Black Roses

Capitulo 8

Wat vooraf begon:
"Jannat, Ouiam heeft gelijk we willen je gelukkig zien meer niet. Je bent als onze zus. Wanneer was eigenlijk de laatste keer dat je een oprechte glimlach had?"  Zei Safa. Ik verslikte me bijna in me eten en zei niks. "Kunnen we het ergens anders over hebben" zei ik en ik sloot kort mijn ogen.

_______________________________________

Perspectief Jannat

Reminder: vergeet niet om op dat sterretje te klikken sweetheart💕

"Zie je zodra het om gevoelens gaat wil je niet meer" zei Ouiam. "Okey ander onderwerp, dus hoe kom je aan dat litteken?" Zei Safa. "Wtf is dit een tering politie kruisverhoor!?" Vroeg ik boos. Ik stond op en liep weg. Dit is wel het laatste waar ik zin in heb.

Ik liep naar de bokschool en ging helemaal los. Alle woede sloeg ik eruit. Na 1 uur vertrok ik. Ik liep de bokschool uit en liep een parkje binnen. Ik ging precies zitten waar ik gisteren zat. Waarom weet ik niet.

"Pequeña (kleintje)" zei Nabil en kwam naast me zitten. Ik zei niks een keek voor me uit. Hij trok me naar zich toe en sloeg zijn arm om me heen. "Zeg het eens wat zit je dwars" zucht hij.

Hij kent me als geen ander. Hij weet een klein beetje van me verleden af maar lang niet alles. Hij weet meerendeels hoe mijn ouders me behandelden en over Lamyae hoe ze in de gevangenis is terecht gekomen of over haar.

Zij waar ik het 't moeilijkst me heb.

Ik kan haar naam niet eens uitspreken hij heeft het gelukkig ook nooit over haar. Maar over me litteken en waarom ik verstoten ben etc weet hij niet. Hij weet heel veel niet maar tenminste iets.

Er is van iedereen maar 1 die alles weet. Er is maar 1 die de waarheid kent. 

"Niks Nabil niks" zeg ik kort en ik zet mijn hoofd op zijn gespierde borstkas. Hij kijkt me aan en bestudeerd mijn gezicht heel goed. "Wat doe je" zucht ik. "Je bent bloedmooi wist je dat" zegt hij hees. Ik haal mijn hoofd direct bij hem weg en ga rechtop zitten.

"Alsjeblieft Nabil niet weer" zeg ik zacht. "Heb je het niet door dan. Hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik gek van je word je maakt van alles in mij los Jannat. Ik wil jou gewoon voor mezelf hebben. Je hebt alles je bent perfect. Mannen staan voor jou in de rij, 1 blik en ze zijn gelijk verkocht. Heb je dat dan nooit door. Alles aan jou is werkelijkwaar wonderbaarlijk" zegt hij.

"Sorry Nabil maar nee, ik voel gewoon niks voor je en je gaat nu zeker zeggen we kunnen het proberen, maar nee Nabil, ik kan het simpel weg gewoon nog niet" zeg ik. "Het word tijd dat je je verleden loslaat Jannat. Het heeft lang genoeg geduurd" zegt hij serieus. "Ik spreek je nog wel. Adios" zeg ik en ik sta op.

Hij trekt me terug "altijd als het over je verleden of gevoel gaat loop je weg. Je moet het eens onder ogen zien te komen" zegt hij nog en hij loopt weg.

Zou hij gelijk hebben? Een intense hoofdpijn komt ineens op. Ik neem plek op het bankje en staar naar de spelende kinderen. Alles gaat door ook het leven mischien moet ik het echt loslaten. Mischien moet ik het verleden geen kwelling voor me laten zijn.....

Nee Jannat. Niks loslaten, geen sprake van. Blijf gewoon zoals je bent. Dit is wie ik ben, straks gebeurd weer hetzelfde als toen je die zachte gevoelige naïve Jannat was. Straks overkomt je het weer alleen omdat je weer gevoel heb. Ze zullen misbruik ervan maken.

Nee nooit, ik moet hoe dan ook sterk blijven. Ik wrijf met mijn vingers over mijn slaap en adem diep in en uit. Ik heb barstende koppijn voelt net als opkomende migraine. Ik heb veels teveel aan me hoofd.

Waarom denkt iedereen dat ze met 'liefde' mij weer de oude Jannat kunnen maken? Waarom denken ze allemaal dat 'liefde' het middeltje is om mij gelukkig te zien? Dat vraag ik me echt af.

