//Aşkın her hali sensin… //
Duygu gözlerini açtığında Emir’in kendisini izlediğini görünce yüzünde oluşan kocaman gülümsemeye engel olamamıştı…
“Günaydın sevgilim…” diyen Emir’in dudaklarına bıraktığı sıcak öpücüğün ardından ona sarılıp “Off hayır günaydın olmasın lütfen, buradan gitmek istemiyorum…” diyerek sitem eden Duygu, yataktan kalkmayı gerçekten de istemiyordu…
Emir karısının kokusunu içine çekerken bir yandan da saçlarını okşamakla meşguldü.
“Benim için hava hoş, önümüzdeki 100 yılı burada seninle geçirebilirim…” deyip muzipçe sırıtan Emir’in sözleri Duygu’yu utandırmıştı bu kez. Başını onun boynuna gömüp yüzünü saklarken dün gece yaşadıkları aklına gelince istemsizce gülümsemişti…
Bu sabah hiç olmadığı kadar mutluydu… Ömrü boyunca Emir’le uyumak ve onunla uyanmak istiyordu. Hatta ondan bir saniye olsun ayrılmak istemiyordu.
Emir’de ondan farklı değildi… Hayatında hiç kimseye böylesine değer vermemiş, böylesine sevmemişti. Duygu onun için bambaşkaydı… Onsuz değil bir ömrü bir anını bile geçiremeyeceğini anlamıştı artık. Hele de dün geceden sonra ayrılığın a’sına bile müsamaha göstermeyecekti…
Dün gece aklına gelince başka bir ayrıntıyı hatırlayıp gülümseyerek “İlk olduğumu bilmiyordum…” dedi. Duygu başını kaldırıp anlamadığını belli eden gözlerle ona bakmıştı ilk önce. Ne dediğini anladığındaysa gözlerini kısıp Emir’in omzuna sıkı bir yumruk indirmişti…
“Beni ne sanıyorsun sen! Tabii ki de ilk olacaksın… İlk ve son…”
“Aksi imkansız zaten…” diyerek kızgın karısını tekrar kollarının arasına alan Emir’in keyfi fazlasıyla yerindeydi…
Duygu yavaşça ayağa kalkıp çarşafa sarınınca Emir bu ayrılıktan rahatsız olduğunu belli eden bir yüz ifadesi ile “Nereye?” diye sormuştu.
“Acıktım, kahvaltı hazırlayacağım. Sen uyu çağırırım seni…” diyerek kendi odasına geçince Emir gülümseyerek Duygu’nun yastığını kendine çekip, sarılarak gözlerini kapamıştı…
***
“Aşkım enfes bi kahvaltı seni bekliyor…” diyerek odaya girdiğimde Emir’i yatağında göremeyince şaşırmıştım. Tam odadan çıkmak üzereyken banyodan çıkan Emir beni belinden yakalamış ve kucağına almıştı.
“Korkuttun beni” diye kıkırdayarak Emir’in boynuna sarıldığımda mutluluktan uçuyordum. Tamam teorik olarak Emir sayesinde uçuyor olsam da mutluluğumun sebebi Emir olduğuna göre her ikisi de mantıklıydı…
“Neden korktun?” diyerek odadan çıkan Emir beni hala indirmemişti. Açıkçası bundan şikayetçi olduğum da pek söylenemezdi…
“Gittin sandım bi an seni göremeyince” diyerek sorusuna cevap verdiğimde gülümseyip “Seni bırakacağımı aklının ucundan bile geçirmesen iyi edersin. Çünkü öyle bir şey olmayacak” diyerek beni sandalyeye bırakıp alnıma bir öpücük kondurmuştu…
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ACEMİ PRENSES
RomanceHayata bembeyaz bir sayfa açmak ister çoğu zaman insan... Ama bir gün açtığınız bir sayfayı önceden bir başkasının kullandığını görseniz ne hissederdiniz? Sayfayı atlayıp hayatınıza devam mı edersiniz, yoksa sayfadakileri okumayı mı denersiniz??? 'A...
