Εγώ;! Συγκατοικώ με αυτόν;*

Απλα δεν καταλαβενω...(Κεφ.23)

Είχα μάθημα βοτανολογίας με μια παρα πολύ καλη καθηγήτρια την κα Αντωνία. Είναι τέλεια στο μαθημα γιατί δεν είναι πολύ μεγάλη και γενικά αρέσει το μαθημα μαζί της.

Συνήθως είμαι απο τους καλύτερους στην τάξη.
Αφίσα σήμερα δεν ξέρω, κατι με είχε πιάσει. Ολη την ώρα σκεφτόμουν την Μαριανθη και την Κλεοπάτρα με τα πρώην αγόρια τους.

Φαινόντουσαν τόσο τέλειοι μαζί. Αν τους έβλεπε κανείς πρώτη φορά θα νόμιζε πως πήγαιναν για γάμο.

Πως έγινε αυτό τώρα;
Γιατί να φερθούν έτσι;
Και να πεις πως τα κορίτσια ήταν χαλαρά μαζί τους, να πεις εντάξει, αλλά δεν ηταν.

Μέχρι πριν 2 μήνες η Κλεοπάτρα ήταν 3ημερο με τον Ίωνα και η Μαριάνθη έμενε μόνιμα μαζί του.

Δεν καταλαβενω.
Τι τους κάνουμε;
Να πεις πως είμαστε τίποτα χάλια κακομοίρες γι'αυτους να πεις άσ'το να παει. Αλλά είμαστε καραγκομεναρες ρε φιλε.

"Ειρήνη λέω, ελα!" άκουσα την κύρια να με φωνάζει και να μου λέει να πάω στον πίνακα.

Χάθηκα στις σκέψεις μου και δεν πρόσεξαν λεπτο στο μάθημα.
*πρωτη φορά.

Δεν μπορουσα να κάνω αλλιώς.

Σηκωθηκα στον πίνακα και προσπάθησα να καταλάβω τι ακριβώς έπρεπε να κάνω.

Χριστό δεν κατάλαβα φυσικά και έτσι εγραψα μια βλακεία για την μαριχουάνα.

Εντελώς άσχετο αυτό που έγραψα απο αυτό που ήθελε.

Η κύρια Αντωνία δεν μου φώναξε.
Πήγα να ξανακατσω και την άκουσα να μου λεει:
"ειρήνη μείνε όταν χτυπήσει το κουδούνι".

Δεν απαντησα.

Μετα απο κανένα τέταρτο χτύπησε κουδούνι για εξω.

Πήγα να το σκασω αλλα:
"Οχι εσύ Ειρηνη, είπα"μου υπενθύμισε.
Την πλησίασαν και πλεον ημασταν μονές στην τάξη.
"Κυρια Αντωνία συγγνώμη απλα ήμουν αλλου σήμερα" απολογήθηκα

"Οχι σε εμένα αυτά Ειρηνη" είπε

"Συγγνώμη;"

"Ειρηνη κάτι σου συμβενει. Πες μου. Πρεπει να είναι σημαντικό για να σε αποσπάει απο το μάθημα μου" είπε και με έκανε να γελασω.

Το γέλιο μου όμως κόπηκε οταν άρχισα να της λέω την ιστορία με τον Νίκο, τον Αχιλλέα και τις ιστορίες των κοριτσιών, με τους πρωην τους.

Πήρε λίγη ωρα, να της τα πω, αλλά τα κατάλαβε ολα μια χαρά.

"...και αναρωτηθηκα γιατι να το κανει κάποιος αυτό σε μια κοπελα που πιστεύει πως είναι ερωτευμένη." τέλειωσα

"Κατάλαβα. Ακου Ειρηνη. Καποιες φορες μπορεί το αγόρι ή το κορίτσι, να βαρεθεί σε μια σχέση ή μπορεί, να έχει μετανιωσει που την άρχισε. Ετσι απαταμε τον άλλον για να ξεσκασουμε και να βρούμε τι θέλουμε. Ομως έτσι όπως μου τα περιγραφεις δεν μπορω να τους δικαιολογησω. Είναι μάλλον απο τις φορες που απλα είναι ο άλλος μαλακας, συγγνώμη για τιν έκφραση, και απλα πρεπει να απατησει.
Κατάλαβα όμως και κάτι άλλο.
Είσαι πρωτη φορά ερωτευμένη με ενα αγόρι, που θα έκανε τα παντα για σένα, για να είσαι καλά. Δεν ξέρω γιατί φιλούσε την αλλη, κατευθείαν μετα που παραλίγο να το κανει μαζί σου, αλλά αν το προσπερασεις, εγώ πιστεύω πως θελεστε πολύ άσχημα μεταξύ σας και κάνετε βλακειες." με συμβούλεψε.

"Ακουσέ με Αντωνία. Δεν με θέλει. Εκείνη την μέρα στα Starbucks... έφυγε. Δεν μου είπε τίποτα. Δεν με αγαπάει. Με άφησε σιξυλη να περιμένω ενα φιλη σαν την χαζή αλλά αυτός έφυγε χωρίς να πει τίποτα. Δεν ξέρω τι νιώθει αλλά πάντως ξέρω οτι δεν θα του λειψω. Αυτό." Της εξηγησα.

"Δεν ξέρω Ειρηνη εγώ σου είπα τι πιστεύω. Μην σε αποσυντονιζει ομως απο τις σπουδες σου μικρή μου. Είσαι πολύ καλη για να τα παρατησεις όλα απο τώρα. Δεν σου αξιζει."

"Εντάξει. Συγγνώμη" είπα και καθησα στην καρέκλα μου.

Το κουδούνι ξαναχτύπησε για μεσα και περίμενα τα παιδιά να μπουν και να αρχίσει το μάθημα.

Ενα μεγαλο sorry  στα Μπιρμπινοκουνελια μου.
Δεν έχω όρεξη.
Αυτό
Βαριεμαι να γράφω. Θέλει δουλεια.
Αν είναι χαλιά η ιστορία μην με βριζετε. Θα την φτιαξω στο επόμενο θα γίνει χαμός.
Λοιπόν τα λέμε γατακια.