Swear it on my Tiffany's - Completed

Chapter 16 - I prefer this way

Kung dati ay nanginginig si Tiffany tuwing araw ng kanyang check-up ngayon ay pumunta siya ng may ngiti sa mga labi. She experienced a different kind of fulfillment in the past few days. The fulfillment she never felt with all her shopping galore. Daig pa niyon ang kaligayahan niya tuwing kanyang tinitingnan ang tiffany collections niya. She has Akio by her side and the children in the orphanage makes her every day extra special. Ganuon pala ang pakiramdam ng nakakatulong sa kapwa. It’s a feeling of fulfillment that brings so much joy in her heart, in her precious heart.

“Tiffany, iba ata ang aura mo ngayon.” Pansin ng kanyang doctor. Nginitian lamang niya ito. As usual, she has undergone some tests for her check-up. “Medyo naging abala ka yata sa mga nagdaang araw.” Kumento ng doctor.

“Medyo doc, did I over use my heart?” unti-unting nilalamig ang katawan niya sa kaba.

“From the start ay alam mo namang habang tumatanda ka ay mas lalong dapat kang cautious hindi ba?” tiningnan siya nito. “Medyo hirap na ang puso mong magpump ng dugo for your age. I suggest magpa confine ka muna dito sa hospital para mamonitor namin ang kalagayan mo.” From what she heard ay parang nagpalpitate ang puso niya. She tried to calm it down but it wouldn’t just stop.

“Hanggang kailan na lang ho ako mabubuhay?” lakas loob niyang itinanong. Everything was clear to her from the start. She knows that at some point in her life ay pagdadaanan niya ang sitwasyong ito. Back when she was a kid ay malakas ang paninindigan niyang makakahanap agad sila ng heart donor, but as the years pass ay nawalan na siya ng pag-asa. She knew she will die earlier than most of us and she absorbed that fact. Pero ngayon ay parang natatakot na siyang mamatay, natatakot siyang iwanan ang mga mahal niya sa buhay. She is afraid to let Akio go. Why do great things have to come just when you are ready to let go?

Naglalakad siya sa hallway ng ospital na para bang solo siya ang mundo. Nadaan pa sa harap niya ang pasyenteng isinusugod sa emergency room. She imagined herself na mabilis na hinihila ng kamatayan. That’s when her tears feel and her knees got weak. Bibigay na ang mga tuhod niya salamat sa humawak sa kanyang braso.

“Are you ok?” she heard a familiar voice. Tiningala niya ang pinanggalingan ng tinig. Kahit malabo man ang paningin dahil sa pagtutubig ng mata ay nasisigurado niyang si Akio iyon.

“What are you doing in here?” she instead said without minding to sweep her tears.

Pinahid ng binata ang umaagos niyang luha at niyakap siyang mahigpit nito. The hug that she could say comforted and rips her most at the same time. “I went to the orphanage and Kit-kit didn’t let me in. Hindi raw ako makakapasok doon hangga’t hindi kita kasama. Gusto mo bang pumunta duon?”

She simply nodded as a response. Sa mga panahon ngayon ay sa bahay ampunan siya mkakahanap ng panibagong lakas para harapin ang tandahang nakalaan para sa kanya.

“Ate ko!” isang malambing na yakap ang salubong ni Kit-kit sa kanya. “Alam mo bang birthday ko ngayon? May party kami sa likod. Halika!” tulad ng madalas nitong ginagawa ay hinila siya nito.

“Bakit hindi mo sinabing birthday niya.” Pinandidilatan niya si Akio. Ngiti lamang ang sinagot ng binata.

Dahil nga kaarawan ni Kit-kit ay abala ang mga nanduon sa paghahanda sa kanilang munting salu-salo. Pumunta siya sa kusina upang tumulong. Si Mina ang dinatnan niya doon. Ang binata ay kinuha ang  ng tray ng pagkain upang ihatin sa likod-bahay habang si Mina naman ang naghahanda ng iba pang pagkain.

“Tiffany, put some spread on the sandwiches and please try to make it in a non-messy way.”pinamaywangan niya ang binata. Aba’t pinalalabas pa nito na magkakalat lamang siya kapag ginawa niya iyon.

“Excuse me, marunong naman yata akong magprepare ng sandwich.” Matapos niyang maghugas ng kamay ay kumuha siya ng sandwich bag at inilagay duon ang kanyang kamay. She thought it would be more sanitary if she did that. Ngunit dahil sa liit niyon ay hindi siya maka hawak ng maayos.

“Tiffany, ayos lang na wag ka nang magsuot niyan. Malinis naman ang mga kamay mo.” Nakangiting Suhestiyon ni Mina.

“Mina, ikaw na muna ang magbantay kay Tiffany. Ihahatid ko lang ito sa labas.” Paalam ni Akio.

“Is that more sanitary?” she curiously asked.

“I don’t know but that’s how it is in here.”

“I prefer this way. It’s better to be safe than sorry.”

Pagak na tumawa si Mina. “Ang arte mo talaga. Hindi ka nga nababagay sa lugar na ito………. kay Akio.” Natigil si Tiffany sa ginagawa. Hinarap niya ito. “Hindi ang mga kaartehan mo, hindi ang mga kumikislap mong bagay.”

“If you are envious of me, it’s not my problem. Hindi ko kasalanang pinanganak akong mas maganda kesa sa iyo. It’s also my luck to be born rich and glamorous.” Nilapitan niya ito. “See this?” ipinakita niya ang suot-suot na tiffany ring. “This is very expensive and one of its kind and poor you, can’t even have it. Well anyway hindi naman ito bagay sa iyo. This!” Itinaas niya ang babasaging baso. “Pwet lang nito ang afford mo.”

“Tiffany!” saway ni Akio sa kanya. Kababalik lamang ng binata.

Hindi siya makakapayag na hinahamak siya.“Don’t worry it will suit you well.” Taas ng kilay niya and giving Mina ang intimidating look. Ang magaling na artista ay nagdrama. Tumulo pa ang mga luha.

“Tiffany, stop it.” Lumapit na ang binata. dali-dali namang lumayo si Mina duon upang ituloy ang emote. Akala siguro niya ay uurungan siya ng dalaga. “Bakit ba Tiffany? Why do you have to brag about your fortunes?”

“And now it’s my fault? You think I would do that for no reason at all?” at sa mukhang sa babaeng iyon pa kumakampi si Akio.

“Tiffany listen” hinawakan siya nito.

“No Akio, you listen!” tuluyan ng kumawala ang galit niya. “I know that a lot of people think of me as a spoiled brat who just loves to shop, well the hell I care! And I really thought you are different from all of them. Thanks for reminding me that from the very start iyon na ang tingin mo sa akin.” Marahas niyang inalis ang nakahawak nitong kamay sa kanyang braso at iniwan ang binata doon. Akala pa man din niya ay iba ang tingin ng binata sa kanya. Nasasaktan siya of all people ay si Akio pa? Isa rin siyang malaking baliw, hinahayaan niyang magalit dahil gusto niyang idepensa ang sarili niya sa pananaw na iyon ng binata. Dapat ay wala siyang pakialam. She always lives like that. Pero iba ang sakit na kanya ngayong nararamdaman. She felt as if the world has been convicted guilty even without giving her a chance to defend herself. It felt so dreadful.