Black Roses

Capitulo 18

Wat vooraf begon:

Ik klop aan en neem een stap naar achter. De deur gaat open en zie ik Lamnouar. Hij geeft me een knuffel waarna hij blij wegrent. Sinds ik zijn vader een lesje heb geleerd is hij veel blijer, hij ziet er ook verzorgder uit en gelukkiger. Rouada komt aanlopen en kijkt me verrast aan. "Ik wil praten" zeg ik als ze me een knuffel wilt geven. "Ik wil alles weten, van a tot aan z!" Ze knikt en sluit de deur achter me. "Je mag vragen wat je wilt" zegt ze.

_____________________________________________

Perspectief Jannat 

Vergeet niet te reageren en een stem achter te laten boo♥️💋

"Waarom heb je me nooit opgezocht?" Begin ik gelijk. Ze kijkt me aan en vervolgens naar haar handen "ik wou dat niemand erachter kwam dat ik leefde, dat moet je begrijpen Jannat, jij van iedereen moet dat het best begrijpen. Ik was bang en ik ben nog steeds bang dat Muntaha erachter komt dat mij dood maken niet gelukt is" zegt ze trillend. Ik knik, ergens snap ik het wel ik heb ook geprobeerd mijn dood in scène te zetten zodat een monster niet meer achter me aan zou gaan. Zodat hij die dit alles heeft gedaan dit niet nog een keer zou doen, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat 't gruwelijke wezen er is. Hij die mijn haat voor mannen en walging voor mannen extreem groot heeft gemaakt en door wie ik in hun bijzijn al kotsneigingen krijg. En over Muntaha praat ik nu zeker niet, zijn tijd komt nog wel.

"Maar hoezo wist Lamyae er dan wel van?" Zeg ik. "Toen ze in de gevangenis zat was ik daar om iemand te bezoeken, ze heeft me toen gezien" zegt ze. "Wees niet boos op Lamyae, ik heb haar gesmeekt jou niks te vertellen" vervolgt ze. Ik ga door met vragen "jou man he, wist je dat hij een monster is" zeg ik straight. Ze kijkt naar haar beker op tafel en neemt een slok.

"I-ik weet het, ik kwam er pas achter, ik heb een enorme spijt van mijn huwelijk met hem. Ik heb het gelijk verbroken, hij heeft mijn zoontje jarenlang pijn gedaan en 'm gedwongen mij niks te vertellen. Ik ben een slechte moeder hij is mijn zoon, hoe kon ik het niet weten. Ik lijk op het monster genaamd Intissar" zegt ze woedend en ze slaat haar beker weg. Ik schrik van de woorden ik lijk op het monster genaamd Intissar. Met grote ogen kijk ik haar aan, "nee Rouada zeg dat niet!" Zeg ik boos. "Je bent een goede moeder toen je erachter kwam ondernam je gelijk actie. En vergeet niet dat jij dit niet wist en het nooit zou doen! Wat hun hebben gedaan is onmenselijk en expres. Jij zou nooit je eigen kind vermoorden!" Grom ik boos en ik bal mijn handen tot vuisten.

Uit het niets knuffelt ze me en ik voel een traan op mijn schouder vallen. Ik weet niet wat ik moet doen¿ ik knuffel haar terug en zeg niks. Alles is een puinhoop, maar gelukkig heb ik vanaf begin af aan al geweten dat mijn leven nooit op een lijn zal zijn. Wat ik ook doe, er is teveel gebeurd dingen die ik nooit zal vergeten en ik ben slim genoeg om te weten dat dingen nog zullen gebeuren en aan het gebeuren zijn. Maar ach ja, rust, liefde en geluk niks is mij gegund en dat accepteer ik al me hele leven lang.

Na een tijdje laat ze me los. "Hoe komt het dat je nog leeft?" Vraag ik zacht. "Na verbrand te zijn en gesneden en al de gruwelijke dingen" ze stopt en veegt een traan weg. In haar ogen is pure woede te zien. "Ben ik gevonden door een meisje. Ze heeft me naar het ziekenhuis gebracht nadat ik haar heb gesmeekt geen ambulance te bellen met alle kracht die ik had. Ze is me beste vriendin geworden en heeft me geholpen mijn leven deels te herpakken. Volledig zal nooit lukken. Tot op de dag van vandaag is ze nog steeds mijn vriendin" eindigt ze haar verhaal.

