Kokunu unuttum, sanırım yavaşça yüzünü de unutacağım ve bir süre sonra hiç var olmamış olacaksın benim için. Bu hastalığın tek güzel yanı bu sanırım, birazdan sana dokunduğumu da unutacağım. Adını bile hatırlayamayacağım muhtemelen, mutluyum aslında ama bir süre sonra mutluluğu da unutacağıma eminim. Bugüne kadar kimseyi hatırlayamadım, unuttuklarımın sayısı eminim ki sayamayacağım kadar fazla. Ama biliyor musun, ben sana dair her şeyi not ettim. Adını, soyadını, çizimim ne kadar boktan olsa da suratını ama beni üzen şey yazamadıklarım. Kokunu kağıda hapsedemem, teninin sıcaklığını dökebileceğim bir kağıdı ürettiklerini de sanmıyorum. Ama olsundu, yaşandı en azından. Bir süre sonra sen de gidersin… Ben… Ben vazgeçtim, biliyorum unutacağım seni ama istemiyorum. Olsun varsın hafıza kayıplarım, hatırladığım son şey sen ol kafi. Kendine iyi bak…
Ve silahı cenesine doğrulttu silah sesiyle gözlerini yumdu..
