Εγώ;! Συγκατοικώ με αυτόν;*

γιατί να φύγεις;(Κεφ.21)

....
Βγηκα εξω να βρω την Κλεοπάτρα και αυτός ακολούθησε.
Τοτε ενιωσα παράξενα.

Τελευταια φορά που θα πω, πως δεν είμαι τίποτα το σημαντικό, περιμένοντας τον άλλο, να μου κανει κοπλιμεντο. Αντίθετος ξέρω τι αξιζω και σίγουρα δεν αξιζω κάτι τέτοιο.
"Βασικά Νίκο ξέρεις κάτι. Είμαι πολύ ιδιαίτερη. Και εχασες που ετρεξες κατευθείαν στην άλλη, που δεν ξέρεις καν πως την λένε. Και με πληγώσες, γιατί εγώ η ηλίθια σε ερωτευτηκα χωρίς λόγο. Και δεν έχω ερωτευτεί ποτε γαμώτο. Γιατί με εσένα; για να μου γαμησεις το μεσα μου; και δεν ξέρω καν γιατί σε θέλω ακόμα τόσο γαμημενα πολύ, όμως δεν τολμαω να στο πω, γιατί δεν σε εμπιστευομαι πιά.
Τι εκανα και με εκανες έτσι σκατά εε; τι σου έκανα; Δεν το αξιζω αυτό."

Είπα και δεν σταμάτησα στιγμη να τον κοιτάζω στα μάτια.
Αυτός πάλι κοιτούσε λες και δεν υπήρχε τίποτα γύρω μας.

Τα χαρακτηριστικά του ηταν πολύ σφιγμενα και άκουγε οτι του έλεγα.
Ηξερε πως ειχα δίκιο.

Μετα απο κάτι δευτερόλεπτα που δεν μιλούσαμε με πλησίασε.
Μακάρι να με φιλήσει τώρα.
Μου έχουν λειψει τα χείλια του.

Δεν το έκανε όμως!
Κοίταξε το πάτωμα και έφυγε.

Και γω που νόμιζα πως και αυτός ένιωθε το ίδιο.

Χωρίς να με κοιτάξει ή εστω να σηκώσει το κεφάλι ψηλά, με προσπέρασε και έφυγε απο τα Starbucks.

Δεν μπορουσα να κουνηθω. Ενιωθα να πνιγομαι.

Γιατί έφυγε;
Γιατί με άφησε;
Τον μισώ. Δηλαδή τον θέλω όμως αλλά αυτός λογικά όχι.

Γιατί να κάθομαι να τυραννιεμαι;
Δεν με θέλει. Θα ζήσω!

Ο πρώτος μου έρωτας ηταν σιγά.

Και δηλαδή τι ερωτευτηκα;
Εναν που με προστάτευε;
Αυτον που δεν ήθελε να είμαι με κανέναν άλλο;
Αυτον που ανησυχουσε για εμένα;
Που μου έσπαγε τα νεύρα και τσακωνομασταν όλη την ωρα;
Που λετρευε την μυρωδιά μου, που για να ξεκολλήσει το βλέμμα του απο πανω μου, έπρεπε να με σκαναρει πρωτα;
Το πιο όμορφο αγόρι που έχω αντέξει στο ίδιο σπίτι μαζί του;

Νίκος pov

Πριν στις τουαλέτες μου μίλησε η Ειρηνη και μου είπε με λιγα λογια το ποσο μαλακας είμαι και οτι δεν της αξιζω.

Αλλά όσο και αν με πλήγωσαν αυτά που είπε έχει δίκιο.
Γαμώτο ήθελα τόσο να την πιάσω και να την φιλισω. Να μην την αφήσω ποτε ξανά.

Αλλά δεν γίνεται. Την πληγωσα και ακόμα και αν την θέλω περισσότερο απο οτι αυτή εμένα δεν μπορω να είμαι μαζί της.

Δεν ήμουν την μόνιμης σχέσης έτσι κι αλλιως.
Δεν προκειται να την ξανάενοχλησω.

Θα ζητησω απο τον Μάνο να αλλάξουμε πολυκατοικία, αλλά έλα που αυτός είναι τσιμπιμενος με την κολλητή της.

Εφυγα όμως τόσο ψυχρά.
Θα μπορουσα να της πω ενα συγγνώμη αλλά δεν εβγεναν οι λέξεις.

Δεν της αξιζω.
Δεν πίστευα ποτε οτι η ζωή μου θα είναι σαν αμερικάνικη ταινία. Αλλά είναι.

Οτάν την προσπερασα γυρισα να την κοιτάξω και είδα πως δεν κουνουσε.

Μετανιώνω ηδη που δεν της μιλησα αλλά είναι καλυτερα έτσι.

Ειρήνης POV.

Εσφιξα τα ματια μου, για να μην αρχίσω να δακριζω αλλά μάταια.

Η Κλεοπάτρα δεν ειχε δει την όλη σκηνή, ομως κατάλαβε αμέσως τι έγινε και με πήρε αγκαλιά.

"Ηρέμησε....Σσσςςςς..."μου ψιθύρισε

"Κλεοπάτρα"είπα

"Τι;"ρώτησε

"Τον αγαπώ" της παραδεχτηκα

"Γι' αυτό κλαις;" αναρωτήθηκε

"Οχι" της ειπα

"Τοτε;" προσπάθησε να καταλάβει

"Γιατί αυτός δεν με αγαπάει" απαντησα.

"Νομίζεις οτι δεν σε αγαπάει"μου είπε
"...θέλετε χρόνο και οι δυο όμως. Μην ανησυχεις. Παμε σπίτι;" με ρώτησε

της εγνεψα καταφατικά και πήγαμε προς το αμάξι.

Κοίταξα τριγύρω μήπως δω το αμάξι του Νίκου αλλά ειχε φύγει.

Μπήκα στο αμάξι απογοητευμένη και φύγαμε.

Φτάσαμε στο σπίτι και το αμάξι του δεν ηταν ουτε εδω. Του Μάνου όμως ήταν αρα ο Νίκος πρεπει να είναι μονος.

Μπήκαμε στο δωμάτιο και ξαπλωσαμε αγκαλιά στον καναπέ.
Και βαλαμε να δουμε μια κωμωδία για να ταυτιστουμε λίγο.

Γεια Μπιρμπινοκουνελια μου.🐰
Λοιπόν η ιστορία ανατράπηκε καπως.
Αρχικα ήθελα να είναι μαζί όμως αποφάσισα να του κρατήσω λίγο ακόμα χωριστά. 😇
Μην μου θυμωνετε.😊
Θα ανεβασω κεφάλαιο την Κυριακή νομίζω. Αν τα καταφέρω και το Σάββατο.🔜
Αυτά. Αν δεν σας αρέσει κάτι στην ιστορία πείτε το μου.
Αλήθεια

Στέλνεται ρεεεε
Θέλω να βλέπω σχόλια.
Βαριεμαι.
Τα απαντά όλα.
Λέτε οτι θέλετε.
Δεν είναι δύσκολο

Πφφ... Αυτά
Αντίο γατάκια🐱💕