Bitwa o Koreańczyka

7

KIRA

- Nie wierzę, że mi to zrobili - westchnęła Abi.

Po dwóch tygodniach luzu wróciłam do szkoły. Niestety nie rozchorowałam się, ani nic sobie nie złamałam, więc siedziałam aktualnie w szkolnej kawiarence, a naprzeciwko mnie siedziała moja przyjaciółka, która użalała się nad swoim życiem.

- No zdarza się - westchnęłam, podkulając kolana pod brodę.

- Ale jak mogli pomylić Chiny z Koreą?

Blondynka tak jak ja była zafascynowana Koreą, k-popem i wszystkim, co z tym związane. Ostatnio postanowiła, że tak jak ja chce umieć mówić po koreańsku i poprosiła wszystkich w rodzinie, aby jej z tym pomogli. Niestety, ale jej rodzice nie zgodzili się na kurs języka, bo stwierdzili, że jest jej to niepotrzebne, ale kupili jej podręcznik tylko nie od koreańskiego, a od chińskiego.

- Mogę ci oddać moje fiszki i podręczniki - oznajmiłam, przeglądając coś w telefonie, a konkretnie poszukiwałam nowych zdjęć Bangtanów, bo parę dni temu mieli występ na jednej gali rozdania nagród. Oczywiście wygrali to, co trzeba, a ja wkurzałam swoim zachowaniem wszystkich, nawet biednego Junga, który od kilku dni zaczął pracować, więc nie mieliśmy już tyle czasu, jak wcześniej.

- Naprawdę? - zapytała niedowierzając. Jakbym ją kiedykolwiek oszukała.

No dobrze, raz się zdarzyło. Ale chyba lepiej nie wiedzieć o swojej imprezie niespodziance, prawda?

- Nie na niby - odpowiedziałam jej z przekąsem.

Kiedy weszłam w galerię, aby posegregować pobrane przeze mnie zdjęcia w albumach, ujrzałam jeden album, gdzie przechowywałam moje zdjęcia z Adamem i z rodzicami (tych było zdecydowanie mniej).

Z moim bratem było od kilku dni coś nie tak. Z resztą tak samo jak z Jungiem. Nie wierzę, że mogli się pokłócić już drugiego dnia. Chyba że to się stało przez tego nowego chłopaka mojego brata?

Gdy wróciliśmy z Koreańczykiem do domu, on został z moim bratem. Ja oczywiście oddzieliłam się od całego świata, ale w pewnym momencie zachciało mi się zwyczajnie siku. Idąc do łazienki trzeba przejść przez salon, gdzie jest aneks kuchenny. Zobaczyłam wtedy dość dziwną scenę. Mój brat siedział na kolanach półnagiego blondyna, a Jung wpatrywał się w nich z nienawiścią. Też bym się tak patrzyła, gdyby przede mną zaczęli się miziać. Jestem tolerancyjna, ale są pewne granice, których nie chcę aby ktokolwiek przekraczał. Oczywiście nikt z nich nie zwrócił na mnie uwagi, jakbym była jakimś powietrzem, ale czego miałabym się spodziewać. Ale oprócz tego wszystkiego najbardziej zszokowana byłam faktem, co chłopak mojego brata powiedział do Junga. I to w dodatku po koreańsku. Już miałam mu odpowiadać, ale on wstał i poszedł do pokoju mojego brata. Ja oczywiście ukryta za drzwiami łazienki byłam bezpieczna i nikt mnie nie mógł zobaczyć. Kiedy wszyscy poszli do przedpokoju szybko przemknęłam do mojego azylu, aby nikt się nie zorientował czego byłam świadkiem. Dalej udawałam, że przejmuję się Danielem, ale tak naprawdę bardziej interesowało mnie to, co zdarzyło się pomiędzy tamtą trójką.

I wtedy wszedł do mojego pokoju Jung. Rozejrzał się dokładnie po pokoju i uśmiechnął się lekko, ale to i tak spowodowało, że mogłam zobaczyć jego dołeczki.

Czy już mówiłam, że umieram jak je widzę?

Usiadł obok mnie na łóżku i zaczął wpatrywać się w mój ulubiony plakat z Wings. Niespodziewanie zaczął opowiadać mi trochę o swojej przeszłości i o życiu w Korei. Powiedział, że przeżywał kiedyś coś takiego jak ja. Że nie powinnam się przejmować jakimś głupim typkiem, który nie potrafi docenić mojego piękna, nie tylko zewnętrznego, ale i wewnętrznego. Parę słów, których użył nie rozumiałam, przez co prosiłam go, aby mi je przetłumaczył na angielski, ale mimo to byłam mu bardzo wdzięczna za poprawienie mi humoru. Później przyniósł mi lody bingsu, które zrobił. Były przepyszne. Umówiliśmy się, że czasem przyrządzę coś koreańskiego, aby mógł ocenić, czy chociaż w dwóch procentach przypomina to to, co jadał w swoim kraju.