ŞAFAKTAN GÜN BATIMINA

~Bölüm 27~

Mutluluktan ağlarken uyuya kalmıştım. Bir ürpertiyle uyandım , yavaşça gözlerimi araladım.

Her yerim tutulmuştu, hafifçe kıpırdandim. Belimde hissettiğim ağrıyla yüzümü buruşturdum.
Kolumda uyuşmuştu parmaklarımı hafifçe oynattım. O sırada duyduğum adım sesleriyle bakışlarım kapıya yöneldi. Aniden açılan kapıyla yerimde sıçradım. 

-ahh!-
Bu istemsiz hareketim yüzünden tekrar yüzümü buruşturdum.
-Ağlamayı kestin demek.-
Başımı salladım yavaşça. Hafif çatık kaşlarının altından sert kahveleriyle gözlerime bakıyordu. Yürümeye başladı ama bu sefer tümüyle bakışları altındaydım. Boyası soyulmuş lekeli duvara kilitlediğim bakışlarım arasından rahatsızca yerimde kıpırdandım. Konuşmaya başlamasıyla tekrar ona baktım.

-Söylesene rüyanda ne gördün?-
Sorusuyla kaşlarım havalandı neden bilmek istiyordu ki?
-be..ben-
-sen!-
-Ben tüm sevdiklerimi kaybediyordum. Senin yüzünden! -
-Sebebini biliyorsun-
-Biliyorum-
Diye fısıldadım.

-Sen bi katilden çok bir..bir psikopat gibiydin. Intikam, istediğin buydu evet ama sen daha çok, yani sadece kan aksın istiyor gibiydin.-    
Tek kaşı havalandi söylediklerimle.
-Demek öyleydim-
-Fiziksel olarak sadece bi kaç bıçak yarası ve bi kaç darbe ama sen intikamını öyle almadın.-
-Sebep olduğum şeyi bedenimle değil ruhumla ödememi istedin.-
-Aslında sadece ne yaşadıysam onu yaşamanı istemişim.-
Derin bi nefes alıp sordum.
-Ya şimdi ?-              
-Şimdi..-
Durakladı ve zaman geçmeden devam etti.
-Şimdi sebep olduğun şeyin bedelini ödeyeceksin. Nasıl olursa olsun.-

Arkasını döndü ve odadan çıktı. Bense arkasından kocaman açtığım gözlerimle bakakalmıştım. Ama korktuğum tek şey intikamını o berbat kabusumdaki gibi almak istemesi. Bana herşeyi yapabilir fakat sevdiklerimden uzak dursun tek isteğim bu. Umarım intikami böyle olmaz.
                         
Aynı şekilde günlerce oturmak her yerimi ağrıtmıştı. Ayrıca açlıktan başım dönüyordu. Burası çok soğuk. Nefesimi üfledigimde çıkan buhara göz devirdim. Burada açlıktan ve soğuktan ölücektim. Biraz uyuyup unutmak istedim olanları.

-Jasmine.. Jasmine...-
Sanırım yine rüya görüyordum. Karanlık bir yerdeydim ve bir ses, tok ve sert bir ses bana sesleniyordu.
-Jasmine..-
-Kimsin sen?-

İrkilerek uyandığımda bi çift kahve ve parlak, keskin bakışlı gözlerle karşılaştım. Yüzü yüzüme çok yakındı nefesini hissedebiliyordum.
Başını eğip sağa sola salladı yavaşça ve geri çekilip
-Yine mi ?-      
Diye sordu.
Başımı onaylarcasina salladım.
-Ee bu sefer ne yapıyordum?-
-Hangi kötülük peşinde koştuğunu bilmiyorum. Kimseyi görmedim.-
-Hımm ama fazla etkileyici bi rüya olmalı ki çok titriyorsun-
-Hıhh! Donuyorum çünkü!-
-Öyle mi, sana acıyıp seni sıcak bi odaya koyacağımımı sandın. -

Sinirlenmiştim. Hem ona hem de kendime. Ne bekliyordum ki cidden. Sonuçta benden intikam almak isteyen birisinin bana merhamet edeceğini mi! Delilik.

