Dit verhaal gaat over Jannat, een meisje die een heel zwaar verleden achter haar rug heeft. Haar zware verleden heeft haar kijk op alles veranderd maar vooral op mannen. Ze ziet ze als walgelijke monsters. Als er iets is waar ze niet van moet hebben...
Wat vooraf begon: Ik kleedde me om in mijn pyama en stapte moe mijn bed in. Het jongetje Lamnouar bleef maar in mijn hoofd. Waarom lijkt hij zo ontzettend veel op haar? Tis bijna onmogelijk. Na lang draaien in bed ondanks dat ik doodmoe was viel ik pas na een lange tijd in slaap.
_____________________________________________
Perspectief Jannat
Vergeet niet om te stemmen en te reageren honey💓
Geïrriteerd neem ik half slapend op. "Wie de kanker (belt) mij zo kanker vroeg!?" "Rustig Jannat, ik ben het Lamyae." "Hijo de putta al ben je sinterklaas dat geeft jou het recht niet om mij zo vroeg te bellen. Beter voor je (leven) is het een goeie rede dat je me wakker hebt gemaakt." "Kutchagrijn" mompelde ze aan de telefoon.
"Je kutmoeder." "Geef ik je gelijk in alleen het is ook jou moeder" zegt ze. "Je tering leven hou je bek ik heb geen moeder nooit gehad ook ik kom je nu opzoeken als je ooit nog eens over de duivel begint!" Sis ik.
Ik hoor haar zuchten en ze begint te fluisteren "Ik ga ontsnappen en jij gaat me helpen." Ik begin te lachen "Je wil wat?" "Ik kan het niet herhalen ik word in de gaten gehouden en je weet wel wat ik wil." "HAHAHAHA kutLamya billah meh dat gaat je lukken" lach ik. "Hou je kanker bek wees er please gewoon over een hafluurtje" zegt ze smekend.
Ik zucht en twijfel.
"Please ik ben je zus" zegt ze nog eens smekend. "Tfoe bueno (is goed) ik kom" zeg ik vermoeid. "Yes!" Zegt ze waarna ik een paar keer *piep piep* hoor. Tering ik heb hier zo geen zin in, het is maar dat het me zus is, de enige voor wie ik letterlijk alles zou doen. Ik wrijf in mijn ogen en sta op. Zo vroeg.
Ik poets mijn tanden en neem een korte douche waarna ik me omkleed in en witte zomerse hoge pantalon met een strak shirtje vanbinnen. Omdat ik het wat kleur wil geven doe ik er babyblauwe colbertje bij en een Rolex.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik trek mijn Chanel sandaaltjes aan en een Cartier armbandje in het rosé goud. Ik doe een perzik lipkleurtje op van Mac en pak me spulletjes die ik in mijn Chanel tas stop. Ik heb zo geen goed gevoel over haar idee.
Ik slik even en kijk in de spiegel waarna ik gelijk wegkijk. Ik probeer nog een keer naar mezelf te kijken maar ik kijk weer weg. Het lukt niet. Ik kan mezelf niet in me ogen kijken, ik zal alleen leegte, haat en woede zien en voelen. Ik zucht en sluit me ogen.
Ik heb het gevoel dat ik alleen ben. Ik heb het gevoel dat ik niemand heb en dat er niemand om me geeft. Zo voelt 't en wie zegt dat het alleen zo voelt? Misschien is het wel echt zo. Waarom ken ik anders geen liefde. En over familie moeten we het al helemaal niet hebben want dat is zo erg dat ik de vrouw die me moeder hoort te zijn wil vermoorden.
Klaar, genoeg erover Jannat. Ik moet het echt is loslaten ik blijf maar terugkomen op somige onderwerpen. Safa, Ouiam en vooral Emre hebben deels gelijk. Alleen als het om loslaten gaat. Maar mannen?
Geen denken aan.
Nu niet, nooit niet. Mannen zijn wezens die ik het liefst wil uitmoorden van vaders tot aan broers. Zo een mes recht door hun hart, ik kan ze niet eens aankijken en de kots komt al omhoog en dat allemaal door 1 persoon, hij. Die ene, de ergste van allemaal. Die vuile hond.
Uit woede en frustratie ballen mijn vuisten zich en worden me knokkels spierwit. Voor ik het weet sla ik hard tegen de spiegel die in duizenden kleine stukjes glas over de grond kletteren vermengd met mijn rode bloed vol haat en woede.
