He's Not Like Them [Part 1]

54. Nightmares

POV Indy

Ik begin te gillen en zit rechtop in bed. Het is zes uur, maar we lagen pas om vijf uur in bed. "It's okay. I'm here beautiful." Zegt Shawn gelijk met een Schotse stem. Ik begin keihard te huilen en Shawn legt zijn armen om mij heen en daar schrok ik weer van. "Don't touch me!" Roep ik dan.

"It's me, baby. I'm Shawn." Ik trok het dekbed op tot aan mijn neus. "Indy. It was a nightmare. You're here with me. I'm here." Hij komt dichterbij mij zitten en legt zijn hand voorzichtig op mijn knie. "I'm so sorry Shawn." Huil ik dan. "It's okay. It's okay, babygirl." Fluistert hij weer in mijn oor. We gaan weer samen liggen en Shawn legt heel beschermend zijn arm om mij heen. "I promise that one day I'll be around, I'll keep you safe, I'll keep you sound. Right now it's pretty crazy and I don't know how to stop or slow it down. Hey. I know there are some things we need to talk about. And I can't stay. Just let me hold you for a little longer now. Take a piece of my heart and make it all your own. So when we are apart. You'll never be alone. You'll never be alone." Zingt hij zachtjes. Hierna viel ik weer in slaap.

Midden in de nacht schrok ik weer wakker. "Are you okay?" Vraagt Shawn gelijk. "I..." Ik kon mijn zin niet afmaken en rende naar het toilet. Ik legde mijn handen op de toiletbril, knielde hiernaast en begon met spugen. Shawn haalde mijn lange haren voor mijn gezicht vandaan en hield het vast terwijl hij over mijn rug wreef. "Throw it out, babygirl." Zegt hij dan. Er lijkt geen einde aan te komen. Ik word misselijk als ik eraan denk dat ik spuug.

Als het einde dan eindelijk is aangebroken, veeg ik mijn mond af. Ik drink een slokje water uit de kraan en lach dan naar Shawn. "I ate something wrong." Grap ik dan. "I saw that." Zegt hij met een grote glimlach. Zonder ook maar iets te zeggen loop ik weer naar ons bed. Ik ga erin liggen en sluit mijn ogen. Ik voel me nog steeds misselijk.

In de middag werd ik wakker. Shawn was al weg. Hij lag niet meer naast me in bed. Ik voelde een enorme paniek in mijn lichaam. Heeft hij me weer verlaten? Voorzichtig stapte ik de kamer uit, liep door de gang en liep nog zachter de trap af. Toen ik beneden aankwam, zag ik Shawn die probeerde een belangrol uit te rollen. Ik rende zachtjes maar hem toe en knuffelde hem. "Goodmorning, beautiful." Zegt hij dan lachend. "Goodmorning." Fluister ik terug.

"Is everything allright? How do you feel?" Vraagt hij dan weer. Ik kan hem niet vertellen dat ik dacht dat hij was vertrokken. Het zou zijn hart breken. "A lot better than last night. Can I help you?" Vraag ik. Hij knikt en geeft mij instructies. Samen plakken we het behang op de muur en Shawn geeft een kusje in mijn nek. "We're a great team." Zeg ik dan. "Yes, we are." Lacht hij.