Black Roses

Capitulo 16

Wat vooraf begon:
Ik klopte aan en niet lang daarna vloog de deur open. And here it al begins.......

_____________________________________________

Perspectief Jannat

Vergeet niet om te stemmen kost je minder dan 1 seconde en laat ook een leuke reactie achter😘💎

Ik keek haar recht in haar ogen aan en zij mij. Het staren duurde uren en de stilte die heerste deed pijn. Hoe langer we elkaar in de ogen aankeken hoe meer we ons herinnerden en hoe pijner het deed. Mijn tomg leek verloren net zoals mijn gedachte op dit moment.

"J-jannat?!" Zei ze zacht. De tranen sprongen in haar ogen. Ik wist me geen houding. Ik wost niet wat ik moest denken. Ik kon geen eens praten of beweging in mij krijgen.

"R-rouada?" Zei ik pijnlijk.

Na lang knikte ik. Voor ik erbij stilstond vlogen we elkaar in de armen. Ik sloot mijn ogen en snoof haar geur. Precies zoals vroeger...

Trillend wreven haar handen over mijn rug terwijl haar tranen om de beurt op mijn schouder landde. Ik merkte dat de tranen ook ik mijn ogen begonnen te staan. Ik knuffelde haar nog steviger en ze bleef kusjes drukken op mijn haren.

"Je leeft" zei ik schor. Ze zei niks en bleef me trillend knuffelen. Ik snoof haar geur op. Na zeker een kwartier lieten we met moeite los. Ik keek haar aan en zag verdriet en pijn in haar ogen. "Je leeft" herhaalde ik moeilijk en een traan verliet mijn oog. Ik sloot mijn ogen en kon elk moment inzakken.

''Kom naar binnen" zei ze tegen Emre en ik. Ze pakte strak mijn hand vast en glimlachte waarna ik naar binnen liep. "Ik laat jullie alleen" zei Emre. Hij wist wie dit was als enige. Hij glimlachte aanmoedigend en knikte. "Dit is jij en Rouada, jullie moment daar wil ik niet tussen komen" zei hij nog.

Ik wou glimlachen maar 't lukte niet. Mijn hart klopte nog steeds als een razende en mijn gedachtes draaide op volle toeren. Een klein knikje kreeg ik voorelkaar maar hij begreep me, meer dan wie dan ook. Rouada sloot de deur met trillende vingers en liep naar de woonkamer. "Jannat" herhaalde ze en ze trok me weer in een knuffel.

Knuffelend namen we plaats op de bank en na weer een tijdje lieten we los. Ik legde mijn handen op mijn schoot en zij legde haar handen op mijn handen. Er heerste weer een stilte. Geen van beide wist zich een houding of wat te zeggen nog te doen. Ik keek haar in haar ogen aan en veegde haar tranen weg.

Ze glimlachte dankbaar. En haar glimlach zorgde ervoor dat ik me nog meer herinnerde.

"Jannat, mijn zusje." Snikte ze. "Je leeft mijn bloedeigen zus" bracht ik moeilijk uit.

"Het spijt me zusje dat ik er nooit voor je ben geweest. Ik had moeten laten weten dat ik nog leefde maar ik wou je niet in gevaar brengen. Stel Muntaha hoorde dat ik nog leefde? Hij zou nog een poging wagen om mij te vermoorden en hij zou jou en Lamyae ook vermoorden. Ik wou jullie niet in gevaar brengen" zegt ze huilend.

Muntaha is onze harteloze 'vader.' We hebben hem nog nooit vader genoemd en dat ga ik nooit doen ook. Het doet zelfs pijn om hem zo te noemen. Die naam is hij niet waardig en dat zal hij nooit zijn ook!

"I-ik heb je gezocht, maar nooit gevonden" zeg ik zacht. "Hoe heb je me gevonden?" Zei ze snikkend. Ze zag er zo kwetsbaar uit. Ik plaatste mijn handen boven op haar handen en wreef eroverheen terwijl ik praatte. "Ik zag Lamnouar een keer en hoorde zijn verhalen en zag hoe zijn vader hem behandelde. Elke keer als ik hem zag dacht ik aan jou. En vandaag vroeg ik hem hoe zijn moeder heette en dat bevesgigde mijn gedachtes." Ze knikte enkel en zei niks.

