ZEHRAZAD [ TAMAMLANDI ]

ÖLDÜR BENİ!

Beynim duyduklarını algılamaya çalışıyordu. Sürekli benimde o söz yankılanıyordu. "Soyun.!"

Azad sinirle bir kez daha bağırdı.

"Hadi.!"

Zehra yaşlı gözleriyle Azad Ağa'ya baktı. Yerinden kalkıp ayaklarına kapandı.

"Ne olur bunu bana yapma.!"

"Yalvarırım yapma.!"

Azad sinirle kollarından tutup, yukarı çekti onu.

"Sen artık benim karımsın Zehra.! İstesen de istemesen de benim karımsın.!"

"Lanet olsun.!" diye bağırdı Zehra.
"Lanet olsun biliyorum."

Sesi sonlara doğru kısılmıştı.

"Ve bende şimdi karımı istiyorum. Anladın mı.?"

"Öldür beni.! Eğer sen bunu yapmazsan, ben kendimi öldür-"

Zehra lafını bitiremeden yediği tokatla yere düşmüştü. Azad'ın içindeki intikam ateşi Zehra'yı yakıyordu.

"Sana daha önce de söyledim.! Ben öldürmem. Öldürmekten beter yaparım. !"

Zehra Azad'ın ona bir adım atmasıyla yerde arkasına doğru çekilmişti. Korkudan göz bebekleri büyümüş, kalbi yerinden çıkacaktı.

Azad ise o pis ellerini Zehra'ya uzatmıştı. Gelinliğinin fermuarından tutarak yavaşça aşağı indirdi. Zehra'ya eziyet ediyordu bu davranışlarıyla. Üzerinde bir şey kalmayana kadar soydu ve onu yatağa fırlattı.

Zehra daha çok ağlamaya başlamış ve yalvarmaya devam ediyordu.

"Ne olur bana dokunma.!"

Azad ise onu hiç dinlememiş SEN BENİM KARIMSIN diyerek onu karısı yapmıştı.

....

Zehra bitmişti artık. Tükenmişti. Kalbimin sızısı git gide büyüyordu. Duygusuzca ona sahip olan Azad yanında mışıl mışıl uyuyordu. Bir an onu öldürmek istedi. Ona yaptıkları için ceza vermek istedi. Ama o şimdiye kadar bir karıncaya bile zarar vermemişti. Yerinde huzursuzca kıpırdandı Zehra. Sabaha kadar gözüne uyku girmemişti. Ağladıkça ağlamıştı. Ses çıkarmamaya gayret ederek odadaki banyoya ilerledi. Kapıyı kilitledikten sonra aynadaki yansımasına baktı. Mavi gözleri kararmıştı artık. Vücudundaki izler yeni yeni kapanmaya başlıyordu.  Ama kalbinde ki yara hiç kapanmayacak gibi günden güne derinleşiyordu. Bitirmek istedi bu acıyı Zehra. Eline gelen ilk şeyle aynayı param parça etti.

Eline aldığı cam parçasını kalbinin üzerine getirdi.

Tam bu sırada içerideki seslerle uyanan Azad, kapıyı yumruklamaya başlamıştı.

"Zehra aç şu kapıyı.!"

"Zehra.!"

Adını duydukça daha da iğreniyordu Zehra. Dün gece ölmüştü. O sert dokunuşları aklına geldikçe deli gibi hissediyordu kendini.

Azad kapıyı kırmasıyla içeride elindeki camla beraber Zehra'yı görmüştü.

"Zehra ne yapıyorsun. Bırak onu.!"

"Bu yüze iyi bak Azad Ağa. Sen benim katilimsin.!"

"Zehra o elindekini bırak hemen. Yoksa seni öl-"

"Sana demiştim. Öldür beni demiştim. Öldür. !"

"Zehra tamam ne olur bırak. Tamam lanet olsun bir daha asla sana dokunmayacağım.!"

"Bitsin istiyorum Azad Ağa. Ölmek istiyorum ben.!"

Zehra elindeki camı kalbine batırmıştı. Bu sefer yetişemedin Azad Ağa. Bu sefer geç kaldın. ! 

Cam daha da derine gitmeden Azad elinden alıp bir kenera fırlatmıştı. Zehra ise gözlerini kapatmış her şeyin bitmesi için Allah'a dua ediyordu.

"Ben artık yaşamak istemiyorum. "