Mam wrażenie, że nauczyłam się ważnej rzeczy dzięki temu opowiadaniu. Nigdy aż tak bardzo nie roztrząsałam tego, jak to, co piszę może pływać na odbiorców. Oczywiście nie miałam w zamiarze szerzenia zdania, że najlepszym sposobem na ból i wyjście z choroby jest zwyczajne odejście z tego świata i mam nadzieję, że ludzie jednak zauważą to, że wszystko to jest jedynie fikcją literacką. Ale byłam odrobinę zaskoczona i po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu, że wszyscy ludzie są inni. Nie wzięłam pod uwagę tego, że mogą znaleźć się ludzie słabsi psychicznie ode mnie.
Nie mniej jednak miałam dużo zabawy przy tworzeniu tego opowiadania i odnoszę wrażenie, że dużo mi pomogło. Nie chciałabym nikogo pouczać i mówić, że wszystko będzie dobrze, bo to najgorsze co mogłabym powiedzieć. Mam tylko nadzieję, że będziecie się jakoś trzymać. Mniej lub bardziej ale zawsze jakoś.
Nie oszukujmy się nie była to historia usłana różami i nie ukazywała dobrych wzorców postępowań, więc mam nadzieję, że nikt nie postanowi tego nad interpretować. Była to tylko raczej chwilowa próba ucieczki od prawdziwego świata, a to jest w tym wszystkim najprzyjemniejsze.
Trzymajcie się!
CZYTASZ
If I get a little prettier
Teen FictionDrogi Tobiasza i Antoniego rozchodzą się po tym jak matka jednego z nich nakrywa ich w intymnej sytuacji. Chłopcy mieli nie spotkać się już nigdy, a ich rodzice mieli tego dopilnować. Życie przybiera jednak inny bieg i któregoś dnia wpadają na siebi...
