Rye-widzi to, czego inni nie widzą.
Andy-boi się tego, co czai się w ciemności.
Brooklyn-nie chce zostać sam.
Mickey-nigdy nie poszedł spać spokojnie.
Jack-w każdym widzi diabła.
Chłopcy poznają się w szpitalu psychiatrycznym.
Czy takie sposoby lecz...
Życie odebrał sobie Ryan Beaumont (17lat). Popełnił samobójstwo w swoim pokoju przez przedawkowanie leków przeciw bólowych. Po autopsji wykryto u chłopaka dużą dawkę antygenu HMTH, którego odurzenie mogło spowodować chęć odebrania sobie życia. Chłopak zmarł 16.01.2018 w szpitalu psychiatrycznym pod wezwaniem Świętego Piotra.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Po śmierci Ryana jego rodzina pogrążyła się w żałobie, matka długo musiała chodzić na sesje do różnych psychiatrów. Żeby w końcu stanąć na nogi.
Pani Jenkins udało się spotkać z mężem. Kiedy zapytała o Andy'ego maż się przyznał, kobieta odeszła z pracy, nie wybaczając mężowi, tym samym zmuszając go do spędzenia wieczności, w kółko przeżywając swoje życie w tym szpitalu.
Córka pani Jenkins nigdy nie zrozumiała swojej śmierci, trwała po śmierci z myślą, że ciągle jest żywa.
Chłopcy z pokoi 685, 686 i 666 odzyskali wolność duszy, tym samym mogąc odejść w spokoju.
*Teraz*
Szpital psychiatryczny pod wezwanie Świętego Piotra został zamknięty przez nasilenie wirusa "dolor". Osoby, które w nim przebywały, zostały przeniesione do innego szpital psychiatrycznego, pod specjalna opieką. Budynek został zamknięty i objęty zakazem zbliżania się. Mówi się, że ludzie, którzy wchodzą do zamkniętego budynku, widzą różne rzeczy i różnych ludzi. Którzy nakłaniają do samobójstwa lub morderstwa, lecz to tylko legenda, którą wytworzyły mroczne akta pacjentów, którzy stracili życie w tym szpitalu. Akta zostały w budynku, aby wraz z latami zostać zapomniane na zawsze.
-Mamo patrz, jakie bzdury wypisują o tym budynku na końcu ulicy.-pokazałem artykuł rodzicielce.
-To jest już stary budynek, żeby ci do głowy nie przyszło, żeby się tam zapuszczać.-pogroziła palcem.
-Serio?-zaśmiałem się.-Tato ratunku mama wierzy tym bzdurom z prasy!-zawołałem, śmiejąc się, po chwili dołączyła ode mnie moja mama i tata.
-Ohh Andy ty masz siedemnaści lat czy siedem?-zapytała, czochrając moje włosy.
-Siedem.-powiedziałem żartobliwie.
-Mój synu jak byś umiał liczyć i nie uciskał z lekcji, takiej jak matematyka to byś wiedział, że masz już siedemnaście lat.-dodał mój ojciec.
-Ahh no tak. A wracając do tego budynku. Nie pójdę tam, możecie spać spokojnie. A teraz daj mi jeść, bo umieram z głodu.-powiedziałem ze śmiechem.
Witajcie w epilogu książki "Painkiller" dajcie znać jak wam się podobała.
A teraz przejdźmy do kwestii formalnej. Być może i oczywiście jeśli będziecie chcieli. Zawita na moim profilu druga część tej książki i mam nadzieję, że przy niej też będziecie tak aktywni jak i przy tej Bardzo się ciesz, że tak aktywnie byliście ze mną gdy ją tworzyłam. Jesteście najlepsi!
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
