He's Not Like Them [Part 1]

72. Just dance

POV Indy

Shawn is vier uur geleden naar het vliegveld vertrokken. Ik zit nu in het lokaal te wachten tot mijn les begint. De school heeft allerlei maatregelingen voor mij genomen: Ik mag altijd vijf minuutjes voordat de bel gaat weg, de docenten helpen me om veilig in het lokaal te zitten voordat de bel gaat en ik mag te laat komen zolang het maar komt doordat ik werd herkent. Ook Shawn en ik hebben een aantal aanpassingen gedaan: we hebben, naast Thimo, nog een extra beveiliger genaamd Jesse ingehuurd en we hebben het huis extra beveiligd. Over Shawn gesproken: hij appt.

-
Shawn: Babyy
Shawn: I forgot to tell you something
Indy: Whattt???
Shawn: I accidentally smashed the new lamp when I left
Indy: Why do you ALWAYS break out stuff
Shawn: I don't ALWAYS break your stuff
Indy: Remember when you cracked my phone screen?
Indy: Remember when you tore my bedsheet apart?
Shawn: Remember that you were moaning my name when I accidentally tore your bedsheet apart?
Indy: 😳😳
Indy: I'll just buy a new lamp
Shawn: 😉
-

Shawn is weg en ik zit hier in het lokaal. Ik moet opletten, maar ik kan mijn gedachten er niet bij houden. Vooral niet na dit gesprek. Telkens als Shawn weg is, voel ik me zo verdrietig. Ik word telkens opnieuw herinnert aan de dag dat hij was vertrokken en niets meer van zich liet horen. Ik weet dat hij het niet weer zal doen, hij houdt van me, maar het idee blijft in mijn achterhoofd spoken. Als ik hem app en hij krijgt het berichtje niet binnen, word ik al helemaal gek. Heeft hij me weer geblokkeerd? Dit was het dan. Hij houdt niet meer van me. Hij gaat me weer verlaten. Een paar seconden later komt dan ook het tweede vinkje tevoorschijn en voel ik weer een gerust gevoel. Hij heeft me niet geblokkeerd.

Vijf minuten voordat de les eindigt, halen Jesse en Thimo mij uit de les. Ze hebben een sleutel gekregen zodat ik alvast het lokaal in kan als er nog geen docent in zit. Dat deden we dus. "Alles goed?" Vraagt Thimo. "Ja, ja. Helemaal top." Verder zeiden ze er niets meer over. Ze weten waarschijnlijk zelf al dat ik het moeilijk heb met het vertrek van Shawn.

Tijdens de biologieles ging mijn telefoon af. "Sorry, sorry, sorry." Ik kan mijn telefoon niet vinden en mijn ongemakkelijke ringtoon bleef maar afgaan. Zodra ik hem dan eindelijk vind, wordt de telefoon ook opgenomen. Ik klikte niet eens op het knopje. "Baby? Are you there?" Hoor je uit de telefoon komen. "I can't talk right now, Shawn." Ik denk dat de helft van de klas alles kon horen. "But I'm so bored. Jeff keeps making those stupid jokes and I'm going insane." De mensen om me heen beginnen te lachen. "Rond je gesprek buiten maar af." Zegt de biologiedocent. Ze kijkt me heel boos aan, dus ik ga zo snel mogelijk naar buiten.

"Shawn? I'm at school right now. I really can't talk." Shawn zegt heel even niets. "I understand, beautiful. I love you." Ik zeg dat ik ook van hem hou en wens hem succes met zijn vlucht. Hij heeft zo veel geluk dat hij WiFi heeft. Hij kan op zijn mist nog een film kijken. Toen we naar Spanje gingen, kon dat niet. En geloof me maar dat zo'n vlucht dan heel langzaam gaat. Tenzij je gaat slapen natuurlijk.

Ik loop met een groot schuldgevoel de klas weer in. Ik zou nu zo graag met Shawn bellen, appen of gewoon uren in zijn ogen staren. Of naar hem kijken als hij ligt te slapen. Dat deed ik vannacht ook. Zijn ogen waren gesloten en hij haalde rustig adem. Hij sloeg op een gegeven moment zijn arm ineens om mij heen. Had ik hem wakker gemaakt? Nee. Hij sliep rustig verder en kroop dichter tegen mij aan. Ik mis zijn stomme gesnurk nu al. Ook al lig ik er soms uren wakker van.