Το Άστρο που έδυσε 1 (Tys2019 winner)

Αγγελικά πλασμένος/ part 1

΄΄Αυτός που φέρνει το φως. Πρώτος ανάμεσα σε όλες τις τάξεις των αγγέλων, φαινόταν να στέκει αγέρωχος και ασυναγώνιστος μέσα στην ηρεμία του΄΄

Έχετε διαβάσει πουθενά αυτές τις χιλιοειπωμένες κουβέντες και τις συγκρίνετε με το παρόν; Λοιπόν, εγώ μπορώ να συνεχίσω την αφήγησή μου αδίστακτα και να σας αναγκάσω να μείνετε ξάγρυπνοι όλη τη νύχτα, αναλογιζόμενοι τι κακό με βρήκε τελοσπάντων και ενώ είχα όλα τα άστρα και τη γη στα πόδια μου, εγώ τελικώς κατέληξα, αγκαλιά με τη μιζέρια, το σκοτάδι και τη μοναξιά. Θα σας απαντήσω, πως και για τα τρία αυτά κακά, λύσεις υπάρχουν μυριάδες. Τόσα χρόνια, τόσους αιώνες, πλάι τους πορεύτηκα και δεν με πείραξε καθόλου. Ωστόσο, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να μπορέσετε να με συνοδεύσετε μέχρι την ολική μου καταστροφή στο σήμερα. Είμαι βέβαιος, πως αυτή τη στιγμή αναρωτιέστε, τι χειρότερο θα μπορούσε να μου έχει συμβεί, πέρα από την κληρονομιά της ίδιας της Κολάσεως. Μη βιάζεστε καθόλου να με κρίνετε και ακολουθήστε με σε μία σύντομη αναδρομή, στο πολύ μακρινό παρελθόν μου.

Όπως πολύ καλά γνωρίζετε, εμείς τα αγγελικά όντα, δημιουργηθήκαμε πολύ καιρό πριν από το θνητό σας γένος. Αυτά συμβαίνουν όταν ο Δημιουργός και Πατέρας, νιώθει πως έχει έμπνευση, συνάμα με λίγη μοναξιά. Κάπου εδώ, σίγουρα θα διερωτάστε, ποιο ήταν το πρώτο αγγελικό Του δημιούργημα. Όπως προείπα, είχε έμπνευση και έπλασε εμένα. Ακόμη και αν μπροστά σε αυτή τη δήλωση, δεν νιώθετε να τρομοκρατήστε αρκετά, αμφιβάλλοντας για τα ίδια σας τα πιστεύω, περιμένετε για τη ζουμερή και αποκαλυπτική συνέχεια. Ήμουν λοιπόν ο πιο ισχυρός και ο πιο όμορφος άγγελος που είχε γνωρίσει ποτέ το σύμπαν. Ως και ο Πατέρας μου ενθουσιάστηκε για το κατόρθωμά Του μόλις με αντίκρυσε και μην σας πω, πως διέκρινα και ένα ανεπαίσθητο, πονηρό μειδίαμα να σχηματίζεται στο πρόσωπό Του, κάθε φορά που με λοξοκοιτούσε όντας πάντοτε διακριτικός. Έχετε πέσει λοιπόν από τα σύννεφα ή όχι ακόμη;

Υπήρξα η πιο κοντινή σε Εκείνον οντότητα. Η λάμψη μου, το κρυστάλλινο σώμα μου, καθώς και τα μυριάδες άστρα που στεφάνωναν περίτεχνα τη μορφή μου, ήταν μονάχα λίγα από τα μυριάδες υπέροχα χαρακτηριστικά μου. Αυτά όμως που στην κυριολεξία έκλεβαν την παράσταση, ήταν τα δύο πάλλευκα φτερά μου, που είχαν μία υπέροχη, απαλή αίσθηση, για όσους φυσικά δεν ήταν αλλεργικοί στα πούπουλα. Εγώ ήμουν, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα. Τα φορτώθηκα στην πλάτη μου και υπέμεινα στωικά το μαρτύριό μου, αμίλητα και αγόγγυστα. Μία θυσία που δεν εκτιμήθηκε ποτέ και από κανέναν, παρά πέρασε απαρατήρητη στις υποσημειώσεις της ιστορίας μου. Κάπου εδώ, είμαι βέβαιος πως έχετε ήδη αρχίσει να με δικαιολογείτε. Δεν είναι δα και λίγο πράγμα, να πρέπει να παρουσιάζεσαι μονίμως υπέρλαμπρος και περήφανος, βαστώντας το φως του κόσμου, ενώ εσύ το μόνο που θα ήθελες εκείνη τη στιγμή, είναι να φτερνίζεσαι σαν να μην υπάρχει αύριο. Ούτε αυτό εκτιμήθηκε ποτέ και λυπάμαι που το δηλώνω έτσι κοφτά.