Zoete wraak

Hoofdstuk 28

Zo bleven we een tijdje veilig in elkaars armen zitten. Beide bang om de ander los te laten. We wilden het niet toegeven maar we waren doodsbang voor wat de toekomst ons zou brengen. Diep in ons hart wilden we niets liever dan hier de draad weer oppakken alsof er niets was gebeurd. Diep in ons hart wisten we ook dat dat, hoe graag we dat ook wilden, niet ging lukken. Er was té veel gebeurd. We waren beide de liefde voor elkaar, deels, kwijt geraakt. Het kostte tijd om dat weer terug te vinden. Tijd om te ontdekken óf we die liefde nog terug konden vinden. Ik hoopte met heel mijn hart dat dit een nieuw begin voor ons was. Een pril begin, daar was ik me heel bewust van. 1 verkeerd woord en we zouden weer van voor af aan kunnen beginnen. Ik wou Eva niet loslaten maar ik wist dat ik zo moest. We hadden ook nog een klein meisje zitten beneden. Een klein meisje die ons ook heel hard nodig had. "Ik mis je zo Eef.." Fluisterde ik meer tegen mezelf dan tegen haar. "Ik jou ook..." Fluisterde ze breekbaar terug. Langzaam verslapte ik mijn grip en liet ik haar met enige tegenzin los. Ze ging langzaam zitten en boog haar hoofd. "Er is veel wat we moeten bespreken. Wie gaat er waar wonen. Hoe doen we dat met werk. Hoe regelen we de omga..." "Eva stop!" Onderbrak ik haar. "Wil je..." Ik kreeg de woorden niet over mijn lippen. "Wil je scheiden?" Langzaam schudde ze haar hoofd. "Ik niet. Jij. Ik heb je geslagen. Als jij mij zou slaan zou ik meteen bij je weg gaan. Dus ik snap heel goed dat je nu van me wil scheiden." "Eva toch.." Zuchtte ik zachtjes. Ze keek me niet-begrijpend aan. "Wil je niet van me scheiden?" Ik tilde met mijn vinger haar kin op en keek haar diep in haar prachtige ogen. Haar ogen waar ik normaal altijd in verdronk. Behalve nu. Ik voelde het niet. Ik voelde helemaal niets. "Nee, Eef, ik wil niet scheiden. Ik.." Ik slikte de brok in mijn keel weg. Ik kreeg die 4 woordjes die ik tot voor kort dagelijks meerdere malen tegen haar zei niet eens meer over mijn lippen. "Ik wil je niet kwijt." Wist ik dat ze daar mee wel zou begrijpen wat ik bedoelde. "Ik jou ook niet. Het spijt me zo, Floris. Vergeef me alsjeblieft." Ik knikte onzichtbaar dat het haar niet hoefde te spijten. Dat ik niet boos was. Niet meer. Ik kon niet lang boos blijven op haar. "Waar is Lily?" Wou ze het er duidelijk niet meer over hebben. En ik was het met haar eens. Het was genoeg geweest voor nu. "Beneden op de tablet. Ik wou niet dat ze je zo kwetsbaar zag. En ik dacht dat je het zelf ook niet prettig zou vinden." Ze schudde zacht haar hoofd. "Dat klopt. Dank je wel. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" Ik grinnikte zachtjes. "Ik heb haar gezegd dat ze op de tablet mocht, op YouTube. En ik heb haar beloofd dat alles goed zou komen met jou. Dat ik zo naar beneden zou komen met jou. En dat we vandaag iets leuks zouden gaan doen. Ga alsjeblieft met ons mee, Eef." Ik zag haar twijfelen. "Het zal ons goed doen, Eef. Het zal Lily goed doen. Het zal jou en mij goed doen. Ik wil ons niet nog verder verliezen." Benadrukte ik dat nogmaals. "Het spijt mij ook. Ik had je niet mogen..." "Het is goed, Wolfs." Onderbrak ze mij nu. "Ik had het verdiend. Had ik maar niet moeten denken dat ik het alleen wel zou kunnen. Wil je alsjeblieft weer voor me zorgen vandaag? Wat klinkt dit vreselijk afhankelijk zeg." Wist ik heel goed dat dit niets voor haar was. Ze was veel te trots om om hulp te vragen. Ik was dan ook, stiekem, maar wat trots op haar dat ze het toch gedaan had. Ik glimlachte naar haar. "Je bent niet afhankelijk. Het is normaal dat ik voor je zorg. Je bent mijn vrouw. Gisteren was een fout. Ik laat het niet meer zo ver komen, Nooit." Ze glimlachte terug. "In dat geval ga ik vandaag graag met jullie mee iets leuks doen."