Zoete wraak

Hoofdstuk 24

Een loodzware week kroop tergend langzaam aan me voorbij. Lily was uit het ziekenhuis ontslagen en had er lichamelijk, godzijdank, helemaal niets aan over gehouden. Geestelijk was een heel ander verhaal. Lily was mijn Lily niet meer. Mijn lieve, vrolijke, spontane Lily was veranderd in een kwetsbaar, bang, onzeker meisje. Wolfs en ik hadden van Mechels voor onbepaalde tijd vrijaf gekregen en dat was maar goed ook. Nog geen seconde kon Lily zonder me. De hele dag zat ze op mijn schoot geplakt. Naar de wc gaan was voor mij een drama. Hoe lief Wolfs ook voor haar was, het was mama voor en mama na en als mama weg was werd er gehuild en geschreeuwd tot mama weer in zicht was. Er werd ook niet geslapen zonder mama dus lag Lily al 3 nachten bij mij in bed en sliep Wolfs, om Lily en mij de ruimte te geven, al 3 nachten in de logeerkamer. Tot mijn grote angst had ik hem niet gemist in mijn bed. Ik begon me af te vragen of mijn liefde voor hem helemaal was verdwenen. Maar veel tijd om er over na te denken had ik niet. Lily slokte al mijn aandacht op en dat sloopte me. Ik kwam nergens anders meer aan toe dan Lily. Op dit soort momenten baalde ik dat ze ook in haar karakter mijn mini versie was. Behalve wat er in het busje was gebeurd had ze nog geen woord los gelaten. Niet tegen Jennifer, niet tegen Marion, die ook een dappere poging had gedaan en niet tegen Wolfs en mij. Ik hoopte vurig dat ze wél zou gaan praten en niet alles jaren op bleef kroppen zoals ik had gedaan. Ik keek op mijn wekker en zuchtte. Lily lag, gelukkig, vredig te slapen naast me maar ik had nog geen oog dicht gedaan. Met de gedachte dat een glas water misschien zou kunnen helpen slofte ik langzaam naar de keuken van de Ponti. De keuken waar Frank jaren geleden ineens in mijn hoofd had gezeten. Ik pakte een flesje water uit de koelkast, ging aan de tafel zitten en veegde met mijn vinger wat stof weg. Het was duidelijk te zien dat we al de hele week niets in het huishouden hadden gedaan. Ik staarde naar het stilstaande water in mijn flesje en hoopte stiekem nog steeds dat Frank opnieuw in mijn hoofd zou zitten. "Waar ben je als ik je nodig heb, klootzak?!" Gooide ik mijn frustraties er onbedoeld uit. "Ik sta achter je!" Ik sloeg een gil en draaide mijn hoofd. "Jezus, Wolfs! Moest dat?!" Hij gooide zijn handen in de lucht. "Je riep me toch?" Woest sprong ik van mijn stoel. "Voelde je je aangesproken joh?! Ik weet niet sinds wanneer ik jou een klootzak noem maar dat heb ik nog nooit gedaan." Hij zuchtte. "Wel waar. Als we ruzie hebben noem je me wel eens zo." Geërgerd greep ik mijn flesje water van de tafel en nam een grote slok om hem vervolgens weer op de tafel te smijten. "Je bent erg kinderachtig bezig! Wat doe je eigenlijk hier?!" Een nieuwe zucht verliet zijn mond. "Ik kon niet slapen en hoorde je naar beneden gaan en toen dacht ik." "Laat ik mijn vrouw maar eens gaan controleren!" Onderbrak ik hem. Hij schudde resoluut zijn hoofd. "Nee, Eva, dat dacht ik helemaal niet." "Ooh gaan we me nu ineens, Eva, noemen?!" Sloeg ik mijn armen over elkaar. Als ik had geweten dat het hier op uit zou draaien was ik bij mijn meisje in bed gebleven. "Jij noemde me toch een klootzak?" "Jij voelde je aangesproken!" Sneerde ik terug. "Ik had het niet over jou als je het perse wil weten en het valt me erg van je tegen dat je dacht dat het wél over jou ging! Weet je, Wolfs?" Was ik er echt helemaal klaar mee. "Dat hele huwelijk van ons begint me steeds meer tegen te staan! En om heel eerlijk te zijn, heb ik je nog geen seconde gemist in die 3 dagen dat je nu in de logeerkamer slaapt. En dat maakt me bang, Floris! Doodsbang! Ik voel het niet meer. Het is weg. Maar ik wil niet dat het weg is. Wat moeten we nou doen?! Wat moeten we toch doen?" Ik hoorde hoe Lily moord en brand begon te schreeuwen en snelde de trap op naar boven. Lily was op dit moment belangrijker dan Wolfs.