It Started At 7:45

Kabanata 13

Kabanata 13:

"Keira!"

Napapikit na lang ako sa lang lakas ng pagtawag sa akin ni Kiel. "Bakit ka ba naninigaw?" Iritang tanong ko sa kanya.

"Kanina ka pa kasi tulala. Tinatanong ka ni Riley kung payag ka ba sa gig natin sa sabado."

Napabuntong hininga ako. "Aaaah."

"Are you okay? It's look like someone occupying your mind." Napasalumbaba sa harap ko si Riley. "C'mon share it."

Umiwas ako ng tingin sa kanila. Kahit kailan talaga si Riley alam kung may something sa isa sa aming kabanda niya. "Wala."

Hinawakan ni Kiel ang kamay ko. "As your bandmate at ikaw ang vocalist namin, problema namin kung ano ang problema mo."

Umiling ako. "No, you all can't help me." Tumulo ang luha sa pisngi ko. They can't help me to see Gabriel again.

"Keira." Niyakap ako ni Laurence at nagpatuloy lang akong umiyak. "Kung hindi mo talaga kayang sabihin sa amin kung anong problema mo then just cry it."

"Keira." Naramdaman kong tinapik-tapik ni Kiel ang likod ko.

"Whoever or whatever reason why you are cryin' we're still here for you."

I just nod. I don't know what I'm gonna say.

"Guys ihatid na natin si Keira. We all know na hindi siya pwedeng magpagod ng sobra ngayon."

They agree on what Kiel's said kaya inalalayan nila akong sumakay sa kotse ni Laurence. They talking about something but I remain silent. Pinunasan ko ang luhang tumulo sa pisngi. I've been so emotional since I woke up in the hospital. It's all because of Gabriel.

"Keira we're here."

Ngumiti ako kay Riley at ako na mismo ang kusang lumabas sa kotse. "Bye guys!" Kumaway pa ako sa kanila bago pumasok sa gate na binuksan ng security guard. Nagkaroon na kami ng security guard sa bahay since nakidnap ako. I don't if Mommy hire a bodyguard.

Pagkapasok ko sa bahay ay nakita ko si Mommy na nasa sala at nagbabasa ng libro. Hindi ko na dapat papansinin si Mommy kaso napalingon siya sa akin kaya lumapit na lang ako sa kanya. "Hi Mommy!"

"Nag-dinner ka na ba?"

Umiling ako bilang sagot.

"Let's eat, I'm hungry at hinihintay kitang dumating para may kasabay ako." Inakay ako ni Mommy papunta sa dining room. Siya na rin ang nag-serve ng food namin. Mommy change nang magising ako. She's giving an attention na malimit lang niyang bininibigay noon. She said she can't lose her daughter anymore. "I cooked your afavorite food, chicken afritada."