Ik kijk naar me spiegelbeeld in de duizenden gebroken stukjes spiegel en begin te lachen. Ik lach en kom niet meer bij, die spiegel is niet net zoals mijn hart stuk. Ik heb geen hart.
Ik stop met lachen en blijf kijken. Begin ik nou gek te worden. Ik slik hoorbaar en blijf kil voor me uit kijken. Wat is Dit? Is dit hoe ik wil leven? Ik zie het leven niet eens zitten, nooit gedaan ook. Vanaf een klein meisje sleepte ik mezelf door het leven. Zelfs dat deed ik met moeite.
"Jannat!?" Hoor ik Ouiam verschrikt zeggen. "Ben je gek geworden!!" Zegt Saga boos. Ik zeg niks en blijf naar de stukken glas kijken. "Jannat, je hand! Oh my god" zegt Ouiam en ze komt op me aflopen. "Jannat hoor je ons Wel? Wat is er?" Ik ontwaak uit mijn trans en kijk naar mijn hand. Allemaal bloed en stukken glas die diep in me knokkels en hand geboord zitten maar of ik iets voel?
Tuurlijk niet.
Safae en Ouiam trekken me mee en laten me zitten op de bank in mijn kamer. Ze verzorgen mijn hand terwijl ze ondertussen onderling de hele tijd blikken verwisselen waarna ze me medelevend aankijken vol medelijden. "Ik hoef jullie medelijden niet! Ik ben niet de kanker zielig!?" Sis ik als ik het staren en blikken zat ben.
Ze gaan voor me zitten en ruimen de EHBO spulletjes op. "Jannat, het gaat niet goed met je" zegt Ouiam. "Het gaat echt niet goed met je en wij zijn machteloos. We weten niet wat we kunnen doen" zegt Safa.
Spottend kijk ik ze aan en ik lach cynisch "het gaat perfect met mij bemoei je met jullie eigen kanker leven dan heb je je handen wel vol. En weet je wat je moet doen breng me naar een gekkenhuis Ja!? Want ik ben toch gek!" Grom ik sarcastisch. Ik sta op en gun ze geen enkele blik meer waarna ik woedend de trap afloop naar buiten.
Eenmaal buiten steek ik gehaast een sigaret in die ik diep inadem terwijl ik mijn Audi instap. Ik gooi mijn sigaret weg en start de auto waarna ik nog een sigaret aansteek en die rook. Ik wrijf over mijn slapen heen en tuf uit de raak op de grond. Ik ben alles en iedereen zat. Ik race naar de gevangenis en stap uit als ik geparkeerd heb. Nog altijd woedend storm ik de gevangenis in. De bange mensen slaan toe en kijken me angstig aan. Van politieagenten en bazen tot aan andere criminelen. Ik ruik de angst en grinnik kort.
"Lamyae" zeg ik enkel. Ik word gebracht naar een kamer en zie Lamya daar achter een tafel op een stoel. Ik loop naar binnen en ze kijkt me lang aan. Onverwachts knuffelt ze me stevig. Ze snuift me geur op en gaat met haar mond naar me oor waar ze stopt.
"Ik hou van je Jannat. Je bent niet alleen. Je staat er niet alleen voor. Ik zal er altijd voor je zijn al ben ik aan de andere kant van de wereld ik voel je ik ken je. Mijn liefde voor jou is onmenselijk en niets of niemand komt daartussen. Jij Jannat bent het mooiste in mijn leven en het meest dierbare. Dat weet je toch...."
Hello babess❤
Aller eerst mijn welgemeende excuses voor het 3 weken lang niet plaatsen. Het spijt me zo erg! Ik ben terugvan Marokko al 3 dagen ongeveer en ik zal alles weer oppakken. Ik zal weer reageren plaatsen kletsen noem maar op. Salma is weer actief. Nogmaals het spijt me heel erg💕💎
Mohim, back to the story. Er zijn meer onduidelijkheden gekomen en ik merk dat jullie steedsnieuwsgieriger beginnen te worden. Geduld mijn sissies❤ Het verhaal word nog veel leuker en spannender. Dat beloof ik.
Question of the day: wat is jullie grootste vraag tot nu toe wat betreft het verhaal? Waar wil je het graagst antwoord op en ben je het nieuwsgierigst over? Ben benieuwd.
Wat zal Lamyae willen? Wat is haar plan? Hoe wil ze ontsnappen en gaat het haar lukken?
Ik hoop dat jullie een fijne vakantie hebbengehad en ik wens jullie alle succes en motivatie van de wereld wat betreft school💔 Ik voel mijn haat jegens school nu al groeien moet zo weg naar school.
