Habersiz Evlilik

-28-Yaktım Çıranı

-5 yıl sonra-

Birazdan evlat katili olabilirim gerçekten.Aras'ta kızları aldı indi aşağı .Biz de Görkem beyimizle mavi pantalon mu yeşil pantolon mu düşünelim.Kız çocukları daha süslü olur derlerdi benim çocuklarım mı anormal.

"Görkemcim,annecim seç birini de giyin gidelim hadi"

"Anne aslında ben gelmek istemiyoyum.Sıyf o Yüzgay oyada diye gidiyoyum.Hep gelip İyem'e sayılıyoy." diyerek yeşil pantalonu dolabına koydu sonra da sinirli sinirli çekmecesinin üzerinde ki resime baktı.Resim de Rüzgar,İrem ve Görkem vardı. Rüzgar İrem'in yanağından öperken Görkem de İrem'i çekiştirmeye çalışıyordu. Bunu çeken Ozan'da,Görkem'e söz verdirmiş bu fotoğrafın burada durmasını istemişti. 

"Anne gitmesek olmaz mı?"

"Olmaz Görkem.Derin ablanlara söz verdik."

Somurta somurta önden önden gitmeye başladı.Bende dağıttığı kıyafetleri toplayıp dolaba yerleştirdim ve peşinden indim.Hepsi hazırlanmış kapının önünde beni bekliyorlardı.Görkem ve İrem yine kavga edip saç baş birbirine girmiş yerde yuvarlanırken,Güneş elinde telefon mesajlaşıyor,Aras'ta orada aç kalmamak için sandiviç yiyordu.İlk önce bizim iki bıdığı birbirinden ayırdım.Görkem sağ kolumu,İrem sol kolumu sallayarak birbirlerini ispiyonluyorlardı. En sonun da canıma tak etti sabahtan beri evde iki çocuğa bak yemek yap onu yap bunu yap. Aras beyimizin pantolonlarını ütüle falan hepsi çok geldi.

"Ya bir baksanıza bana bir bakın. Oradan her hangi bir süper kahramana benziyor muyum? Azıcık yardımcı olsan Aras? Benden çok yiyorsun 5 sene önce evlendiğim kocamın kasları vardı. Şimdi ohoooo. Ya siz Güneş hanım. O 6 yaşında ben çocuklar doğunca sana yardım ederim Masal abla. Sen üzülme diyen kıza ne oldu? Ya yıktınız tüm işleri bana şimdi yetişmeye çalışıyorum. Yetemiyorum artık hiç birşeye tamam mı? Anne olmak hiç kolay değilmiş. Ben size yetemiyorum. "

Ben bunları söylerken Görkem ve İrem bile susmuş beni dinlemişlerdi. Hiç biri konuşmuyor bana bakıyorlardı. Ben de açtım kapıyı çıktım dışarı derin bir nefes aldıktan sonra gidip arabanın arka koltuğuna oturdum.Aradan 5 veya 10 dakika geçti geçmedi hepsi kafaları önde eğik bir şekilde dışarı çıktılar. Aras çocukları benim yanımda ki çocuk koltuklarına otutturup kemerlerini taktı. Görkem ve İrem yüzüme her an ağlayacak gibi bakıyorlardı. Böyle baktıklarında dayanamıyorum sarılıp öpüp tamam siz üzülmeyin ben iyiyim demek istiyorum ama bu sefer hepsi suçlarını anlamalılar. 3 yaşında çocuğun suçu ne tabi ama diğerlerinin anlaması içinde biraz onlarda arada kaynayacaklar.Ben susup camdan dışarıyı izlemeye başlayınca hepsi öününe döndü ve sustular.Bir süre sonra benim geveze oğlum dayanamadı ve kardeşine hemen baskı yapmaya başladı.

"Bak İyem o Yüzgay olacak çocuya yaklaşmıcaksın."

"Ya sanane Göykem sanane"

"Ben senin abinim İyem sus.Benim dediğim olacak"

"Hayıy biz aynı anda doğduk .Sen benim abim falan değilsin.Senin dediğini yapmıcam.Hem biz Yüzgayla evlenicez."

Gülmemek ve ciddiyetimi korumak için aşırı çabaladım ama dayanamadım ve büyük bir kahkaha ile güldüm.Benim gülüşümden sonra hepsi de güldü.Sonra Aras bizim bıdıkların konuşmasına dahil oldu.

"Bak minik prensesim.Abin haklı Rüzgarla çok yakın olma."

"Ya baba o benim abim değil."

"Benden iyi mi bileceksin ilk Görkem doğdu."

Kendi araların da ilk kimin doğduğuna karar vermeye çalışan aile fertlerime baktım da hiç birinin aklına bana sormak gelmemiş tartışıyorlar.Ya bura da doğuran benim kaynak benim.Hala benden iyi mi bileceksiniz diyorlar.Canım oğlum sırf babası yüzünden kendini ilk doğmuş zanedip bura da kardeşine abilik yapmaya çalışıyor.Oysa ilk İrem doğdu.İşte benim akıllı kızım en sonunda aklına geldi ve bana sordu.