Bir gün çok sevdiğin insan gidecek, gittiği gün yaşanan her şey bitecek. Senin için değil onun için her şey bitecek. Sen acınla yüzleşeceksin, sen anılarınla saf gibi kalacaksın. Hiçbir şey yapamayacaksın, sadece düşüneceksin. “Acaba ne yapıyor”, “nerede”, “kimle konuşuyor” gibi düşüncelerin içinde boğulacaksın. Hatta bu acılar seni öyle bir noktaya getirecek ki intihar etmeyi bile düşüneceksin. İntihara son bir adım kala kendine şu soruyu soracaksın: “Ya bir gün dönerse?” orada onu düşünüp intihar edemeyeceksin. İşte o gün bile içinde bir umut kırıntısının olduğunu göreceksin. Bekleyeceksin belki yazar belki arar diye bekleyeceksin. Dakikalar saati, saatler günleri, günler ayları kovalayacak. Sen onu beklerken arkana dönüp baktığında ayları harcadığını göreceksin, belki de yılları. Dönecek diye umudun vardı ya, o umutta yok olacak. Sonra aynanın karşısına geçip kendine baktığında ne göreceksin biliyor musun? Harcandığını göreceksin, o gün orada seni harcadığını anlayacaksın. Kendine bakarken gözünden bir damla yaş akacak, bundan daha fazlası olmayacak. O son döktüğün göz yaşı ise kendine olacak. Kendine acıyacaksın, çünkü onu beklerken kendini unuttun. Yemedin, içmedin her gece ağladın kilo verdin zayıfladın. Çevrendeki herkes bunu fark etti ama sen fark edemedin çünkü kendini düşünemeyecek kadar çok sevdin onu. O günden sonra kötü olacaksın herkese karşı. Hiç kimseyle konuşmayacaksın, konuşmak istemeyeceksin. İşte bu yüzden insanlar sana egolu diyecek. İnsanlar sana kötü diyecek. Hiç kimseyi umursamayıp, hiç kimsenin söylediklerini kafana takmayacaksın. Çünkü intihar edemediğin o gece vardı ya işte o gece içindeki iyi tarafın son kalan bir adımı attı intihar etti geriye sadece kötü tarafın kaldı. Bunu çok geç anladın, aylar sonra geç de olsa anladın.
Şunu unutma; kötü olmak senin tercihin olmadı hiç bir zaman, seni buna ittiler…
