Zoete wraak

Hoofdstuk 24

Het enige geluid wat de ziekenhuiskamer vulde was het getik van de klok. Lily zat op mijn schoot. Ze wou Jennifer vertellen waarom ze een zeer hart had maar ze was net als ik een binnenvetter. Ze sprak niet graag over haar gevoelens. "Lily." Deed Jennifer een nieuwe poging. "Je kan Jennifer alles vertellen. Jennifer wil de pijn proberen uit jouw hartje te halen. Kun je me vertellen hoe je van school werd gehaald?" Ik hield Lily dicht tegen me aan sloot mijn ogen. Die bewuste dag stond waarschijnlijk voor de rest van mijn leven op mijn netvlies gebrand. En op die van mijn meisje. Ik had geen idee wat er gebeurd was maar haar gesnik zei me dat het voor haar ook geen fijne herinnering was. "Dave..." Begon ze voorzichtig te praten. Sussend drukte ik kusjes in haar haren. "Lily ging plassen en zag hem bij de wc staan. Hij zei dat ik met hem mee moest gaan. Ik zei dat ik dat niet wou want ik mag van mijn papa en mama niet met vreemde mensen mee." Ze klampte zich aan me vast en ik trok haar zo mogelijk nog dichter tegen me aan. "Hij zei dat als ik niet mee zou gaan hij mijn mama dood zou maken. En dat wou Lily niet. Lily houdt van mama. Hij zei dat als ik lief mee zou lopen hij mijn mama niets zou doen. Ik liep dus maar lief met hem mee. Ik werd achter in een busje gesleurd. Het was donker. Lily zag niets. Dat maakte Lily bang. Omdat Lily niets zag en de bus hard reed was Lily misselijk." Ik voelde aan haar dat het volgende stukje moeilijk werd om over te praten. "Lily wil Pinkie. Lily wil Pinkie." Ik voelde me machteloos maar gelukkig kwam op dat moment mijn redder in nood de kamer binnen met een nieuwe Pinkie Pie knuffel. Wolfs knielde naast de stoel neer en overhandigde onze dochter haar nieuwe knuffel. "Kijk eens mooie prinses van papa." Lily drukte de knuffel tegen zich aan. "Dank je wel, papa. Lily is er heel blij mee." Ik had geen idee waar Wolfs zo snel een nieuwe knuffel vandaan had getoverd. Waarschijnlijk had hij meerdere verkeersregels overtreden om zo snel mogelijk bij de stad te komen maar dat maakte me niets uit. Hij had onze dochter beloofd een nieuwe knuffel te halen en als hij onze dochter iets beloofd dan doet hij dat ook. Hij trok er een stoel bij en sloeg steunend zijn arm om me heen. Lily legde haar hoofd op het hoofd van haar knuffel. "Lily moest spugen. Meteen stopte de bus en kwam Dave naar me toe. Hij zei me dat ik erg stout was en heeft me toen geslagen. Heel hard op mijn wang. De deuren gingen weer dicht en hij reed verder. Ik was nog steeds misselijk en deed mijn best niet opnieuw te gaan spugen. Dat lukte niet en Lily kreeg opnieuw een klap." Ik voelde aan alles dat ze zo in een vreselijke huilbui zou belanden. Ze haalde haar hoofd van Pinkie en keek naar Jennifer. "Mag Lily slapen? Lily is zo vreselijk moe. Lily wil niet meer praten over Dave. Niet nu. Lily wil slapen. Bij mama. Niet in bed." Jennifer knikte. "Natuurlijk mag jij slapen, meisje. Het is genoeg geweest voor nu. Beloof je dat als je weer wil praten je op de rode knop bij je bedje drukt? Dan komt Jennifer praten. Je hebt het heel erg goed gedaan, grote meid." Lily knikte. "Dat belooft Lily." Jennifer liet ons, voor nu,alleen. Lily nestelde zich diep in mijn armen en zachtjes streelde