Zoete wraak

Hoofdstuk 25

De spanning aan de ontbijttafel was om te snijden. Ik probeerde een boterham voor Lily te smeren maar dat werd me niet echt gemakkelijk gemaakt. Bij iedere beweging die ik maakte klampte Lily zich meer en meer aan me vast. Doodsbang dat ik haar zou verlaten. "Lily.." Zuchtte ik zachtjes. "Zo kan mama je broodje toch niet maken? Laat mama maar heel even los." "Nee!" Werd er meteen paniekerig geschreeuwd. "Lily laat mama niet los! Mama moet bij Lily blijven!" Ik probeerde zachtjes haar armpjes van me los te maken. "Liefje, als je mama los laat zit je nog steeds bij mama op schoot." Ik wist nu al dat dit zinloos was. Ik kon al dagen nauwelijks iets doen door mijn doodsbange kleuter. Ze sloeg haar armen zo mogelijk nog steviger om me heen. "Zal ik haar boterham smeren?" Probeerde Wolfs goed te doen. "Nee!" Blafte ik hem onterecht af. "Dat kan ik heel goed zelf!" Ik wist dat het bijna onmogelijk was een boterham voor Lily én voor mezelf te maken maar ik was te koppig en te trots om de hulp van Wolfs te aanvaarden. Na onze echtelijke ruzie vannacht hadden we elkaar niet meer gesproken. "Doe nou niet zo vreselijk eigenwijs en laat je me je helpen." "Waarom zou ik, Wolfs?!" Ik liet me niet uit het veld slaan en deed een nieuwe poging. Maar die mislukte gruwelijk. Het mes kletterde op de grond en ik zag Wolfs al opspringen om hem op te rapen. "Zitten blijven!" Blafte ik hem opnieuw onterecht af. "Ik kan dit héél erg goed zelf." Hij ging weer zitten en keek me aan. "Prima. Dan moet je het zelf maar weten." "Papa en mama ruzie. Papa en mama geen ruzie maken. Ruzie niet lief. Lily is bang voor ruzie." Ze begon te schreeuwen en sloeg haar handjes voor haar oren. "Heb je nu je zin?!" Schreeuwde ik boven Lily's geschreeuw heen. "Tuurlijk, geef mij maar de schuld. Weet je wat het met jou is Eva van Dongen, je bent een egoïst! Je kind heeft honger maar jij bent te trots om mijn hulp te aanvaarden! Je bekijkt het maar lekker! De hele dag doe ik niets meer voor je! Je ziet maar hoe je je red!" Hoewel het me normaal kippenvel bezorgde als hij mijn meisjesnaam gebruikte gaf het me nu gek genoeg een soort van opluchting. Alsof ik weer zo wilde heten. En hoewel hij normaal meteen van mij als weerwoord kreeg dat ik Eva Wolfs heette deed ik dat nu niet. Ik schoof het bord met het broodje kwaad naar achteren en drukte Lily stevig tegen me aan. Langzaam wiegde ik haar heen en weer in de hoop haar te sussen. In de hoop mezelf rustig te krijgen. Mijn hart ging als een bezetene tekeer. Maar ik kreeg Lily niet rustig. Ik kreeg mezelf niet rustig. De hand van Wolfs op mijn schouder, die blijkbaar al wel rustig was, maakte het alleen maar erger. Meteen schudde ik hem wild van me af. "Raak me niet aan! Ik meen het, Wolfs! Blijf van me af!" De angstige ogen van Lily brachten me terug op aarde. "Mama niet schreeuwen. Ruzie niet lief." Ik sloot mijn ogen en haalde een paar keer diep adem waardoor ik de ergste woede, voor nu, uit mijn lichaam voelde glijden. "Mama vind ruzie ook stom, lieverd, maar weet je? Ruzie is niet altijd te voorkomen. Soms hebben grote mensen ruzie nodig." "Vinden papa en mama elkaar dan nog steeds lief?" Zocht Lily bevestiging dat Wolfs en ik niet uit elkaar zouden gaan. Waar ik mijn woorden overwoog was Wolfs meteen heel duidelijk in zijn standpunt. "Papa en mama vinden elkaar altijd lief, prinses." "De ouders van Niek wonen niet meer samen. Blijven jullie wel in 1 huis wonen, papa? Lily kan niet zonder papa en mama." Was Lily nog alles behalve gerust gesteld. Wolfs drukte een kus in Lily's haren. "Daar hoef jij je helemaal geen zorgen over te maken, prinses. Je zult het nooit zonder papa en mama hoeven te doen. Papa en mama zullen altijd van je blijven houden." Ik slikte mijn tranen weg. Ook Wolfs was blijkbaar niet meer zo zeker over ons huwelijk. Hij gaf haar niet de bevestiging waar ze om vroeg. Hij probeerde haar wel gerust te stellen en ik was blij dat hij die taak op zich had genomen. Ik kon haar twijfels op dit moment niet bij haar weg nemen.