HATE THAT I LOVE YOU

(18) LET HER GO....

WRONG GRAMMARS ALERT! PACORRECT!

TWAY SA VOTES LALO NA SA MGA KOMENTO NINA:

AppleJoyceYaoyao

Jhe_20

Smoochy_Jam

PatCamz:  Lalaki ni Nickko. Lol. Bakla 'yun don't worry. XD

iamiceprincess19: TEEWAY! Hindi ako magsasawa sa kakamention sa iyo kung hindi ka rin magsasawang magpakita sa comment box.

blackdia: Yeah! MAID na nakakuntodo make up. HAHA.

LlarenaJulia

Marialyncrz

_hens_

xLeopardx

Dedicated to sayo kasi dati nung hindi ko pa binubura eh binasa mo'to. Isa ka sa unang nagbasa. Ayieh. Tway inaaay!

Xaaannddyy09

Mamaya or bukas ng umaga ang part two nito. May gagawin pa kasi ako ngayon kaya hindi ko na natapos.

--

Shaira's POV

Huminga siya ng malalim at naglakad palapit sa akin. Nang nasa harap ko na siya, huminga ulit siya ng malalim at ipinikit ang mga mata niya. Nakatingin lang ako sa kanya. "Hindi ko na kaya." He opened his eyes. Napalunok ako at hindi ko alam ang gagawin ko ng makita ko'ng mapula at nagtutubig ang mga mata niya.

He caressed my cheeks.

"Shaira. My wife." Then a tear fell.

Napalunok ako ng tatlong sunud-sunod.

'Yung kaninang luha na pumatak sa mata niya ay sinundan pa ng isa at ng isa pa sa kabilang mata hanggang sa hindi ko na mabilang.

Hindi na siya nagsalita. Nakatitig na lang siya sa akin habang patuloy na umaagos ang luha niya. Sa totoo lang, ngayon ko palang siya nakitang lumuha at ganito kalungkot ang mukha at mga mata niya.

Parang ang daming gustong sabihin ng mga mata niya sa akin. Feeling ko ang sakit ng mga luhang lumalabas sa mga mata niya kasi tumutulo lang sila pero wala kang maririnig na hikbi. Masakit sa dibdib ang paraan ng pag-iyak niya. Mahirap huminga. Napahawak na ako sa pisngi niya.

Feeling ko maiiyak na rin ako.

Tuluyan na nga akong napahikbi at lumuha.

I miss this guy. I miss this man that used to be mine and will never be mine again.

"I-I'm s-sorry." He said with full of sincerity.

Bigla ako'ng natauhan at animo'y napaso ang kamay ko'ng nakadantay sa mukha niya. I took a step backwards.

He's sorry?

Napailing ako.

"Please." He tried to reach me out but I stopped him. I brushed my tears away.

"It took you four years to say sorry? Are you serious?" Malamig na tugon ko sa kanya. Bumangon ang galit na matagal ko'ng kinimkim. Galit na matagal ko'ng pinagdusahan dahil hindi ko mailabas. Galit na nagpapaalala sa akin kung gaano niya ako sinaktan, niloko at pinagmukhang walang silbi.

"Please. Don't do this, Wife." He stepped forward as I kept on walking backward.

"Wife. Hah!" Tumawa ako ng pagak. "Who are you calling wife? FYI, We're annuled."

I don't know but it is possible pala na makaramdam ka ng magkaibang-magkaiba na emosyon ng sabay.

Longing at matinding pagkamuhi na makita siya.

He shooked his head then looked at me straight in the eyes.

"I never wanted you to be away from me but I let you. I never wanted you to cry but I made you cry. I never wanted you to be hurt but I did." He sighed and continued. "Seeing you crying in front of me made me realized that no matter how much you want to hold on if the other is not holding on and just hurting it's better to let her go." He smiled weakly before turning around and walking while wiping his tears away.

I hardly stopped myself from running after him. It was hard for me to breathe as soon as he left the room.

I collapsed on my knees and started to cry my heart out.

Why do I feel like it was all my fault why our marriage didn't work? Why do I feel like I am the guilty one even if I'm really the victim?

--

I decided to go home pagkatapos ng nakakasakit ng puso na pag-uusap namin.

Salamat kay bathala at nakauwi pa ako ng ligtas dahil kahit nakalabas na ako ng building kanina hindi ko pa rin mapahinto ang mga luha ko.

I didn't give a damn to those employees who kept an eye on me.

Humiga ako sa kama ko at kaagad na nakatulog.

--

I started the day with an oatmeal and a milk.

Napatingin ako sa salamin. Namamaga at namumula ang mga mata ko. Oh! Nakatulog nga pala ako ng umiiyak.

Tinignan ko ang orasan. Eight in the morning. After lunch na lang ako papasok para hindi ko na porpoblemahin ang namamaga ko'ng mata.

"Make my coffee, Ms. Rosales." I said as I passed them by. Bago ako makapasok ng office ko narinig ko pa 'yung isang guy na nagtanong ng.

"Pinagiinitan ka ata ni Ma'am? May ginawa ka bang masama?" By hearing the tune of his voice, He seemed to be mad at me. Baka manliligaw ni Miss-wag-kang-haharang-harang-sorry-late-na-kasi-ako? Eh siya lang alam ko ang pangalan eh peri wag siyang mag-alala dahil siya ang next sa listahan ko na dapat makabisang pangalan.

Pinag-iinitan ba 'yung nagpapatimpla ako ng kape sa kanya imbes na sa secretary ko? Pinadadalhan siya ng mga gamit ko? Nagpapaphoto copy at inuutusan siyang bilhan ako ng chips sa baba? Inuutusan siyang kapag nandirito sa Department namin si Alexis papagawan ko siya ng kwento kay Alexis para hindi ako guluhin ng kapre? 'Yun ba ang pinag-iinitan? Okay, now I know. Si Kuya na tsismoso at masyadong mapagalala kay Maria Angelica Rosales na muna ang  'pag-iinitan ko'. Napatawa pa ako ng naisip ko na parang malisyoso ang sinabi ko.

Bigla ako'ng napahinto pagpasok na pagpasok ko. The scene yesterday flashed on my mind. Marahas ko'ng iniling ang ulo ko.

Be professional, Shaira.

After a while, I heard a knock.

"Come in."

Si Ms. Maria Angelica Rosales pala.

Inilagay na niya 'yung coffee ko sa table ko.

"Ms. Rosales?" I asked still looking at my papers.

"Po?"

"Who was the guy spoke after I asked you to make my coffee?" I heard her gasp. I looked at her.

"Ma'am..?"

"Tell me his name or I fired you?"

"But---"

"Only his name. I don't have much time talking nonsense Ms. Rosales."

I saw her blinked for three times.

"J-Jerome Escueta po." She said. Sasabihin din naman pinatagal pa. Tsk.

"Okay."

Then she left.

Nag-uumpisa na ako'ng magbasa ng mga proposal ng mga kateam ko ng pumasok ulit sa isip ko ang huling sinabi ni Nickko sa akin bago siya lumabas ng office ko.

"No matter how much you want to hold on if the other is not holding on and just hurting it's better to let her go."

Does he mean me, letting me go?