Yapabildiğim sadece bacaklarımı kendime doğru çekip tek kolumu etrafına sarmak oldu.
-Umrunda değil biliyorum. Buraya niye geldin? beni nasıl öldüreceğin hakkındaki planlarında sorun mu oldu bence bi taslak çıkar sen!-       
-Elbette değil. Seni gebertmem için bana fikir mi veriyosun lan sen!-          

Birden bağırmasıyla yerimde sıçradım. Tanrım! Aptal gibi sinirlendirmiştim.
-Be..ben-
-Ne ne!! Ama merak etme öyle ya da böyle ölüceksin ve bu benim elimden olacak!-    
Kaşlarımı çatıp konuşmaya başladım.
-Öyle mi, üzgünüm ama sana beni öldürmenin zevkini yaşatamayacağım. Çünkü birazdan açlıktan ve soğuktan ölüp gidicem!-
Dedim.

- Sana yemeği vericek olan da benim vermeyende ya da soğukta kalmana sebep olanda benim yani sadece kafana bi kurşun sıkmakla ölmüyorsun.-
Lanet olası mantıklı konuşmuştu. 
-E ama o kadar plan yapıp varsa tabi beynini yoruyorsun yazık mu olsun o kadar uğraşa?-

Bunu söylerken nasıl bi yürek yedim acaba!
-Demek bana kafa tutup cevap vermeye cürret ettin!-
Sanki gözleri ateş saçıyordu ve birazdan o ateşte yanacak gibiydim.
-Şu aptal rüyanda, söylesene sana neler yapıyordum.-
Cevap veremedim.
-Bıçak,  darbe başka? -
Aklıma yanağımdaki derin yaranın üstünde söndürdüğü sigara geldi. Ürperdim. Bunları bilseydi aynısını yaparmıydı?

-Konuş! -
Ellerini yumruk yapmış tepemde deliler gibi bağırıyordu.
Kendimi sıkıyordum, tek bir göz yaşı akmayacaktı. Hayır hayır!

Hızlıca yaklaşıp eliyle çenemi kavradı ve başımı yukarıya kaldırdı.
Sağa sola sallayıp başımı ellerinden kurtarmaya çalıştım ama başarısız oldum.
-Bırak beni!-
Elimle bileğinden tutup itmeye çalıştım.
-Beni öldürmek istesen bile senden korkmuyorum ve ne olursa olsun sana asla boyun eymem.-
-Benden korkmuyorsun ha! Seni öldürebilirim!-
-Öldüremezsin.-

Elini çenemden boynuma kaydırdı ve sıkmaya başladı olduğum yerde çırpınıyordum. Elim hala kolundaydi ama bir işe yaramıyordu.
Birden geri çekilince derin bi nefes alıp öksürmeye başladım, elimi boğazıma koyup ovaladim. Canımı çok yakmıştı. Az önce neredeyse ölücektim.
Tanrım!                  

Öksürmeye devam ederken o ise ellerini saçlarına daldırmış, gözlerinide kapatmış şekilde oradan oraya yürüyordu.
Aniden durdu ve bana dönerek işaret parmağını öne uzatıp
-Benden korkmayı! Bana sesini yükseltmemeyi! ve bana asla kafa tutmamayı öğreniceksin!-
Dedi ve odadan çıktı.
Lanet olsun! Ben ne yapıcaktım böyle.      
Hızla kapattığı kapının ardından yerdeki tozlar havalanınca zorla durdurabildiğim öksürüğüm tekrar başladı.   

*Nick*     
Sinirle odayı terk ettim. Gözlerim dönmüştü. Onu hemen öldürmek istemiyorum. Benim yaşadıklarımı yaşayacak ve ölmek isteyecekti. Belki de yalvarır..

Üst kata çıkıp koridorun sonundaki odanın önüne geldim. Gıcırdayarak açılan kapıdan içeri girdim. Tozlu odada yürümeye başladım. Adım attıkça yerden sesler geliyordu.
Kırık camdan esen rüzgarla havalanan tozlar yırtık perdeden yansıyan güneş ışıkları eşliğinde ahenkle dans ediyor gibiydi.      

Köşede duran dolabın çekmecesini açıp içinden siyah deri kutuyu çıkardım. Şifresini açtım ve içindekilerden birini alıp, kutuyu eski yerine koydum. 

Kapıyı ardımdan kapatıp yüzümdeki sırıtışla merdivenlere yöneldim.
Eğlenceli olucak...

•SB.