He's Not Like Them [Part 1]

5. Unknown caller

POV Indy

Zodra ik thuis ben, plof ik op de bank en bestel ik wat te eten van het geld wat mijn moeder me had gegeven. Een kleedje erbij, lampjes uit en tv aan. Ik start Netflix op en kijk mijn favoriete serie: The100.

Na een half uurtje gaat de deurbel. Ik schrok me kapot omdat ik net in een spannend stuk van de aflevering zat. Een blonde jongen staat voor de deur en overhandigd mij mijn eten. De geur van pizza zorgt ervoor dat ik honger krijg en mijn buik begint te rammelen. Ik geef de jongen het geld en krijg mijn wisselgeld terug. "Ga je die pizza helemaal alleen opeten of kan ik binnenkomen?" Vraagt hij dan terwijl hij al een stapje richting de deur maakt. Ik kijk hem met een scheef gezicht aan. "Ik eet hem helemaal alleen op." Fluister ik in zijn oor. Snel gooi ik de deur dicht, loop naar de keuken, pak een bord en gooi mijn pizza erop. Mijn telefoon begint te trillen en ik zie dat ik een appje heb gekregen van Eef. Ik eet eerst rustig mijn pizza op. Eef kan wel even wachten. Na mijn pizza ga ik weer op de bank zitten en kijk ik The 100 verder.

Mijn telefoon gaat weer af. Ik schrik me weer een hoedje, maar dit keer omdat ik lag te slapen. Het is een onbekend nummer, zal ik opnemen? Waarom ook niet? Misschien heb ik wel de lotto gewonnen.

"Hallo?" zeg ik heel voorzichtig met een iets wat schoren stem. "Hey." Ik kreeg een schok door mijn hele lichaam. Die stem. Is dat? "Shawn?" Even is het stil aan de andere kant van de lijn. "Yea it's me. How are you?" Hij belt me dus echt. "I wasn't expecting a call from you." Zeg ik zo nonchalant mogelijk. "I told you that I would call you." Ik glimlach. Dat ziet Shawn niet, maar ik denk dat hij het wel doorhad. "That's right. I'm good by the way, how are you?" Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven. Je praat gewoon met een jongen die miljoenen fans heeft. Het is een gewone jongen, maar dan met miljoenen volgers. Waarom vind ik dit zo spannend? "I'm fine." Antwoordt hij dan.

"I wanted to ask you something, Indy." Wat wilt hij me vragen? Waarom wilt hij mij wat vragen? "Allright. Spill it." Ik kan best goed acteren al zeg ik het zelf. "I'm staying in Rotterdam for tonight. Would you mind join me in my hotel?" Vraagt hij dat nou echt? Wat moet ik nou zeggen? Het liefst spring ik nu een gat in de lucht. Waarom wil ik dat? "Yea okay. What time?" Gedraag je Indy. "As soon as possible?" Hij heeft er zin in, hoor. Jeetje. "Yea. I'm coming over. What's the adress of your hotel?" Ik hoop zo erg dat hij me aardig vindt. Of zou hij in elke stad een ander meisje hebben? "I'll text it to you." Dat zien we nog wel. Ik geloof het pas als ik een berichtje heb met het adres. "Okay. See you." Ik kap het gesprek maar af omdat dit toch nergens naar leidt. "Bye."

En ja hoor gelijk krijg ik een berichtje met een adres van een hotel hier in Rotterdam. Dit keer staat er wel een telefoonnummer op mijn scherm. Het is geen Nederlands nummer, dus het moet wel die van Shawn zijn. Ik tik het adres in op GoogleMaps en er staat dat ik maar twintig minuten hoef te fietsen. Zal ik gaan? Waarom ook niet? Ik kan het altijd proberen. Snel ren ik naar boven en trek mijn zwarte, strakke broek aan. Ik pak een shirt die een beetje huid laat zien, maar niet te veel. Ik kam mijn haar uit en spring op de fiets.

Na een half uur fietsen, ben ik dan eindelijk aangekomen in zijn hotel. Ik heb er iets langer over gedaan dan ik had verwacht. Ik had tegenwind. Ik haat wind. Maar in welke kamer zit hij? Ik loop naar de receptioniste en kijk haar in eerste instantie lief aan. "Hallo." Ze kijkt nu pas op van haar computer. "Goedenavond. Kan ik iets voor u doen?" Ik doe mijn haar achter mijn oor en voel dat ik zenuwachtig word. "Ja. Kunt u mij vertellen in welke kamer Shawn Mendes logeert?" Ze kijkt me aan en is even stil. "Dat kan ik helaas niet doen." Dan gaat ze weer door met wat ze dan ook mag doen achter die computer. En nu?

Ik bel Shawn op om het verhaal uit te leggen en om hem om hulp te vragen. "Hey. What's up?" Ik hoor een jongensstem aan de andere kant van de lijn. Het is Shawn. "I'm in the lobby. Which room is yours?" Oké. Dit is het moment waarop hij moet zeggen dat het allemaal een grapje was en dat hij niet met me wou afspreken. "Room 122. It's on the first floor." Eerst kijken, dan pas geloven. "Okay, thanks. I'm coming up." Terwijl ik al bellend naar de lift loop, kijk ik de receptioniste nog even aan zodat ze ziet dat het me ook lukt zonder haar hulp.

Ik zie op het bordje in de lift dat kamer 122 op de eerste verdieping is. Het is een snelle lift, want ik ben er al in een paar seconden. Ik loop langs een aantal deuren. Kamer 119... 120... 121... 122... hier moet het zijn. Ik strijk mijn kleding nog even goed en dan klop ik op de deur. Ik hoor allerlei geluiden uit de kamer komen en dan gaat de deur open. Daar staat Shawn. Hij haalt een hand door zijn haar. "Hey." Hij is het echt en hij heeft niet tegen me gelogen.