Liefde bestaat niet eens en al zou liefde bestaan het maakt je blind. Als liefde bestond dan had ik het wel bij mijn ouders gezien maar nee ik heb het nooit gekend. Niemand heeft me ooit geleerd om liefde te hebben voor iemand dus het geven kan ik niet.

Ik steek een sigaret aan en adem die goed in. Van de verte zie ik een klein jongetje naar me toe lopen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en zie dat het 't jongetje van gisteren is. Het bijzondere jongetje waarvan ik zijn naam niet eens weet. Ik gooi mijn sigaret neer en wrijf over mijn armen.

"Hola" zegt hij bedroefd tegen me. Ik pak hem op en zet hem op mijn schoot. "Wat is er lieverd. Heeft iemand je pijn gedaan?" Vraag ik doelend op zijn bloedende lipje. Hij zegt niks en speelt wat met mijn haren.

"Jij echt hebben prachtige haren. Jij heel mooi! Jij model?" Vraagt hij. Ik aai hem over zijn krullenbol. "Jij bent een hele mooie jongetje" zeg tegen hem. Hij legt zijn hoofdje op mijn borst en zegt verdrietig "jij bent lief en mooi. Wil jij mijn mama zijn?"

Ik zet hem goed en laat hem mij in mijn ogen aankijken "maar schatje waarom zeg je dat?" Zeg ik. Langzaam aan vallen er traantjes bij hem naar beneden en hij zet zijn kleine handjes voor zijn gezicht terwijl luide snikken zijn mond verlaten.

Vroeger zou ik echt meehuilen, mijn zwak was altijd dat ik mensen niet kon zien huilen laat staan kleine kinderen. Zwaktepunt.

Maar nu ik voel niks hoe graag ik 't ook wil. Ik probeer gevoel te krijgen maar ik voel gewoon helemaal niks. Nada.

Ik haal voorzichtig zijn handjes weg voor zijn gezicht en laat hem mij weer aankijken. "Omdat ik wel papa mama lief wil" snikt hij. "Niet huilen schatje jou papa en mama houden van jou" zei ik en ik drukte hem tegen me aan. "Je liegt" zei hij en hij barste weer in huilen uit. "Nee lieverd elk ouder houd van zijn kind" zei ik.

Ik slikte. Elk ouder? Ik sloot mijn ogen en zag alles weer voorbij flitsen. Even leek het alsof ik moest kotsen maar het misselijkgevoel verdween weer.

Mijn vader en moeder hadden samen een wereldberoemd bedrijf. Mijn moeder ontwierp en mijn vader verkocht. Ze hadden tientallen vestigen overal. Over de hele wereld zijn ze bekend. Het bedrijf was van Valentino.

Ze hadden geld altijd belangrijker dan hun kinderen gevonden. Als het goed is denken ze zelfs dat Lamyae dood is....

En dan hadden ze een keer tijd voor ons mishandelde ze mij, Lamyae en... Haar naam kan ik niet eens in me gedachten halen. Alle 3 ons leven was een hel behalve die van mijn zogenaamde broer. Hij kreeg alles.

Mijn ze3ma ouders waren miljonair en ik had geen eens een bed! Ik werd verwaarloosd en moest zelf samen met de andere 2 aan eten en drinken komen. En dit mensen, dit is nog niks vergeleken met wat ik heb meegemaakt.

"Mijn papa haat mij! Altijd zeggen hij jij mislukt Lamnouar. Lamnouar jij lelijk kind. Lamnouar jij dood!" Zegt hij huilend. "En mij slaan ze ook" zei hij en hield me strak vast. Ik sloeg mijn armen om hem heen en probeerde hem te sussen. "Ze maken een grapje schatje. Niet huilen lieverd" zeg ik en aai over zijn bolletje.

Hij veegt zijn traantjes weg en drukt een kusje op mijn wang. "Ik ga met jou mee" zegt hij terwijl hij me nog strakker vasthoud. "Nee schatje je ouders worden ongerust. Het is bijna donker" zeg ik en ik pak zijn handje vast.

"LAMNOUAR JIJ MISLUKT KIND JE KOMT NU MEE JE MOET SCHOONMAKEN!" schreeuwt een man. Mogelijk zijn vader.

Hellooo honeyss❤

Hmm Nabil, zeg wat vinden jullie van hem?

Ik loevv Kamal meer😻

Ik weet niet of t wat duidelijker is of juist vager het verhaal maar ik heb hier een daar wat van haar verleden verwerkt. Hoe denken jullie over alles?

Sorry dat ik zo lang niks heb geplaatst lieverds😘

Dikke kus en knuffel Salma