Habersiz Evlilik

-1-Delinin Biri

Arkadaşlar normal de ilk bölümler hep kısa olur ve hikâye ile ilgili kısa bir özet gibi bir şey olur ama ben özet çıkaramadım ve farklılık olsun diye uzun yazdım. Bu benim ikinci kitabim ilk kitabım fazla acemice oldu ama umuyorum ki bu kitapta aklımdakileri biraz daha yansıtırım. Kitap hakkındaki yorumlarınıza göre kitabi yazmaya devam edebilir ve ya komple silebilirim.

Ağlıyorum yine annemin yanında. Keşke yatabilseydim dizine ve öyle ağlasaydım

Gözyaşlarım ile annemin mezarını suluyordum. Onu çok özlüyorum. Ölümünün üzerinden iki yıl geçmişti ama ben nedense hala onun öldüğüne inanamıyorum. Sanki gelecek ve "Benim Masalım neden ağlıyor diyecek" gibi her an. Belki de umut ettiğim şey bu olduğu için böyle...

Galiba artık kabul etmeliyim annem gitti ve geri gelmeyecek.

Çalan telefon ile kafamı annemin mezarından kaldırdım. Arayan babamdı ve ağladığımı bilmemeliydi çünkü annemin yokluğunda bana annelik yapmaya çalışmıştı. Ben ağladığım zaman, annemin fotoğraflarına bakıp" Ben asla senin gibi bakamayacağım" deyip ağlıyordu. O bana iyi bakıyordu ama ben yine de annemin yanımda olmasını istiyordum.

" Alo babacım"
"Masal kızım neredesin?"
" Şey babacım Ozanla birlikteyim"
" Hm selam söyle. Sen ağladın mı?"
" Hayır, galiba grip olmuşum. O yüzden. Eee Sen ne diyecektin babacım?"
"Bak neredeyse unutuyordum. Kızım hani benim askerlik arkadaşım vardı ya Mehmet amcan"
" Evet, baba sürekli anlatıyorsun."
"İşte onun çocuğu bura da üniversite kazanmış. Burada da kalacak yeri yokmuş. Bu nedenle biz de kalacak artık."
" Ya baba ya... Ne gerek var zaten ikimiz zor sığıyoruz eve"
" Kızım ne yapayım hayır mı deseydim hem evde boş üç tane oda var. "
" Tamam baba. Ben geliyorum eve."
"Tamam, kızım bekliyorum."

Ozan'a mesaj attım.

Kime: Ozan

"Babamın askerlik arkadaşının kızı gelecek burada üniversite kazanmış. Artık bizle kalacak eve gel"

Yaklaşık on saniye sonra mesaj geldi. "Kızsa geliyorum" diye.

Evet biraz önce babama yalan söylemiştim ama mezarlığa gittiğimi söyleseydim üzülürdü. Ben de Ozanlayım dedim çünkü Ozanla asla ağlayamam. Yani ağlarım ama şebek hemen beni güldürür.

Şimdi siz Ozan kim diyorsunuz. Ozan benim 12 yılık arkadaşım. Ben şuan 18 yaşındayım ve Ozan ile 1. sınıftan beri arkadaşız. Lise bitiyor ve biz hala arkadaşız. Zaten ikimiz de otuzuna kadar evlenmezse beraber evleneceğiz. O benim hep yanımdaydı. Annemin kanser olduğunu öğrendiğimde, onu kemoterapiye götürürken ve annem ölürken bütün kötü anlarımda yanımdaydı. Ben de aynı şekilde onun babası ölürken yanındaydım. Hatta bir tek ben yanındayım. Ozan biraz kız düşkünü olduğundan kimse onu sevmez ve yanında olmazdı ama ben onun hep iyi biri olduğunu bildim ve yanında oldum. Şimdi de sırf Mehmet amcanın kızı olduğu için onu çağırmıştım. Aslında babam kız olduğunu söylememişti ama erkek olsaydı babam zaten kabul etmezdi. Yani bu mantıkta düşünerek Ozan'a söyledim.

Kendi kendime düşünürken bir anda devasa bir şeye çarptım ve her tarafım kola oldu.

"Ya öküz önüne baksana. Hem yolda yürürken kola mi içilir ?Uf her tarafım kola oldu."
"Bana diyene bak asıl sen önüne bak. Hem nerede ne yapacağımı sana mı soracağım?"
"Bir kere ben önüme bakıyordum."
"Ya ya sen kendi kendine konuşup yürüyordun deli"
" Sen kimsin de bana deli diyorsun ?"
" Kendi kendine konuşanlara deli denir."
" Seninle uğraşamam. İşim var"

Çatık ya salak hem önüne bakmıyor hem de bana deli diyor. Haklı olabilir yani ben düşüncelerim yüzünden pek dikkat etmemiştim ama yine de kimse bana deli diyemez.