ZEHRAZAD [ TAMAMLANDI ]

BENİ KANDIRDIN

Eve vardığımızda hemen banyoya çıktım. Ameliyat yerim biraz kanamıştı. Ben sargıyı açmaya çalışırken Azad içeri girmişti. Hemen hırkamla üzerimi kapattım. Eğer bunu görürse beni hastaneye götüreceğini biliyordum.

"Ne oldu Zehra.? Ne sakliyorsun.?"

"Ya öyle pat diye içeri mi girilir Azad. Çıksana dışarı.!"

"Sen şu hırkayı bir çek bakalım." diyerek hırkayı elimden almaya çalışıyordu. O çektikçe bende çekiyordum. Ve o kadar zorlamıştım ki kendimi vurulduğum yer sızlamıştı.  Hırkayı bırakıp karnımı tuttum.

"Ahh.!"

"Zehra yaran kanıyor."

"Çok acıyor Azad."

Neredeyse ağlayacaktım şimdi. Sanırım dikişlerimi zorlamıştım. Azad kucağına aldığı gibi arabaya bindirmişti. Hastaneye geldiğimizde hemen benim doktorumu aramış ama onun tayini çıktığı için başka bir doktora gitmiştik. Doktor beni muayene ettikten sonra;

"Korkulacak bir şey yok. Dikişlerden bir kaçı açılmış. Onları da hallettik zaten.Ama kendinize dikkat etmeniz lazım Zehra Hanım." demişti.

"Tamam ederim." diyerek odadan çıktık.

"Ben arabayı hastanenin önüne getireyim sen burda beni bekle. Sakın bir  yere kımıldama. Seni kucağımda taşıyacağım."

"Ya yürüyebilirim Azad."

"Zehracım ben sana bir şey deyince ne  yapmıyorduk.?"

"Lafını ikiletmiyorduk."

Azad arabanın yanına giderken ben de koridorda boş boş dikiliyordum. Aklıma gelen şeyle tekrar doktorun odasına girdim.

"Kusura bakmayın bir şey sorabilir miyim acaba.?"

"Tabi buyrun."

"Benim bu ay ki reglim çok yoğun ve ağrılı geçiyor acaba onun için bir ilaç yazar mısınız.?"

"Düşük yaptıktan sonra ilk ay regl çok ağrılı ve yoğun gecer. Bu nor-"

"Ne düşüğü.? Ben düşük yapmadım ki."

"Olur mu dosyanızda ameliyat sırasında bebeği kaybettikleri yazıyor. "

Duyduklarım karşısında beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Ben hamileydim ve bebeğimi kaybetmiştim. Ama bunu benden bile saklamışlardı. Nefes alamadığımı hissettim bir an. Sanki birisi boğazımı sıkıyordu.

Koridorda bana doğru gülümseyerek gelen Azad'a baktım. Ne güzel kandırmıştı beni. Bana yalan söylemişti. Sadece ilk gece beraber olmuştuk biz. Bir daha asla bana dokunmayacağını söylemiş ve sözünde durmuştu. Ama şimdi ben hiç bilmediğim bebeğimi kaybetmiştim. Beynim bu düşüncelerle kaynıyordu.

"Zehra noldu.? Suratın kireç gibi olmuş."

"Bana yalan söyledin.?! Gözümün içine baka baka bana yalan söyledin Azad.! Bana bebeğimizin öldüğünü söylemedin.! Beni kandırdın. !"

"Zehra ben söylecektim. Ama-"

"Aması falan yok.! Ne olursa olsun bunu  benden saklamayacaktın.! Seni asla affetmeyeceğim Azad."

Gözlerimden akan yaşların haddi hesabı yoktu. Hastanedeki herkes bizi izliyordu. Tam arkamı döndüm gidiyordum ki. Kolumdan tutup durdurdu.

"Zehra dur.! Dur bir dinle. Nereye gidiyorsun.?"

"Ne dinleyeceğim seni.?! Yine ne yalan söyleceksin.!!? Bu sefer beni kandırmana izin vermeyeceğim. Anladın mı. ?! Bu sefer bana bunu yapmana izin vermeyeceğim.!"

"Zehra beni bir din-"

"HAYIR.! BENİM İÇİN ARTIK BİR HİÇSİN AZAD AĞA. KOSKOCA BİR HİÇ. !"

Aklım almıyordu bunları. Nasıl geçerli bir sebebi olabilirdi böyle bir şeyin. Benim bebeğimin günahı neydi.?!

"Zehra o benimde bebeğimdi. Ben üzülmedim mi sanıyorsun.! Ben yıkılmadım mı.?!!"

"Seni tanıdığım güne lanet olsun Azad. Keşke seni hiç tanımasaydım. Keşke hayatıma hiç girmeseydin.! Bana bu kadar acıyı yaşatmaya ne hakkın var senin.!? Söyle adam.!! Ne hakkın var.?!!"

"Sakın arkamdan gelme.! Bitti.! Buraya kadar anladın mı.? Bitti. Seni asla görmek istemiyorum. Sesini bile duymak istemiyorum.! "