Dit verhaal gaat over Jannat, een meisje die een heel zwaar verleden achter haar rug heeft. Haar zware verleden heeft haar kijk op alles veranderd maar vooral op mannen. Ze ziet ze als walgelijke monsters. Als er iets is waar ze niet van moet hebben...
Wat vooraf begon: Ik draaide me om en zag niks meer. Hij was weg. Ik dacht dat ik klaar was met het hallucineren van hem. Ik dacht dat ik eroverheen was. Ik dacht dat het over was dat ik het niet meer zou verbeelden. Ik sloot mijn ogen. Kankerleven.
_______________________________________
Perspectief Jannat
Reminder: don't forget to vote zina💚
"levantarse (wakker worden)" zegt Ouiam die me wakkerschud. "Que (wat is er)?" "Wat, wat is er? Opstaan bolle" zegt Safa die kwam mengen. Ik zucht en knipper een paar keer. "Snel we moeten naar school" en ze verlaten de kamer. Ik sta op en was mijn gezicht en poets mijn tanden.
Ik kleed me om in een witte t-shirt met korte mouwen die ik in mijn comfi high waisted broek stop. Daaronder trek ik mijn Chanel sandaaltjes aan. Ik doe een Chanel horloge om en spuit wat Valentino parfum op.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik deed alleen wat mascara en ik maakte gewoon een slordige losse knotje. "Eyy Jannat ik zie net dat we eerder beginnen dan jou" zegt Safa. "Saff ik zie jullie zo dan." "Cioa cariña" zeiden ze beide en ik hoorde de auto's opstarten.
Ik stak mijn telefoon in het stopcontact en liep naar beneden. Ik pakte wat yoghurt en deed er honing, walnoten, bosbessen en aardbeien doorheen. Ik pakte sinasappelsap en ging aan tafel zitten.
Ik keek naar het litteken op mijn wijsvinger. Hij ging vanaf het topje van mijn wijsvinger langs mijn hele vinger.
Doordat litteken kan ik mijn verleden nooit vergeten en achter me laten. Het zal me altijd achtervolgen. Het litteken herinnert me elke dag weer aan die tijd. Jammer dat littekens niet weggaan nu word ik elke dag herinnerd aan dat wat er gebeurd is.
Ik lach mischien dan wel, maar of ik gelukkig ben dat zeker niet. Ik voel me gewoon het meest ongelukkige meisje van de wereld. Ik ben ijskoud en ken gewoon geen angsten of verdriet.
Maar mijn leven gaat gewoon door.
Ik at rustig mijn ontbijt op en keek op mijn horloge genoeg tijd ik ga dus gewoon lopend naar school. Ik pakte mijn Louis Vuitton tas en vulde die met al mijn spullen. Ik pakte mijn Iphone X uit het stopcontact en propte snel een kauwgompje in mijn mond.
Ik trok mijn Canada Goose jas aan en sloot de deur achter me. Het was best wel warm buiten. Ik deed mijn oortjes in en liep naar school terwijl ik genoot van de warme zon die in mijn rug scheen.
Ik hoorde iemand mijn naam roepen maar negeerde het. "Jannat, zal ik je brengen." Ik keek opzij en zag Nabil met zijn hoofd half uit 't raam. "Nabil, je weet toch dat als ik een ritje nodig zou hebben ik in een van mijn eigen auto's zou gaan."
Hij lachte en zei "dan wil ik iets liefs doen ella lo hace (doet ze zo)." "Kun je por favor (aub) weggaan" zucht ik geïrriteerd en loop door. "Por qué (waarom) geef je me geen kans?" Vraagt hij opeens serieus terwijl hij de auto geparkeerd heeft en met me mee loopt.
"Laat me gewoon met rust." Ik wil mijn oortjes weer instoppen maar hij houd me tegen "waarom altijd zo gevoelloos?" Vraagt hij terwijl hij me met zijn blik vasthoud alsof hij naar antwoorden zoekt in me ogen.
Hij schuift een pluk achter me oor en kijkt me aan. Als ik merk dat hij naar mijn lippen kijkt, en dichterbij komt draai ik mijn hoofd weg.
"Ik zie je alleen als een broer meer niet. En we hebben dit gesprek al mil keer gehouden." Ik stop mijn oortjes terug in mijn oor en loop door.
