Swear it on my Tiffany's - Completed

Chapter 18 - its time to go back to Tiffany

Dalawang linggo na ang lumipas. Wala pa ring nakikitang available heart donor si Akio. “I think its time to go back to Tiffany.” Nabalitaan niyang nasa ospital ito. Heaven knows kung anong tiis ang ginawa niya upang hindi tumakbo papunta sa kinaroroonan nito. He wants to bring a good news kapag nagkita na sila but he have no other choice. He just have to go back to see her, to be at her side. Just even maybe for even the last time.

Papalubog na  ang araw ng pumunta siya sa ospital. Naabutan niyang nagbabasa ng reports si Mr. Havera bang si Tiffany ay mahimbing ang tulog.

“Good afternoon po.” Bati niya sa ama ni Tiffany.

“Good afternoon.” Balik na bati nito. “I know what you have been doing in the past two weeks and I really appreciate it Akio. Pero sa tingin ko ngayon ay wala na sa kamay nino man ang kapalaran ni Tiffany. It’s time for you to be at her side, hindi man niya sinasabi ay alam kong matagal ka na niyang inaantay.” Mr. Havera pats at his back.

Hindi niya namamalayan na habang naglalakad siya papalapit kay Tiffany ay kasabay niyon ang mga butil ng luhang umaagos mula sa kanyang mga mata. He hates to see her lying in the hospital bed. “My, Tiffany.” Hinawakan niya ang nilalamig na kamay ng dalaga. He wants her to feel his warmth so that she could be assured that someone is beside her and that someone will never leave her.

Tiffany slowly opened her eyes. She has been asleep for quite some time now. And everything was familiar to her. Nakikita niya ngayon si Akio sa gilid ng higaan niya, holding her hand, giving her warmth. “If everything is a dream again I won’t mind not waking up.”

Dahan-dahan siyang niyakap ni Akio that same embrace which gave her warmth and relieve. It was as if telling her, do not be afraid. For the nth time in her life, all her worries were set aside. She felt secured and had the courage to feel the blessing of the night because someone is beside her, someone will never leave her and it is Akio. Nagtatalo ngayon ang kanyang pakiramdam. She felt so safe inside his arms but at the same time so afraid to lose that feeling.

“This scene was never a dream my precious Tiffany.” Hinagkan niya ang nuo nito.

“I’m glad.” Tumulo ang kanyang mga luha. She was relieved to know na hindi pala siya iniwanan ni Akio ng panahong iyon, ng atakihin siya pagkatapos ng away nila. Now, she knows kung sino ang nagsugod sa kanya sa ospital, it was him. The killer and at the same time savior of her life is Akio Masaru. 

The bed is just enough to accommodate a single person ngunit pinilit pa rin ni Tiffany ang binata na tabihan siya nito.Dahil nga may kaliitan ang kama ay niyakap siya ni Akio upang hindi siya malaglag. Ginawa namang unan ni Tiffany ang dib-dib ng binata.

“Akio, did you ever thought na isang ganito kagandang babae ang makakaakap mo sa isang masikip na kama?”

“No.”

“Me too.”

“You never thought na ganito kagwapo ang makakaakap mo?”

“No, I always thought na gwapo ang makakaakap ko. It’s just that I was imagining of a bigger bed. A luxurious one like the one in the seven star hotel ni Dubai or a bed in one of the cottages in Aman pulo you know, not a hospital bed.” Nangiti siya. Ano nga ba ang nagustuhan niya sa maarteng babaeng ito?

“You’re crazy.”

“You’re crazier! Minamahal mo ang babaeng malapit ng mamatay.” Nakangiti man ay ramdam ang sakit ng pinagdadaanan ni Tiffany and Akio surely feels twice the pain she is going through. Knowing that she is hurting inside, it tortures him.

“Yeah, I must be crazy because I love Tiffany Havera.” Hinigpitan pa niya ang pagkakaakap. Humagikgik si Tiffany. “You really do love that idea huh?”

“I love to hear you repeat those words.”  Natigilan siya oo nga pala ang mga katagang sinabi niya kay Tiffany, ang dahilan kung bakit siya suplado.

“I told you before that I am not fond of repeating what I said. But you my precious Tiffany, you always makes me want to repeat seven words.”

“And what are those?”

“I love you very much, my Tiffany.”

“I love you too, Akio Masaru.”  Dying in your arms is not bad at all. She thought.

“Akio, Akio.” Ginising niya ang nahihimbing na binata.

“What’s wrong?”

“Ang sakit ng dib-dib ko.” Nahihirapan na siyang magsalita. Mabilis na pinindot ng binata ang emergency button. Agad namang dumating ang mga nurses at doctor ni Tiffany. Isinugod siya sa emergency room. Madali na rin niyang tinawagan ang mga magulang ni Tiffany at ang kuya nito. Parang tumatalon sa kaba ang did-dib ng binata habang inaantay ang mga susunod na mangyayari.

“Kumusta na ho siya doc?” tanong niya ng lumabas na ang doctor mula sa emergency room. Inilipat na si Tiffany sa ICU.

“She needs to have a heart transplant as soon as possible. It’s her only chance to wake up again.” Tulala na siya. So now the time has come. Kinuha niya mula sa kanyang wallet ang kanyang heart donor’s id. He could never let Tiffany die. If it means giving-up his own life, so be it.

After a month….

“Dad, aalis lang ako sandali.” Paalam ni Tiffany sa kanyang ama.Nangingimi siyang magpaalam dahil maliit ang tsansang payagan siya nito. Alam niyang kakagaling lang niya sa isang major operation at mahina pa siya. Nabuhay man siya sa heart transplant niya ay pakiramdam niya ay may parte pa rin sa buhay niya ang kulang. Nakaschedule siya ngayong pumunta sa orphanage upang dalhan ng mumunting regalo ang mga bata. She took the privilege of helping the institution. Pakiramdam niya ay tungkulin na niyang gawin iyon. She could never understand kung bakit tuwing naaalala niya ang orphanage ay naiiyak siya. May kinalaman ba iyon sa donor ng kanyang puso?

 Tinawagan rin niya kanina ang ama ni Akio, mula kasi ng magising siya mula sa operasyon ay hindi pa niya nakikita ito o kahit matawagan man lang. Hindi rin ito nagrereply sa kanyang texts. He asked the old man kung saan niya maaring makita ang binata. He said she just have to go to the orphanage.

Biglang kinabahan siya sa nakikitang ambiance ng orphanage. Nanduon ang miyembro ng Whiz-bang all in black dress. Puno rin ng kandila ang paligid. Umiiyak siyang nilapitan ni Kit-kit. That’s when she realized na parang may pinagluluksa ang mga ito.

“Akio……….” Halos pabulong na sabi niya and there goes her tears freely flowing down.