Biraz sonra bir cinayet işleyeceğim. Bu ilk ve son cinayetim olacak. Kararlı olduğumu sanıyordum. Oysa her an vazgeçebilirim. Bir adım arkamda hayat bir adım önümde ölüm. Ne yapmalıyım bilmiyorum.
Ne doğru ne yanlış bilmiyorum.Bilsem de doğru olan her zaman yapılması gereken mi onu bilmiyorum.Tam ortadayım.Çakıldım kaldım.Ne ileri gidebiliyorum ne geri. Ne ölüm cazip geliyor ne hayat…
Ama öyle çok ağrıyor ki ; ağrıyan dişi çeker gibi durdurmak istiyorum kalbimi…Atmazsa acımaz belki…
Bilmiyorum.Bir karar vermeliyim.
Ya aldığım her nefesle azala azala yaşayacağım, ya öleceğim.
Ya bu karanlık kuyuda bir ömür geçireceğim, ya öleceğim.
Bir karar vermeliyim artık.
Ya başkalarının gülüşlerinde yavaş yavaş tükeneceğim, ya da hemen şimdi öleceğim…
Sanırım ölümü seçmeliyim.Ama hayat umduğum gibi çıkmadı.Ya bir hayal kırıklığı olursa ölümden sonrası da…
Korkuyorum.
Ve utanıyorum intihar etmekten.Yakıştıramıyorum kendime…Korkunç bir ağırlık var omuzlarımda.Geride bırakacaklarıma karşı duyduğum sorumluluk bu belki de…
Biliyorum.Çok ayıp edeceğim hepsine…Hani sessiz sedasız gidebilecek olsam daha kolay olurdu ama olmuyor işte…Büyük bir hayal kırıklığına uğratacağım onları.İntihar yapacağımı düşündükleri en son şey.Çılgınlık bana göre değil…Bu yapacağım ilk ve son çılgınca şey…Peki ya benim uğradığım hayal kırıklıkları?
Onlar ne olacak? Kimsenin umurunda mıydı?
Belki de her biri bu intiharın bir harfini yazdı… Şimdi hepsi geride kaldı.
Ama ölümü seçiyorum ben.Yüreğim hayata geri dönemeyecek kadar kırıldı…
Bütün intihar şiirlerini okudum dün gece… ‘Oysa ölünecek bir şey yokmuş’ diyordu bir tanesinde…
Belki de ölünecek bir şey yok.Fazla ciddiye aldım belki hayatı…
Bilmiyorum…ama ölüyorum…
Bir cinayet işledim biraz önce…Bu ilk cinayetim.
Kurbanı da benim katili de…
Ellerim titriyor…
Şimdi bileklerimden akan kan uzandığım yatağımın çarşafını kirletiyor…Bir suçluluk duygusu tüm vücuduma yayılıyor.
Ve bir korku…
İkisi birlikte çok ağır geliyor…
Sessiz odada bir tek yelkovanla akrebin adımları duyuluyor… Hiç bu kadar soğuk ve yabancı gelmemişti bu oda bana…Perdelerin renkleri yavaş yavaş soluyor…
Zaman ilerliyor…Ölüyorum…
Hissediyorum yavaşlıyor kalp atışlarım…
Ve bu kez bir daha açılmamak üzere kapanıyor göz kapaklarım…
Yavaş yavaş tükeniyor sanki damarlarımdaki hayat iksiri…
Bir yerlerde sevdiğim bir şarkı çalıyor,duyuyorum…
Yakınlarda birileri gülüyor…ben ölüyorum…
Göz yaşlarım bileklerimdeki kana karışıyor…
Bir yerlerde bir ışık yanıyor…ben karanlığa gömülüyorum…
Utanıyorum…Rezil oluyorum kendime…
Kaçar gibi gidiyorum…
Bir yerlerde güneş doğuyor…ben geceye uzanıp uykuya dalıyorum, üzerim açık…
Bu sonsuz karanlık eşlik ediyor, yok oluşuma…
Şimdi veda vakti…
Bu dünyaya seninle açtım gözlerimi,sensiz gidiyorum…
Üstelik senden bir izin bile almadan…
Kestim bileklerimi anne, sana sormadan…
Yine üzdüm seni…
Bir yerlerde yağmur yağıyor…temizlemek için kirlettiklerimizi…
Belki biraz olsun aklar bu rezaletimi…
Şimdi gidiyorum ben…
Ölüyorum…
Affet beni…
