Zoete wraak

Hoofdstuk 22

Lily stond recht in haar bedje ons met haar ondeugende pretoogjes aan te kijken. Haar ondeugende pretoogjes die ik zo had gemist. Ik wist niet hoe snel ik bij haar bedje moest komen en het rekje omlaag moest doen. Meteen werden haar kleine armpjes om mijn nek geslagen. Werd haar hoofdje op mijn schouder gelegd. Er was zo ontzettend veel wat ik tegen mijn knuffelbeertje wou zeggen maar ik kreeg de woorden niet over mijn lippen. Tranen vloeiden daarentegen rijkelijk. Het leek wel of alles er in één keer uit kwam. De angst, de zorgen, het verdriet, de spanningen binnen mijn huwelijk. Lily voelde dat ik huilde. Dit was een eigenschap die ze duidelijk van haar vader had. Ook hij voelde mijn gevoelens altijd haarscherp aan. Ik kon niets verborgen houden voor vader en dochter. Lily had dat nu al ijzersterk en ze was pas 4. Dat beloofde nog wat voor de toekomst. Lily haalde haar hoofd van mijn schouder en veegde met haar kleine duimpje zachtjes de tranen één voor één uit mijn gezicht. "Mama niet huilen. Lily vind je lief." Ik baalde dat ik haar door al de slangetjes waar ze nog aan vastgekoppeld zat niet uit haar bed kon tillen. Haar niet echt kon knuffelen. "Mama vind jou ook lief, knuffelbeertje." Wolfs was ondertussen de arts gaan halen. Een andere arts. De arts die mij betast had hoefde niet in de buurt van mijn kind te komen. Mij had hij aan kunnen raken maar 1 stap in de buurt van mijn dochter betekende zijn einde. Als het om mijn meisje ging was ik overal toe in staat. Was niets me te gek. En zou ik zelfs iemand kunnen vermoorden. Het was daarom heel verstandig van Wolfs dat hij om een andere arts had gevraagd. Deze, gelukkig vrouwelijke, arts knielde bij het bedje van Lily neer. "Hee meisje. Ik ben dokter Jennifer. Kun je mij vertellen hoe jij heet?" Mijn meisje knikte stellig. "Ik heet Lily Faith Wolfs!" Wist ze precies wat haar naam was. "Wat heb jij prachtige namen zeg! En hoe voelt Lily zich? Heb je ergens pijn?" Mijn Lily was, net als ik, een bikkel dus ik was benieuwd wat ze zou antwoorden. Het verbaasde me helemaal niets dat ze haar hoofdje schudde. "Nee, dokter. Lily heeft nergens pijn. Lily heeft alleen pijn in haar hartje." Ik voelde mijn moederhart breken. Ik had liever een gebroken hart dan mijn kleine meid. "Kun je Jennifer vertellen waarom je pijn in je hartje hebt? Dan kan Jennifer je misschien helpen de pijn weg te halen." Ik zag tranen in de ogen van mijn dochter verschijnen en vocht tegen mijn eigen tranen. De vertrouwde armen van Wolfs werden troostend om me heen geslagen. In plaats van troostend werkte het averechts en vulde mijn gesnik de kamer. "Gaat het mevrouw Wolfs?" "Eva.." Wist ik met moeite uit te brengen. "Het gaat wel. Dank u wel." Jennifer glimlachte naar me. "Dank JE wel, Eva." Ze richtte zich weer tot Lily. "Je kunt Jennifer alles vertellen, Lily. Jennifer wil je heel graag helpen." Lily knikte. "Kun je die slangetjes weghalen, Jennifer? Lily heeft nergens pijn. Ik wil mijn mama knuffelen. Zonder die stomme slangetjes. Ze doen Lily pijn." Ik glimlachte door mijn tranen heen that's my girl! Ze is wakker en die slangetjes moeten meteen weg! Jennifer bekeek de apparaten. "Jennifer gaat de slangetjes weghalen. Lily doet het super goed! Je hebt ze niet meer nodig hè, meisje?" Lily schudde bevestigend haar hoofd en Lily werd los gekoppeld van alle apparatuur waar ze de afgelopen week aan vast had gezeten. Ik was zo vreselijk trots op mijn kind. Lily gaf geen kick. "Wat ben je een stoere meid, Lily!" Complimenteerde Jennifer haar. "Lily is net zo stoer als mama! Mijn mama werkt bij de politie! Net als mijn papa! Maar Lily lijkt op mama! Lily wil later net als mama bij de res..." Ze keek vragend naar mij. "Hoe heet dat ook alweer, mama?" Ze vond recherche een moeilijk woord en daar kon ik haar geen ongelijk ingeven. Ik glimlachte lief naar haar. "Recherche, schatje. Papa en mama werken allebei bij de recherche." "Ja dat ja." Keek ze trots naar Jennifer. "Dan snapt Jennifer wel dat je zo'n stoere meid bent! En je lijkt inderdaad heel erg veel op je mama!" Iedere keer als iemand bevestigde dat mijn meisje op me leek voelde ik me glimmen van trots. Natuurlijk zag ik zelf de gelijkenissen ook. Het was overduidelijk dat Lily mijn dochter was. Ze had mijn ogen. Ze had mijn haarkleur. Ze had mijn neus en mijn mond. Maar het voelde toch stiekem heel fijn als het anderen ook opviel dat Lily mijn vlees en bloed was. "Jennifer?" Begon Lily's lipje te trillen. "Lily mist Pinkie." Jennifer pakte een stoel en ging voor haar bedje zitten zodat ze haar beter aan kon kijken. "Wie is Pinkie, lieve schat?" De eerste traan liep over haar wangetje. "Mijn knuffel. Mijn roze knuffel paardje. Lily heeft gezien hoe Dave hem kapot heeft gesneden met een mes. Lily kan niet slapen zonder Pinkie." Ik voelde een traan van Wolfs in mijn haren vallen. "Zal papa naar de stad rijden om een nieuwe voor zijn prinsesje te kopen?" Lily's gezicht klaarde meteen weer op. "Wil papa dat doen voor Lily?" Hij liet mij los en knielde bij het bedje neer. "Natuurlijk wil papa dat voor je doen, prinses. Papa doet alles voor je. Het is dan niet dezelfde die je had hè, prinses?" Was Wolfs eerlijk dat haar geur er natuurlijk niet aan zou zitten. Lily veegde de tranen uit haar gezicht. "Dat weet, Lily, papa. En dat vind Lily niet erg. Lily wil Pinkie." Hij drukte ons beide een kus in onze haren en verliet de kamer om een nieuwe my little pony knuffel voor onze dochter te gaan kopen.