That feeling

9

~Lilianna~

Ik rende naar buiten en rende de weg naar huis. Als de jongeren wisten wie ik was moesten de ouderen dat nu ook weten en dat betekende voor mij maar 1 ding, ik moest hier weg.

Ik gooide wat spullen in een tas, pakte wat van mijn zakgeld en schreef een brief voor Charlotte en Aaron. Ik hoorde een wolf huilen, Caleb. Ik overweeg om hem te vinden maar die gedachte drukte ik weg.

Daarna rende ik naar de bushalte en wachtte op de bus. Ik pakte mijn telefoon om te kijken hoe laat het is en ik zag allemaal gemiste oproepen van Caleb, Violet en Rhine.

Ik deed mijn telefoon dicht nadat ik zag dat het vier uur was. De bus kwam eraan en ik betaalde mijn kaartje.

Vaarwel mooi leven dacht ik terwijl ik voor de laatste keer achter me keek.

Na ongeveer 2 uur in de bus te hebben gezeten kwam ik in Boston aan. De plek waar mijn weeshuis stond. Ik weer niet waarom ik hierheen ging, maar deze plek voelt vertrouwd. Oké en wat nu dacht ik terwijl ik daar stond met een zware tas op mijn rug. Naar mijn oude weeshuis zou ik niet kunnen gaan, want dan zouden ze Charlotte en Aaron bellen.

Geweldig Lilianna voor de zoveelste keer heb je iets niet goed doordacht, zei een irritante stem die je ook wel je geweten noemt. Ik schudde zuchtend mijn hoofd terwijl ik richting het centrum van de stad begon te lopen zonder aandacht te schenken aan de pijn in mijn hart.

~Caleb~

Ik voelde de tranen in mijn ooghoeken en voelde hoe ze langzaam een weg baande over mijn wangen. Het gevoel van haar lippen nog steeds op de mijne terwijl ze de school uit rende. Hoe kon ik toch zo stom zijn. Violet had aangeboden om de ouderen te bevelen haar niets aan te doen, maar toch had ik gezegd dat we het haar moesten vertellen dat we het wisten. Nu hebben we haar weggejaagd.

Violet kwam aanlopen en sloeg haar armen om me heen. We waren een tweeling, Violet is tien minuten ouder dan mij en daarom de Alpha van de pack als mijn vader aftreed.

Ik heb het nu echt verpest hè Vi, zei ik. Ze komt wel weer terug, daar zorgen we wel voor, zei Violet. Violet, Rhine en ik probeerden haar een paar keer te bellen, maar ze nam niet op dus we gaven het op. We renden met zijn drieën het bos in en veranderden in onze wolfvorm. Ik huilde verdrietig terwijl de rest van de pack naar ons toe liepen. Ik keek nog achterom en zag Lilianna in de bus naar Boston zitten. Met mijn kop omlaag liep ik achter de pack aan naar mijn huis.