Black Roses

Capitulo 12

Wat vooraf begon:
Shit hij zal me toch niet doorhebben?

_____________________________________________

Perspectief Jannat

Tik op dat sterretje lieverd💕

"Ik ga weg!" Sis ik, en ik draai me om. "Zonder me te geven waar ik naar verlang" zegt hij zacht en hij pakt me vast van achter waarna hij mijn arm op mijn rug zet. "Kanker homo laat me nu los, ik stuur heel kanker Spanje op je af als je nu niet loslaat" grom ik. "Dit is mijn kans, die ga ik gebruiken, ook om jou te laten genieten. Ik pleeg desnoods zelfmoord hierna maar eerst jij" zegt hij op een vieze toon.

Walgend kijk ik hem aan en ik voel me maag rondjes draaien alsof ik elk moment kan kotsen. "Praat vooral zo door ik ben kotsmisselijk, nog even en je zit onder" zeg ik. Het begint te draaien voor mijn ogen. "Los!!!" Zeg ik woedend en ik trek me los. Kill kijk ik hem aan terwijl ik de deur vastpak. Met mijn gezicht ga ik met moeite om niet te kotsen dichterbij hem "ik moet maken dat ik wegkom, maar weet 1 ding. Je laatste dagen zijn ingegaan" sis ik.

En met die woorden loop ik het gebouw uit terwijl ik weer langs alle cellen loop en me lievelingsparfum kan ruiken. Angst. Grijnzend loop ik door en eenmaal buiten zucht ik.

Ik ga nooit, maar dan ook nooit meer een man aka een hond afleiden. Zei ik niet al dat ze honden waren? Bloeddorstige monsters. Ze hebben geen controle over zichzelf. Als ik iemand anders was dan was ik allang al door hem verkracht. Gadverdamme mijn walging voor ze word gewoon met de dag groter. Ik steek een sigaret aan en rook die rustig. Ik voel 't gewoon als ik rook. Ik word zoveel rustiger. Ik inhaleer 'm diep en blaas de rook uit in de lucht.

Ik kijk naar mijn auto. 3x raden. Precies Jannat is weer eens met de auto gekomen maar wil lopend naar huis gaan. Ik stop de autosleutels terug in mijn zak en en gooi mijn sigaret weg. Ik kijk op mijn Rolex, hmm het is nog niet zo heel erg laat. Ik belsluit om langs Emre te gaan. Hij is vast weer in zijn restaurant. Ik stop mijn oortjes in en begin te lopen.

Ik weet niet waarom, maar iets in me zegt dat ik niet moet gaan. Ik word door iets in mij gewaarschuwd dat er iets gaat gebeuren. Mijn gevoel werkt gewoon niet mee, omdat ik die niet heb. Er zal vast niks gebeuren, mijn gevoel is gewoon kapot.

Ik stop voor de ingang van het restaurant. Dit restaurant he, zo mooi. Ik loop naar binnen en kom aan in de hal met grote spiegels, lampen, kroonluchters en nog veel meer. Ik zie de balie en merk Emre op die daar staat. "Esta bien si yo toma tu abrigo? (Is het goed als ik je jas aanneem?)" Vraagt de receptioniste. "No, gracias (nee bedankt)" zeg ik kort en ik wil doorlopen, maar ik woord tegengehouden door Emre die haastig naar me loopt. Ik kijk hem aan en wacht op antwoord.

"Kom we gaan even buiten wandelen askim" zegt hij en hij draait me de om naar de uitgang. "Emre please, dat is wel het laatste waar ik zin in heb, ik wil gewoon zitten me hoofd legen" zucht ik. "Nou, dan gaan we toch zitten alleen dan buiten" zegt hij vastbesloten en hij pakt mijn hand vast.

Wat is dit? Hij verbegt iets. Er is iets. Hij kijkt me niet eens aan als hij praat.

Ik ruk me los en kijk hem aan "Emre ik ben de kanker niet dom! Waarom mag ik niet naar binnen?" Vraag ik boos. Hij slikt en kijkt om zich heen. "Lieverd, je mag wel naar binnen alleen ik wil gewoon even met je wandelen en buiten zitten" zegt hij. Hij kan zo niet liegen, het klinkt zo ongeloofwaardig. Ik kan hier niet tegen. Ik vraag waarom ik niet naar binnen mag, want ik heb dat door. Gaat hij verder met liegen.

"Ik ga gewoon naar binnen, en niets of niemand houd me tegen" zeg ik en ik kijk hem met gespleten ogen aan. Hij pakt mijn hand vast en tilt me op. "Probeer wat je wil, maar het lukt je toch niet" zegt hij en hij tilt me op naar buiten. "Laat me los!" Zeg ik boos. "Je doet dit alleen omdat je weet dat ik jou als enige nooit iets aan zou kunnen doen want je bent als mijn broer. Iemand anders zou dit nooit durven" grom ik. Hij grinnikt en knikt "inderdaad."