapos ang ilang segundong titigan ay hinila niya ang palapulsuhan ko palapit sa kotse at sapilitang isinakay roon ngunit hindi ako sumunod.

"Hey!Ano ba! Dito lang ako. Babalikan ko 'yung gamit ko at kotse kapag naka alis ka na so—"

"Will you shut up?" iritado niyang putol sa akin. "You'll have your interview. Stop acting like a brat."

"What? O eh di kung brat pala ako bakit ka pa magpapa interview aber?" I spat. Sumusobra na 'tong doctor na 'to ah.

"I am not as ruthless as you think I am so get your ass off inside the car now," mariin niyang sabi.

"Bakit pa? Wala ka talagang isang salita! Papayag, tapos babawiin tapos ngayon papayag ulit!"

Nagtaas lang siya ng kilay at hindi umimik.

"Ano? Tititig ka lang? Gandang-ganda ka na ba sa akin? That's maybe the reason why you are prolonging—"

"Shut up," mabilis niyang sabi sabay lapit. Napasandal ako sa gilid ng passenger's seat dahil nakabukas na ang pinto. Nang lumapit pa siya ay natukod ko ang aking palad sa upuan.

"M-move away!" my breathing is heavy at napapaigtad ako dahil hindi pa rin siya tumitigil sa paglapit.

When our face are inches apart ay mabilis kong itinukod ang isang palad sa kanyang dibdib. His hard chest made me regret that move and his intense eyes glanced at my palm on his chest.

"Oo na! Sasakay na!" nahihirapan kong sabi kaya umangat muli ang kanyang paningin. I saw a ghost of smile in his lips bago umatras at inantay ang aking pagpasok. I exhaled roughly. Dame-it!

I can't look at him habang ginagawa iyon hanggang sa pumasok na siya sa driver's seat. What the hell was that? Did ijust get intimidated? Why did I freaking follow him?

"Bakit ka lumagpas?" tanong ko ng mahimasmasan at nakitang nilagpasan niya ang hospital.

"I was just helping them," maikli niyang sagot.

Anong ibig niyang sabihin?

Habang bumibyahe ay napapaisip ako. Ano ba talaga ang trip niya sa buhay? Nagpapakipot pa sa interview eh papayag rin naman. Psssh.