Kimsesiz

"Ne yani?" dedi şaşkınlıkla. "Hiç hayalinin olmadığını mı söylüyorsun?"

Cevap vermedim. Başarılı biri olmak zaten yeterince güzel bir hayal değil miydi? Nasıl olur da bunu 'hiç' sınıfına koyardı?

Benim cevap vermediğimi görünce gözlerini tavana dikti ve o da sustu. bir şeyler üzerine kafa yorduğu belliydi ve bu haliyle o kadar çekici görünüyordu ki. Tıpkı reklam ve kliplerdeki yakışıklı erkekler gibi. kusursuz.

"Peki ya sen?" diye sorunca konuşmak istediğimi fark ettim. Ben hep sussam da onun sürekli konuşmasını istediğimi. "Senin bir hayalin var mı?"

Kahverengi gözlerini tavandan ayırdı ve başını yavaşça bana çevirdi. Bir süre gözlerini gözlerime diktikten sonra derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı. "Hiçbir şeyi kafama takmayacak kadar özgür olup, bir başak tarlasında uzanmak istiyorum. Akşama kadar. İster gölge olsun, ister güneşte kavrulayım."

Kaşlarımın çatıldığını hissedebiliyordum. "Bu nasıl bir hayal?" diye sitem etmekten kendimi alamadım. "Bunu her zaman yapabilirsin."

"Hayır." dedi başını tekrar tavana doğru çevirerek. "Her zaman yapamam. Şu an özgür değilim. Sadece orada olmanın huzurunu yaşayacak kadar özgür değilim. Bunu şu an yaşayamam."

Yaklaşık bir dakika boyunca ikimiz de sessiz kaldık. Ardından ağzımı açıp tekrar konuştum. "Peki, hayalin bu başak tarlasında tek başına uzanmak mı?"

Başını tekrar bana çevirdi ve gözlerini tekrar gözlerime dikti. "Hayır." Gözleri fazla mı kavurucuydu, bana mı öyle geliyordu? "Bir de yanımda sevdiğim olmalı."