Die man de vader van Lamnouar is die genadeloze man mijn zus de man? Hoe komt ze in Spanje? Hoe komt het dat ze überhaupt nog leeft? En Lamyae? Wist Lamyae dat Rouada nog leefde? Wat is er allemaal gebeurd? En zo had ik nog tientallen vragen die mij een hevige koppijn bezorgde.

Maar wat op dit moment als enige voor mij telde was dat ik op de bank zat met mijn zus die nog leeft.

Ze legde haar hoofd op mijn borstkas en sloot haar ogen terwijl ze nog steeds huilend de hele tijd sorry zei. "Sorry" bleef ze telkens herhalen. "Jij kan er niks aandoen lieverd. Dit alles is de schuld van Muntaha. Hij is een van de redenen van onze pijn. Hij is een van de redenen van onze ongeluk en pijnlijke verleden die ons voor altijd zal achtervolgen samen met zijn vrouw Intissar." Sprak ik hun namen vol walging uit.

Na een tijdje te genieten van elkaars bijzijn en wij die rustig zijn geworden en beiden zijn gekalmeerd. We moesten onze hersenen ff wat rust geven. Ik vraag me zoveel af maar dat doet zij ook.

"We moeten ff rusten ik wil zoveel weten en jij al helemaal" zei ze na een tijdje. Ik knikte instemmend. Het is teveel voor mij om dit alles nu te doen. En ik wil Lamyae spreken. Hoe gaat het met haar eigenlijk?

Mijn leven is op dit moment zo een chaos, en ik kwam ze3ma naar Spanje om mijn leven op een rijtje te krijgen, ik vergeet me naam nog is. Ik heb geen eens tijd om na te denken.

"Zal ik met je meelopen naar huis? Of ga je met de auto?" Haalde ze uit m'n gedachtes. "Ik wil ff alleen zijn en alleen lopen" zeg ik rustig. "Snap ik, maar wil dat je weet Jannat dat ik je nooit ben vergeten! Het deed me pijn dat ik jou en Lamyae miste in mijn leven ik had jullie nodig en ik wou ervoor jullie zijn. De rede dat ik niks van me af liet weten is uit bescherming. Nogmaals sorry ik hoop dat je me vergeeft" zei ze.

"Ik ben je ook nooit vergeten Rouada, ik dacht elke dag aan je ik miste je gewoon in m'n leven. En tuurlijk vergeef ik je, het is allang al goed ik heb 't je niet eens kwalijk genomen en dat zou ik nooit doen ook" zei ik. Ze omhelsde me nog eens stevig en we wisselden onze nummers uit.

We liepen naar de deur en ik opende die. "Ik bel je en dan gaan we rustig praten" zei ik. Ze knikte en sloot haar ogen. "Doei zusje" zei ze glimlachend. "Cioa zusje" glimlachte ik terug. Ze drukte nog een kus op mijn wang en sloot de deur. Ik draaide me om en liep terug naar huis. Dit was zo raar en zoveel in een keer.

Nu ik haar gevonden heb, heb ik nog meer vragen en rwina in m'n hoofd en dat terwijl ik dacht dat ik hierna minder vragen zou hebben. Ik steek een sigaret aan en rook die terwijl ik snel loop. Na deze sigret rook ik een nieuwe sigaret. Aangekomen bij mijn deur doe ik mijn capuchon af en loop ik zacjtjes naar binnen.

Het is super donker in buiten en hier slaapt iedereen al. Ik loop naar boven, ergens ben ik blij dat iedereen slaapt. Dat betekent geen vragen voor mij. Ik snap zelf nog niks en ik weet zelf nog niks.

Ik neem een beker bacardi en drink die in een teug op, ik neem er nog een 2e beker bij. Veel beter me hersenen zijn al wat stiller. Ik neem nog een 3e beker van de drank waarna ik me omkleed en me bed in val. Letterlijk ik voel me alsof ik zweef. Ik sluit mijn ogen en na even val ik in slaap.

Hello smartpeepz❤

Dus Rouada was der zus en Muntaha is der padre en Intissar der madre. Zou ze nog meer broers of zussen hebben?

The only thing i can say is

Hutssss a kleine damhert, spring spring spring hhhhh🥀✨

Ik probeer beetje bij beetje haar verleden naar voor te brengen zodat jullie vragen steeds beantwoord zullen worden. Jullie zijn nieuwsgierig en hyped, vind het ook leuk om te horen wat jullie van 't verhaal vinden💎

Lots of love, kisses, hugs and kisses for you all sunshines😘

Dikke kus en knuffel Salma