Door mijn verleden walg ik van jongens. Ik kan ze niet eens normaal aankijken. Mijn haat voor ze is demasiado grande (te groot), veel te groot om van iemand te houden.
Nabil vind me al heel lang leuk maar ik hem niet. Ik heb gewoon geen gevoel. Niet alleen bij hem niet maar nooit. Ik kan geen relatie met hem nemen om hem tevreden te stellen terwijl ik hem zelf niet eens leuk vind en gevoelens voor hem heb. Dat kan niet alleen zodat hij blij is en ik lijd?
Aangekomen op school volgde de lessen gewoon net zoals altijd. Ik was wat later vrij dan Ouiam en Safa maar we hebben afgesproken in een cafétje in de buurt.
Ik liep naar het cafétje en zag ze al aan tafel zitten. "Ewa schatjes" en ik nam ook plek aan tafel. Het was behoorlijk vol en er waren geen lege tafels meer. Dit is ook een van de populairste café's in de buurt.
"Jannat." Zei Ouiam. "Sí?" "Weet je nog toen we drugs hadden bezorgt aan Soufiane?" "Sí seguro ( ja zeker)." "Hij heeft nog niet betaald" zei Safa.
"Serieus?! Weshh waarom zeggen jullie dat fking nu pas!? Vanavond pakken we hem!" Ze knikte en dronken hun koffie op.
Ik merkte dat het opeens stil was en iedereen hun blik naar de deur was gericht. Ik hoorde hier en daar wat geroezemoes en iedereen leek angstig en bang om zelfs te ademen.
Ik negeerde het en dronk rustig mijn drankje op.
"Daarzo" hoorde ik een schorre en zware stem zeggen wijzend naar onze tafeltje.
Hij kwam naar ons toe lopen en Safa en Ouiam stonden gelijk op ik integendeel bleef zitten. "Ga je nog opstaan of niet!?" Hoorde ik hem op een dominante manier zeggen. Mijn houding stond hem niet maar hij moet niet denken dat hij koning is ofzo.
Eerlijk is eerlijk ik was fucking bang. Ja mensen ik grootste maffia van Spanje genaamd, Jannat is bang voor iemand. No, niet zomaar iemand maar voor Kamal. Iedereen kent hem en vreest hem, ook ik. Maar toch, mijn koppigheid overwon.
Ik appte wat met mensen en keek hem onschuldig aan. Zijn emotieloze ogen doorboorde de mijnes en hielden me gevangen alsof ik in gehypnotiseerd was. Ik wou wegkijken maar kon het niet. Ik zag dat zijn kaken helemaal gespannen waren en dat hij elke moment van woedde kon uitbarsten.
Het leek me verstandig om toch op te staan, want met hem wil je echt geen problemen. Ik stond op zonder dat ik het doorhad. Zijn ogen maakte me bang en angstig.
Uit het niets pakte hij mijn pols stevig vast terwijl zijn blik nog steeds de mijnes gevangen hield. Iedereen in het café volgde elke beweging muisstil. Hij deed me pijn, hij had mijn pols te strak vast. Ik probeerde me los te maken uit zijn greep, maar het was een verloren zaak.
Ik wist me geen houding.
"Laat me los" zei ik. Toen hij zag dat ik een pijnlijk gezicht trok, liet hij me geschrokken los. Even leek ik spijt te zien in zijn ogen maar zo snel als ik dat zag verdween het ook weer. Ik hoorde hem nog wat mompelen en ik liep snel weg.
Buiten aangekomen leek het alsof ik pas adem kon halen, alsof ik nu pas vrij had. Zo voelde dat ook, ik voelde me opgelucht. Dit was echt raar, dit was echt vreemd. Wat was dat? Waarom deed hij zo? Waarom deed ik zo? Had hij me in een soort van trans?
Met onbeantwoorde vragen volgde ik mijn weg naar huis.
Helloo mooie zeehondjes❤
Dit verhaal begint voor jullie in plaats van duidelijker als maar vager te worden😂❤
Maarre wat was dat met Nabil en daarna Kamal!?
En o ja dat litteken waar ging dat nou weer over...
Ik weet niks, ben even nieuwsgierig als jullie mooierds. Ik wil het ook wel weten hoor.
Nog bedankt voor al jullie reacties en stemmen op dit boek ze gaan echt hard!💜
