Cute? (HanHun)

😈10.Bölüm😈

Luhan, Sehun ve Jonghyun, Jongin' in verdiği adrese gelince arabadan inip etrafa bakınmaya başladılar. Tek tük eski evler ve apartmanlar vardı. Sanki buralarda yaşam belirtisi yok gibiydi. Chanyeol' ün ve büyük ihtimalle yanında olan Baekhyun' un nerde olduğunu bulmak zor olacaktı. Samanlıkta iğne aramak gibiydi. Ama yine de umutluydular. En azından Baekhyun' u nerede arayacaklarını biliyorlardı. Dağılıp, içinde yaşayanların olduğu her evin kapısını çalmaya kara verdiler.

***

"Chanyeol... Acıktım ben..."

Baekhyun, utanarak konuştu. Hala çıkıyor olsalar, Chanyeol' e acıktığını söylemesi sorun olmazdı. Hatta Chanyeol' ün kendisine yemek yapması hoşuna bile giderdi. Şimdi ise aldatılmıştı, Chanyeol' den ayrılmıştı ve ona kötü sözler söylemişti. Bu yüzden ondan yemek isterken utanıyordu. Ama Chanyeol, ayrıldıklarını hiçbir zaman kabullenmediği içini bu istek ona çok doğal bir şeymiş gibi gelmişti. Gülümseyerek Baekhyun' un yumuşak yanağını okşadı ve ayağa kalkıp, mutfağa gitti. Chanyeol' ün gitmesiyle, saate bakıp ellerini çözmek için uğraşmaya başladı Baekhyun. Sürekli saate bakıyordu çünkü Chanyeol, pek yemek konusunda iyi değildi. En fazla ramen ya da çorba yapar, getirirdi. Bu demek oluyordu ki işi yarım saatte biterdi. Bileklerindeki düğümü çözmek için hızlandıkça sanki düğüm daha da birbirine giriyordu. Derin bir nefes alıp sakinleşmeyi denedi. Daha 20 dakikası vardı. Bu zaman yeter diye düşündü. Sakin olursa yapabilirdi. Aldığı nefesi verip, tekrar derin bir nefes aldı. Sakince ellerini çözmeyi denedi. Düğüm giderek gevşiyor ve çözülmeye başlıyordu. 10 daha uğraştıktan sonra bileklerinin etrafındaki ip iyice gevşedi ve ellerini ipten sıyırdı, Baekhyun. Doğrulup bileklerini ovuşturduktan sonra ayaklarındaki ipi çözmeye başladı. O sırada gelen kişiyi fark etmemişti.

"B-baekhyun... Nasıl?"

Baekhyun, başını kaldırıp elinde tepsi tutan Chanyeol' e sonra da tepsiye baktı. Tepsi de 2 tabak ramen, çubuklar ve büyük bir kahve fincanına koyulmuş kırmızı bir gül vardı. Baekhyun, yakalanmayı umursamayarak, başını çevirip ayak bileklerindeki ipi çözmeye devam etti. Chanyeol ise elindeki tepsiyi yatağın kenarındaki komodine koyup, yatağa oturdu ve Baekhyun' un aceleyle ipleri çözmeye çalışan -aslında çözen- ellerini tuttu. Gözlerini kapatıp, eğildi ve dudaklarını Baekhyun' un güzel ellerine bastırdı. Baekhyun, ilk defa yaşadığı böylesine aşk dolu bir sahneyle kalbinin yerinden çıkacağını düşünüyordu. Bir yıldır Chanyeol ile sevgili olmasına rağmen, Chanyeol' ün sevgisini böylesine hissetmemişti. Kısa öpücüklerinde de, birbirlerine sayısız kez söyledikleri 'seni seviyorum'larında da, sarılmalarında da, bakışmalarında da hissetmemişti. Kendisi Chanyeol' e hissettirdiğine emindi ama Baekhyun, hissedememişti. Bu durumu düşününce ellerini çekmek istedi ama Chanyeol izin vermeyerek başını kaldırıp, gözlerini Baekhyun' un gözlerine odakladı. Ağlıyordu. Baekhyun' un kendisinden kaçmak istemesine ağlıyordu Chanyeol. Onu çok sevmesine rağmen, sevgisini göstermekten kaçındığı için pişman oluşuna ağlıyordu. Onu geri kazanmak isterken sanki itiyormuş gibi daha fazla uzaklaşmasına ağlıyordu. Gözlerini bir kez olsun Baekhyun' un gözlerinden çekmeden, sevgilisinin güzel elini kendi yanağına koydu ve başını ele yasladı. Umutsuzca fısıldadı.

"Gitme... Bırakma beni..."

Chanyeol' ün gözlerinde gördüğü umutsuzluk ve pişmanlık, Baekhyun' un içini yaksa da başını iki yana salladı.

"Tekrar nasıl güveneceğim sana? Diyelim ki seni affettim. Ama bundan sonra yanında basit bir sınıf arkadaşını bile görsem 'acaba beni bununla aldatır mı' diye düşüneceğim. 'Acaba beni bırakıp bu kıza gider mi' diye düşüneceğim. 'Gerçekten beni sevseydi başkasına göz ucuyla bile bakmazdı, beni seviyor mu gerçekten' diye düşüneceğim. Ben seni affedersem kendi kendimi yıpratacağım Chanyeol... Her gün şüpheyle yaşayacağım ve asla mutlu olamayacağım. Seni seviyorum ama güvenemem artık. Anla beni, lütfen."