ik door haar haren heen. "Ze slaapt al." Hoorde ik Wolfs nog geen minuut later zeggen. "Zal ik haar in haar bedje leggen?" Resoluut schudde ik mijn hoofd. "Nee, dat hoeft niet. Lily wil graag bij me liggen en ik vind het ook fijner haar nu in mijn armen te hebben. Mocht ze een nachtmerrie krijgen kan ik haar meteen troost bieden." Wolfs pakte het dekentje uit het ziekenhuis bed en stopte Lily zorgvuldig in. Hij aaide kort over haar hoofd en liet zich weer op de stoel naast me zakken. Ik twijfelde even maar liet toch langzaam mijn hoofd op zijn schouder rusten. "Ik moet je nog bedanken dat je me gered hebt bij die arts. Als je hem niet neer had geslagen had hij zijn hand in mijn truitje gestoken." Ik kneep mijn ogen dicht om tranen te voorkomen en voelde hoe hij zijn arm om mijn schouder legde. "Gek." Drukte hij een kusje in mijn haren. "Daar hoef je me toch niet voor te bedanken? Je bent mijn meisje, ik hou van je. Dat we nu door een zware periode gaan wil niet zeggen dat ik jou aan je lot over zal laten. Dat ik het tolereer dat jou onrecht aan wordt gedaan. Dat ik het tolereer als er iemand met zijn poten aan mijn meisje zit. Hij is een klootzak en dat zou ik ook zijn geweest als ik hem zijn gang had laten gaan. Niemand komt op wat voor manier dan ook aan jou, Eef. Altijd zal ik jou beschermen met mijn leven." "Ik wil niet dat we door een zware periode gaan.." Rolde er langzaam een traan over mijn wang. "Ons huwelijk was altijd zo goed. Zo stabiel. Niets of niemand kreeg ons klein. En moet je ons nu zien? Ja, we gaan voor elkaar door het vuur en we weten van elkaar dat we nog van elkaar houden maar voel jij het nog? Voel je nog die diepe, onvoorwaardelijke liefde die we altijd voor elkaar gevoeld hebben? Ik hou van jou maar ik weet niet of ik dat op dit moment nog heel diep voel. Er is zo vreselijk veel gebeurd." Meer tranen baanden zich een weg naar beneden. "En nee, ik wil je voor geen goud kwijt. Ik moet er niet aan denken om jou met een andere vrouw te zien. Maar als we elkaar niet willen verliezen moet er iets gebeuren, Flo. Moeten we de liefde voor elkaar weer zien te ontdekken. Ik wil opnieuw ontdekken waarom ik ook alweer zo ontzettend verliefd op je ben geworden. Waarom ik ook alweer zo ontzettend veel van je hou." Langzaam werden alle tranen uit mijn gezicht gehaald. "Ik begrijp heel erg goed wat je bedoeld. Ja, ik hou ontzettend veel van jou. Maar die diepe, onvoorwaardelijke liefde waar jij het over hebt lijk ik, op dit moment, ook een beetje kwijt te zijn geraakt. Maar ik geloof in ons. Mijn liefde voor jou is sterker dan wat dan ook en nooit zal ik stoppen met voor jou te vechten. Hoe diep we ook in het dal zitten. Wij horen bij elkaar, Eva. Wij komen hier samen sterker uit." Lily bewoog onrustig. Wolfs legde geruststellend zijn hand op de rug van onze dochter die meteen rustig werd. Ik legde mijn hoofd weer op zijn schouder en drukte een kusje in zijn nek. Ik zou de gelukkigste vrouw op aarde moeten zijn nu mijn dochter veilig in mijn armen lag maar ik voelde me vreselijk. Het was altijd mijn grootste nachtmerrie geweest dat mijn huwelijk met Wolfs in zwaar weer terecht zou komen. Een nachtmerrie die nu werkelijkheid was en waarvan ik hoopte dat ik er snel uit zou ontwaken..