Εγώ;! Συγκατοικώ με αυτόν;*

~he is MY hero~(Κεφ.6)

Το πρωί ξύπνησα απο έναν δυνατό πόνο στην κοιλιά.

Δεν ειναι δυνατον. Κοίταξα το ηλεκτρονικό ρολόι στο κομοδινο μου και ειδα την ημερομηνία: 21/1/2018

Μου ειχε ερθει σιγουρα περιοδος.

Αλλα γιατι τωρα; Ηταν και εκεινος ακομα στο κρεβατι και με κρατούσε αγκαλιά. Ηταν ζεστός. Και ντιπ πανέμορφος. Δεν μπορουσα να παρω τα ματια μου απο πανω του. Δυστυχώς επρεπε να αφησω το πιο τελειο ξυπνημα που θα ειχα στην ζωη μου, για να παω τουαλέτα και να παρω ντεπον. Σηκωθηκα ηρεμα απο το κρεβατι για να μην τον ξυπνήσω.

Οταν βγηκα απο τα καλύμματα το μετάνιωσα κατευθειαν.

Ημουν μονο με τα εσωρουχα και το πλακακι ηταν παγος. Ανατροιχιασα άσχημα.

Ο πονος στην κοιλια ηταν χειροτερος και απο μαχαιριά.

Ετρεξα προς την κουζινα που υπηρχε ενα ντουλαπι με φαρμακα και νρεπον...αλλα απο τον πονο επεσα στο πατωμα πριν καν φτασω στην κουζινα. Ο πονος δεν μου αφηνε δυναμη να σηκωθω και εμεινα στο κρύο πατωμα.

Με οση δυναμη μου ειχε απομεινει συρθηκα προς την κουζινα αλλα δεν μπορεσα να σηκωθώ για να ανοιξω το ντουλάπι.

Εκλαιγα και ετρεμα απο τον πονο. Φοβομουν παρα πολυ. Μολις ειχα ξυπνησει και ενιωθα πως θα εχανα τις αισθήσεις μου.

Την ιδια στιγμη ειδα τον Νικο κατατρομαγμενο, χωρις να ξέρει τι εχω, να τρεχει και να με σηκωνει στην αγκαλια του, σε στυλ νυφης.

Με αφησε στον καναπε απαλα και με ρωτουσε τι ειχα και τι μπορουσε να κανει. Τα ματια του είχαν γουρλωσει και με κοιτουσαν με φοβο.

"Νίκο! Ντεπον γαμώτο." του απαντησα σχεδον απο μεσα μου ενω ταυτόχρονα εβγαλα μια αναπνοή-κραυγή δείχνοντας πως δεν μπορουσα ουτε να μιλησω.

Μου εδωσε τα χαπια και μετα ξαπλωσε μαζι μου. Του γύρισα πλατη για να με ζεστάνει, εκεινος εβαλε το χερι του στην κοιλιά μου και εγω του το έπιασα με τα δικα μου πιέζοντας το για να απαλύνει τον πονο. Ετρεμα ολόκληρη οχι απο το κρυο αλλα απο τον πονο. Ηταν ανυποφορος.

"Ηρεμησε μικρη και γαμωτο μην με ξανατρομαξεις ετσι"

Ηταν τοσο ζεστος που αμεσως σταματησα να κλαιω και με ξαναπηρε ο υπνος. .