Hayatın rutin akışında yaşamaya devam ediyordu Kim Taehyung, ta ki gizemli biriyle karşılaşıncaya kadar...
Anlattıkları çok saçmaydı ama tuhaf bir şekilde inanıyordu, ona ve yaşamına dair söylediklerine...
Pencereye çarpmakta olan her yağmur damlası...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Taehyung)- Ya! O yenmez!
Masadaki tabaktan plastik meyveleri alıp yemeye çalışan aptal kıza kızmış ve hemen elindekini almıştım. Neden bu şekilde davrandığını bir türlü anlamıyordum. Bana bakan gözleri dolduğunda kendimi kötü hissetmiştim. Ne olursa olsun karşımdaki bu aptal kıza bağırmamalıydım. İçimdeki bu tuhaf his bana bu kararın en doğrusu olduğunu söylüyordu. Düşüncelerimden ayrılmış ve elini tutmak için uzanmıştım ama geri çekilmiş ve elini tutmama engel olmuştu.
(Taehyung)- Elini yıkayalım.
Yumuşak çıkan ses tonum korkusunu az da olsa giderebilmişti galiba. Yavaşça bileğinden tutup lavaboya götürmüş ve daha sonra elini yıkaması için beklemiştim. Boş boş etrafa bakındığını ve incelemeye başladığını gördüğümde yanına gitmiştim. Elime sabun alıp ellerine sürmüş ve daha sonra durulamıştım. Bu arada beni incelediğini da hissetmiştim. Havluyla elini kurularken sessizliği bozmuştum.
(Taehyung)- Artık sorularımı cevaplamalısın.
-2 Saat Sonra-
Mutfakta bir yandan yemek yaparken bir yandan da leptopa dikkatlice bakan aptal kıza bakıyordum. Her sorduğum soruya ''bilmiyorum'' diye cevaplamıştı. Son çare olarak internetten küçük yaş çocukların izlediği eğitici videolardan açmıştım. Son videoyu da izledikten sonra mutfakta sadece doğradığım salatalıkların sesi kalmıştı. Konuşmaya başladığında işime devam ederken onu dinliyordum.
(Kız)- Neden sustu?
(Taehyung)- Bitti çünkü.
(Kız)- İsmin ne?
Sorduğu soruyla gözlerim onu bulmuştu. Elini çenesinin altına koymuş merakla vereceğim cevabı bekliyordu. Bir kez daha neden bu kadar küçük bir çocuğa benzediğini düşünmeden edememiştim.
(Taehyung)- Sana ne!
(Kız)- Hm! Sana ne.
(Taehyung)- Aptal! İsmim ''Sana ne!'' değil.
(Kız)- Ama sen öyle söyledin.
(Taehyung)- İsmin Taehyung, Kim Taehyung.
(Kız)- Kaç yaşındasın Taehyung?
(Taehyung)- 21
(Kız)- Woa! Çok büyükmüşsün!
(Taehyung)- Senin ismin ne?
Sorduğum soruyla sessizliğe büründüğünde gözlerim tekrar onu bulmuştu. Düşünür gibi bir hali vardı. Verdiği cevap ise beni bir kez daha hayal kırıklığına uğratmıştı.
(Kız)- Yok. Benim ismim yok.
(Taehyung)- Yaşın?
(Kız)- Bilmiyorum
(Taehyung)- Hafızanı kaybetmiş olabilir misin? Yani hiç kaza geçirdin mi?
(Kız)- Sıkışmıştım. Neredeyse nefes alamayacak hale gelmiştim. Çok korkunçtu.
(Taehyung)- Sıkışmış mıydın? Nerede?
(Kız)- Şey, şeyde. Hiçbir yerde!
Verdiği cevap beni hiç tatmin etmemişti. Benden bir şeyler sakladığı belliydi. Nerde sıkışmış olabilir?
Aklıma gelen düşünceler çok saçmaydı. Olamaz değil mi! Böyle bir şey mümkün değil. Başımı sağa sola sallayıp aklımdaki düşünceleri dağıtmaya çalıştım. Yemekler hazır olduğunda masaya iki tabak koyup masayı hazırladım. Her hareketimi dikkatlice izliyordu. Bu hali küçük bir çocuğun birçok şeyi insanları izleyerek öğrendiğini anımsatıyordu.
Yemeğimizi yemeye başladığımızda kısa bir süre bana bakmış daha sonra kaşığını alıp yemeğini yemeye çalışmıştı. Söylediğim gibi sadece yemeye çalışmıştı. Oturduğum yerden kalkıp arkasına geçmiş ve kaşık tutan elini tutup bir kaşık yedirmiştim. İlk defa bir kıza bu kadar yakın olmam bana fazla garip hissettirmişti. Hemen kendimi toparlamış ve geri yerime geçmiştim. İzlediği videoları, benim yaptığım hareketleri çok kısa bir sürede öğreniyordu. ''Bilmiyorum'' diyerek beni kandırabileceğini de düşünmüştüm ama içimdeki bu tuhaf his onun dünyadaki en masum kişi olduğunu söylüyordu. Bu durumda onu yanımda tutmaktan başka ne yapabilirdim ki?
Çubukları tutamadığını görünce ona nasıl tutulacağını göstermiştim. İlk denemesinde başarısız olsa da çok kısa bir sürede çubukları rahat bir şekilde kullanmaya başlamıştı. Yemeğimizi yedikten sonra mutfağı toplamıştım. Salona geçip dağınıklığı toparladık. Biraz dinlenmek için televizyonun karşısındaki koltuğa oturduğumda o da diğerine oturmuş ve konuşmaya başlamıştı.
(Kız)- Bu siyah şey de ne böyle?
(Taehyung)- Televizyon
(Kız)- Ne işe yarıyor?
Anlatmakla uğraşmayıp masanın üzerindeki kumandaya uzanmış ve tuşa basıp televizyonu açmıştım. Ekranda maskeli bir adam kameraya doğru silah doğrultuyordu. Her ne olduysa o anda olmuştu. Kızı birden önüme geçmiş ve bana sarılırken bulmuştum.
Kısa bir bölüm oldu farkındayım. Bu aralar kendimi iyi hissetmiyorum, lütfen kusuruma bakmayın. Kitaplarım okunmuyor, istediğim başarıyı elde edemiyorum ve ben bu bölümleri rahatlıkla da yazmıyorum. Bu sene derslerimde ağır ve ileri ki hayatım için almam gereken önemli kararlar var. Bütün bu sıkıntıların içinde bölüm yazmaya çalışıyorum ve yayınladığımda ise çok az kişi okuyor. Voteden bahsetmiyorum bile. Yapmak istediğim bir şey değil ama bir daha ki hafta sonuna kadar son durumlara bakıp karar vereceğim. For You ve bu kitabımı yayımdan kaldırabilirim. Ya da uzun bir süre bölüm yayınlamam. Lütfen beni anlayışla karşılayın...