"Ik ben blij dat je nog leeft en je leven op een rijtje hebt gekregen" zeg ik. "Dankjewel! En jij?" Vraagt ze. Ik slik en zeg niks. "Met mij gaat het goed" zeg ik waarna ik opsta. "Ik spreek je nog wel" zeg in en ik loop snel de deur uit voor ze iets kan zeggen. Ik bedenk me dat ik in de buurt ben van Emre zijn restaurant en loop erheen. Hij ontvangt me gelijk met een knuffel en we nemen plaats op ons plekje achterin de hoek. Hier zitten we altijd. "Heb je je zus nog gesproken?" Vraagt hij.

Ik knik "ik heb al wat antwoorden" zeg ik. "Ik heb je geprobeerd te bereiken maar geen gehoor" zegt hij terwijl hij me aankijkt. Ik bijt losjes op mijn lip, "ehm over dat die is kapot" breng ik uit. "Kapot? Zomaar?" "Hou op met vragen stellen! Je kent me te goed je weet wat er gebeurd is en je doet alsof je het niet weet!" Zeg ik boos. "Ik weet niet wat er gebeurd is maar ik heb zo mijn vermoedens" zegt hij. "Okey leuk morgen heb ik toch een nieuwe telefoon" zeg ik droog. Ik hoor hem zachtjes grinniken en sla mijn ogen neer.

Onze bestelling word neergelegd op tafel en ik neem een hap van mijn pasta. Ik ga gewoon een nieuwe nummer nemen ik ga toch een nieuwe telefoon halen, en dan hoop ik dat Lamyae me niet kan bereiken. "Waar denk je aan?" Vraagt Emre. Ik schud me hoofd en mompel een "nergens." Na nog even gezeten te hebben sta ik op. "En nee ik loop liever alleen naar huis" zag ik. Hij lacht en knikt "wees voorzichtig he" zegt hij nog waarna hij wegloopt.

Ik doe mijn capuchon op en steek een sigaret aan. Ik inhaleer 'm en blaas in de lucht. Ik zucht maar word alert als ik een schim achter mij zie vervagen. Ik gooi mijn sigaret weg, en kijk scherp om me heen. Ik begin steeds sneller te lopen als ik de hoek omga verstop ik me tegen een muurtje. Een man wiens gezicht ik niet kan zien loopt langs me. Dus hij achtervolgt me, maar wie is het?

Ik gooi een steentje net naast zijn voeten zodat hij omdraait wat hij ook doet. Ik kijk hem recht in zijn ogen aan en op dat moment lijkt mijn hart te stoppen. Woede die in me opkomt, gebeurtenissen die omhoog komen en voorbij flitsen. Nachtmerries die werkelijkheid zijn geworden. Zijn donkere ogen blijven me aanstaren. Het monster. Het heeft me gevonden.

Mijn gezicht trekt wit weg en mijn misselijkheid word extreem. Alles vervaagt en draait. Het bloed is al gestopt met stromen door mijn aderen. Wanneer ik mijn ogen open is hij weg. Maar dit is geen verbeelding. Dit is de realiteit. Het monster, het is er echt! Ik zak langs de muur naar beneden en kijk naar mijn litteken. Mierda!

Ik gil zo hard ik kan en sla mijn hoofd tegen het muurtje. Ik vervolg het nogmaals en voel warm bloed langs mijn gezicht stromen. Ik zak door mijn knieën en de koppijn en duizeligheid word duizend keer heviger. Ik zie iemand op me aflopen en schuif naar achter "laat me met rust" mompel ik. Ik word opgetild en wat er daarna gebeurt is een zwart gapend gat.

Helloo sunshines❤️

Heavy shit men! Ze heeft iniedergeval wat antwoorden en heeft hij haar gevonden?! En nog steeds niemand die weet wie het is, wat ik ook snap. Maar nog even en het zal duidelijk worden voor jullie. En er komt nog zoveel meer aan. 

2e deel deze minuut hoop dat jullie genoten hebben❣️

Veel succes op school allemaal! Ik moet ook zo gaan. Ik wil nogmaals vertellen dat het me spijt zo lang niet te hebben geplaatst. Mijn motivatie voor dit boek is ook minder gezien de lezers stemmen reacties etcetera dat ik op Mn andere boeken heb. Maar dat ik dit boek leuk ga houden en afmaken is zeker💓 ik hou super veel van jullie mijn lezers!

Dikke kus en knuffel Salma